Η έκτη Ωδή ( Canto VI )
Η έκτη ωδή αρχίζει στο πρωτότυπο ως ακολούθως,
"There is a tide in the affairs of men,
Which,—taken at the flood,"—you know the rest,
And most of us have found it now and then:
At least we think so, though but few have guessed
The moment, till too late to come again.
But no doubt everything is for the best—
Of which the surest sign is in the end:
When things are at the worst they sometimes mend.
Η 6η ωδή συνεχίζει την ιστορία του Ζουάν στο χαρέμι. Μια και δεν υπάρχει κατάλληλο κρεβάτι μέχρι στιγμής για τον Ζουάν, η μητέρα "των καμαριέρων" που έχει την ευθύνη του χαρεμιού, αποφάσισε ότι η "Τζοάνα" θα πρέπει να μοιρασθεί το κρεβάτι με την Ντούτζη, μια κομψή οδαλίσκη 17 ετών. Στο μέσο της νύχτας, όταν όλο το χαρέμι κοιμόνταν, η Ντούτζη ξεφώνιζε τόσο δυνατά που ξύπνησε όλους τους συντρόφους της, οι οποίοι έσπευσαν να δουν τι συμβαίνει. Η Ντούτζη με κάποια ντροπή, εξηγεί ότι ονειρεύτηκε ότι περπατούσε σε ένα δάσος και έφθασε σε ένα δέντρο στο οποίο κρέμονταν ένα χρυσό μήλο. Αφού μάταια προσπάθησε να πιάσει το μήλο, αυτό έπεσε από μόνο του στα πόδια της, Όταν το έπιασε και προσπάθησε να το δαγκώσει, μια μέλισσα βγήκε από αυτό και την τσίμπησε. Στο σημείο αυτό του παράξενου ονείρου της, ξύπνησε με μια δυνατή κραυγή. Η Ντούτζη είναι πάρα πολύ απολογητική για την ενόχληση που προκάλεσε και το χαράμι τελικά ησύχασε και αποκοιμήθηκε.
Όταν η σουλτάνα ξύπνησε το επόμενο πρωϊ, έστειλε τον Μπαμπά να εξακριβώσει τι διάθεση έχει ο Ζουάν. Ο Μπαμπά προσπάθησε να της κρύψει την αλήθεια, αλλά οι επίμονες ερωτήσεις της τον ανάγκασαν να ομολογήσει ότι ο Ζουάν κοιμήθηκε στο ίδιο κρεβάτι με την Ντούτζη. Όταν η Σουλτάνα το έμαθε αυτό, σε έξαλη κατάσταση, διέταξε τον Μπαμπά να καλέσει τους δύο και να προετοιμάσει να τους ξεφορτωθεί κατά τον συνήθη τρόπο. Να τους δέσει μέσα σε σακιά και να τους πετάξει στην θάλασσα.. Ο Μπάμπα προσπάθησε να της αλλάξει γνώμη, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι αυτή ήταν αμετάπειστη.
Η 6η ωδή συνεχίζει την ιστορία του Ζουάν στο χαρέμι. Μια και δεν υπάρχει κατάλληλο κρεβάτι μέχρι στιγμής για τον Ζουάν, η μητέρα "των καμαριέρων" που έχει την ευθύνη του χαρεμιού, αποφάσισε ότι η "Τζοάνα" θα πρέπει να μοιρασθεί το κρεβάτι με την Ντούτζη, μια κομψή οδαλίσκη 17 ετών. Στο μέσο της νύχτας, όταν όλο το χαρέμι κοιμόνταν, η Ντούτζη ξεφώνιζε τόσο δυνατά που ξύπνησε όλους τους συντρόφους της, οι οποίοι έσπευσαν να δουν τι συμβαίνει. Η Ντούτζη με κάποια ντροπή, εξηγεί ότι ονειρεύτηκε ότι περπατούσε σε ένα δάσος και έφθασε σε ένα δέντρο στο οποίο κρέμονταν ένα χρυσό μήλο. Αφού μάταια προσπάθησε να πιάσει το μήλο, αυτό έπεσε από μόνο του στα πόδια της, Όταν το έπιασε και προσπάθησε να το δαγκώσει, μια μέλισσα βγήκε από αυτό και την τσίμπησε. Στο σημείο αυτό του παράξενου ονείρου της, ξύπνησε με μια δυνατή κραυγή. Η Ντούτζη είναι πάρα πολύ απολογητική για την ενόχληση που προκάλεσε και το χαράμι τελικά ησύχασε και αποκοιμήθηκε.
Όταν η σουλτάνα ξύπνησε το επόμενο πρωϊ, έστειλε τον Μπαμπά να εξακριβώσει τι διάθεση έχει ο Ζουάν. Ο Μπαμπά προσπάθησε να της κρύψει την αλήθεια, αλλά οι επίμονες ερωτήσεις της τον ανάγκασαν να ομολογήσει ότι ο Ζουάν κοιμήθηκε στο ίδιο κρεβάτι με την Ντούτζη. Όταν η Σουλτάνα το έμαθε αυτό, σε έξαλη κατάσταση, διέταξε τον Μπαμπά να καλέσει τους δύο και να προετοιμάσει να τους ξεφορτωθεί κατά τον συνήθη τρόπο. Να τους δέσει μέσα σε σακιά και να τους πετάξει στην θάλασσα.. Ο Μπάμπα προσπάθησε να της αλλάξει γνώμη, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι αυτή ήταν αμετάπειστη.
Οι δυο τελευταίες στροφές στο πρωτότυπο είναι,
Now, if this holds good in a Christian land,
The heathen also, though with lesser latitude,
Are apt to carry things with a high hand,
And take what kings call 'an imposing attitude,'
And for their rights connubial make a stand,
When their liege husbands treat them with ingratitude:
And as four wives must have quadruple claims,
The Tigris hath its jealousies like Thames.
The heathen also, though with lesser latitude,
Are apt to carry things with a high hand,
And take what kings call 'an imposing attitude,'
And for their rights connubial make a stand,
When their liege husbands treat them with ingratitude:
And as four wives must have quadruple claims,
The Tigris hath its jealousies like Thames.
Gulbeyaz was the fourth, and (as I said)
The favourite; but what 's favour amongst four?
Polygamy may well be held in dread,
Not only as a sin, but as a bore:
Most wise men, with one moderate woman wed,
Will scarcely find philosophy for more;
And all (except Mahometans) forbear
To make the nuptial couch a 'Bed of Ware.'
The favourite; but what 's favour amongst four?
Polygamy may well be held in dread,
Not only as a sin, but as a bore:
Most wise men, with one moderate woman wed,
Will scarcely find philosophy for more;
And all (except Mahometans) forbear
To make the nuptial couch a 'Bed of Ware.'
Η εβδόμη Ωδή ( Canto VII )
Η εβδόμη ωδή αρχίζει στο πρωτότυπο ως ακολούθως
O Love! O Glory! what are ye who fly
Around us ever, rarely to alight?
There 's not a meteor in the polar sky
Of such transcendent and more fleeting flight.
Chill, and chain'd to cold earth, we lift on high
Our eyes in search of either lovely light;
A thousand and a thousand colours they
Assume, then leave us on our freezing way.
Around us ever, rarely to alight?
There 's not a meteor in the polar sky
Of such transcendent and more fleeting flight.
Chill, and chain'd to cold earth, we lift on high
Our eyes in search of either lovely light;
A thousand and a thousand colours they
Assume, then leave us on our freezing way.
Η εβδόμη ωδή, μια από τις συντομότερες του Ντον Ζουάν, είναι κυρίως μια εισαγωγή στην ογδόη ωδή, στην οποία ο Μπάϋρον περιγράφει την μάχη του Ισμαήλ. Στις επτά πρώτες στροφές ο Μπάϋρον υπερασπίζεται τον εαυτό του από τις κριτικές εκείνες του Ντον Ζουάν που επικρίνουν το ποιητή. Για να κρατήσει την ανυπαρξία της ζωής, αυτός κάνει μόνο, ότι έκαναν και άλλοι συγγραφείς, όπως ο Σολομών, ο Ντάντε, ο Σουίφτ και άλλοι. Κοροϊδεύει όλα τα πράγματα, διότι όλα τα πράγματα είναι απλώς μια παράσταση. Θα πει τώρα στους αναγνώστες του για την μάχη του Ισμαήλ.
Το Ισμαήλ είναι ένα τουρκικό φρούριο στο στόμιο του Δούναβη, προστατευμένο από επιθέσεις στη ξηρά, αλλά όχι και στην θάλασσα. Οι Ρώσοι έφθασαν από την θάλασσα, προσάρμοσαν τον στόλο τους σε ένα μικρό νησί στον Δούναβη και άρχισαν να βομβαρδίζουν την πόλη. Όταν οι βομβαρδισμοί τους δεν έφεραν το αναμενόμενο αποτέλεσμα στα περίχωρα της πόλης, ο επικεφαλής Ρώσος αποφάσισε να οπισθοχωρήσουν. Εκείνη την στιγμή φθάνει ένας αγγελιοφόρος με τα νέα ότι ο στρατηγός Σουβάροφ ανέλαβε την αρχηγεία του Ρωσικού στρατεύματος.
Η άφιξη του στρατηγού Σουβάροφ αναπτέρωσε το ηθικό του στρατεύματος. Αμέσως άρχισαν προετοιμασίες για μια νέα επίθεση. Αυτός διδάσκει ακόμη και στους αρχάριους πως θα χειρίζονται την ξιφολόγχη. Βρίσκεται παντού " επιθεωρώντας, στριφογυρίζοντας, διατάσσοντας, χειρονομώντας, μελετώντας" στίχος 55.
Στο μέσο της προετοιμασίας, μερικοί Κοζάκοι στρατιώτες έφεραν μπροστά του μια ομάδα ντυμένους με τούρκικες ενδυμασίες. Είναι ο Ντον Ζουάν, ο Τζόνσον, ένας ευνούχος και δυο γυναίκες. Ο Σουβάροφ γνωρίζει τον Τζόνσον από φήμες και τον διατάσσει να αναφέρει στον παλιό του σύντροφο Ζουάν να τεθεί στην υπηρεσία του στρατηγού, και οι γυναίκες στέλνονται στα βαγόνια με τις αποσκευές. Εν το μεταξύ συνεχίζονται οι προετοιμασίες για μια γενική επίθεση την επόμενη μέρα.
Η ωδή τελειώνει στο πρωτότυπο με τις ακόλουθες 2 στροφές,
The night (I sing by night—sometimes an owl,
And now and then a nightingale) is dim,
And the loud shriek of sage Minerva's fowl
Rattles around me her discordant hymn:
Old portraits from old walls upon me scowl—
I wish to heaven they would not look so grim;
The dying embers dwindle in the grate—
I think too that I have sate up too late:
And therefore, though 't is by no means my way
To rhyme at noon—when I have other things
To think of, if I ever think—I say
I feel some chilly midnight shudderings,
And prudently postpone, until mid-day,
Treating a topic which, alas! but brings
Shadows;—but you must be in my condition
Before you learn to call this superstition.
And now and then a nightingale) is dim,
And the loud shriek of sage Minerva's fowl
Rattles around me her discordant hymn:
Old portraits from old walls upon me scowl—
I wish to heaven they would not look so grim;
The dying embers dwindle in the grate—
I think too that I have sate up too late:
And therefore, though 't is by no means my way
To rhyme at noon—when I have other things
To think of, if I ever think—I say
I feel some chilly midnight shudderings,
And prudently postpone, until mid-day,
Treating a topic which, alas! but brings
Shadows;—but you must be in my condition
Before you learn to call this superstition.
Η όγδοη Ωδή ( canto VIII )
Η ωδή αρχίζει στο πρωτότυπο ως ακολούθως
O blood and thunder! and oh blood and wounds!
These are but vulgar oaths, as you may deem,
Too gentle reader! and most shocking sounds:
And so they are; yet thus is Glory's dream
Unriddled, and as my true Muse expounds
At present such things, since they are her theme,
So be they her inspirers! Call them Mars,
Bellona, what you will—they mean but wars.
Η επίθεση στο Ισμαήλ αρχίζει με ένα καταιγισμό του ρωσικού πυροβολικού, ο οποίος σύντομα ανταποδίδεται μέσα από το φρούριο. Η ρωσική πτέρυγα διατάσσεται να επιτεθεί και η σφαγή αρχίζει. Αντί να επιχειρήσει να περιγράψει με λεπτομέρειες την μάχη, ο Μπάϋρον επικεντρώνεται στην μοίρα του Ζουάν και του Τζόνσον ιο οποίοι μάχονται στην ίδια μονάδα. Το ξεκίνημα τους, η προέλαση τους "νεκρά κορμιά ποδοπατώντας μέσα στην φωτιά, σπρώχνοντας, σκίζοντας, λαμποκοπώντας, ιδρώνοντας " κυλιούνται " στην αιματοβαμμένη λάσπη / του θανάτου και χιλιάδων νεκρών" (στίχος 19), μερικές φορές κερδίζοντας έδαφος, μερικές φορές αναγκάζονται να χάνουν έδαφος. Ο Μπάϋρον απολογείται για την στάση του Ζουάν στην επίθεση ότι αυτός είναι μια μορφή παρόρμησης και φαντασιώνεται από την τιμή να νικήσει στην μάχη.
Τυχαία ο Ζουάν απομονώνεται από την μονάδα του, καθώς αυτός εξορμά για να φθάσει τους προελαύνοντες του στρατηγού Λασύ. Ο Τζόνσον ο οποίος είχε υποχωρήσει, φάνηκε ξανά. Ευνοημένοι από την τύχη, αιματοβαμμένοι, αυτός και οι σύντροφοι του, βρίσκονται μέσα στα τείχη του Ισμαήλ και ο Ζουάν διατάσσεται από το στρατηγό Λασύ. Παρ'όλη την σθεναρή αντίσταση των Τούρκων, οι ρωσικές δυνάμεις προωθούνται και κατορθώνουν να εγκλωβίσουν τον Τούρκο διοικητή και να του προτείνουν συνθηκολόγηση, αλλά αρνείται και τον σκοτώνουν. Κυριεύεται ολόκληρη η πόλης, τμήμα -τμήμα, διότι οι Τούρκοι αρνούνται να παραδοθούν. Αυτά περιγράφονται στην στροφή 88.
Ο Ζουάν δείχνει τον ανθρωπισμό του σώζοντας την ζωή μιας Τουρκάλας δέκα ετών, προσπαθώντας να την κρύψει πίσω από μια σφαγμένη γυναίκα. Δυο κοζάκοι ήταν έτοιμοι να την σφάξουν όταν έφθασε ο Ζουάν και τραυματίζοντας τα οπίσθια του ενός και τους ώμους του άλλου, έσωσε το τραυματισμένο κορίτσι. Όταν ο Ζουάν επέμενε να μην προχωρήσει άλλο, μέχρις ότου βρει ένα ασφαλές μέρος για το κορίτσι, ο Τζόνσον διατάσσει ένα αριθμό συντρόφων του να προσέχουν το κορίτσι.
Too gentle reader! and most shocking sounds:
And so they are; yet thus is Glory's dream
Unriddled, and as my true Muse expounds
At present such things, since they are her theme,
So be they her inspirers! Call them Mars,
Bellona, what you will—they mean but wars.
Η επίθεση στο Ισμαήλ αρχίζει με ένα καταιγισμό του ρωσικού πυροβολικού, ο οποίος σύντομα ανταποδίδεται μέσα από το φρούριο. Η ρωσική πτέρυγα διατάσσεται να επιτεθεί και η σφαγή αρχίζει. Αντί να επιχειρήσει να περιγράψει με λεπτομέρειες την μάχη, ο Μπάϋρον επικεντρώνεται στην μοίρα του Ζουάν και του Τζόνσον ιο οποίοι μάχονται στην ίδια μονάδα. Το ξεκίνημα τους, η προέλαση τους "νεκρά κορμιά ποδοπατώντας μέσα στην φωτιά, σπρώχνοντας, σκίζοντας, λαμποκοπώντας, ιδρώνοντας " κυλιούνται " στην αιματοβαμμένη λάσπη / του θανάτου και χιλιάδων νεκρών" (στίχος 19), μερικές φορές κερδίζοντας έδαφος, μερικές φορές αναγκάζονται να χάνουν έδαφος. Ο Μπάϋρον απολογείται για την στάση του Ζουάν στην επίθεση ότι αυτός είναι μια μορφή παρόρμησης και φαντασιώνεται από την τιμή να νικήσει στην μάχη.
Τυχαία ο Ζουάν απομονώνεται από την μονάδα του, καθώς αυτός εξορμά για να φθάσει τους προελαύνοντες του στρατηγού Λασύ. Ο Τζόνσον ο οποίος είχε υποχωρήσει, φάνηκε ξανά. Ευνοημένοι από την τύχη, αιματοβαμμένοι, αυτός και οι σύντροφοι του, βρίσκονται μέσα στα τείχη του Ισμαήλ και ο Ζουάν διατάσσεται από το στρατηγό Λασύ. Παρ'όλη την σθεναρή αντίσταση των Τούρκων, οι ρωσικές δυνάμεις προωθούνται και κατορθώνουν να εγκλωβίσουν τον Τούρκο διοικητή και να του προτείνουν συνθηκολόγηση, αλλά αρνείται και τον σκοτώνουν. Κυριεύεται ολόκληρη η πόλης, τμήμα -τμήμα, διότι οι Τούρκοι αρνούνται να παραδοθούν. Αυτά περιγράφονται στην στροφή 88.
Ο Ζουάν δείχνει τον ανθρωπισμό του σώζοντας την ζωή μιας Τουρκάλας δέκα ετών, προσπαθώντας να την κρύψει πίσω από μια σφαγμένη γυναίκα. Δυο κοζάκοι ήταν έτοιμοι να την σφάξουν όταν έφθασε ο Ζουάν και τραυματίζοντας τα οπίσθια του ενός και τους ώμους του άλλου, έσωσε το τραυματισμένο κορίτσι. Όταν ο Ζουάν επέμενε να μην προχωρήσει άλλο, μέχρις ότου βρει ένα ασφαλές μέρος για το κορίτσι, ο Τζόνσον διατάσσει ένα αριθμό συντρόφων του να προσέχουν το κορίτσι.
Μεταξύ των τελευταίων Τούρκων που παραδόθηκαν είναι ένας Τάρταρος ο Κάν και οι πέντε γιοί του. Αρνήθηκε κάθε ευκαιρία να παραδοθεί και βλέπει τους γιούς του να σκοτώνονται ο ένας μετά τον άλλο, μπροστά στα μάτια του. Ακόμη και τότε δεν παραδίνεται και ακολουθεί τους γιούς του στο θάνατο. Όταν ολόκληρη η πόλης βρίσκεται στα χέρια των Ρώσων, διαπράττονται εγκλήματα κάθε μορφής. Μετά την μάχη ο Σουβάροφ γράφει ένα μήνυμα στην βασίλισσα Αικατερίνη " Δόξα στο Θεό και στην Αυτοκράτειρα μας!" ( στίχος 133 ).
Η ωδή τελειώνει στο πρωτότυπο με τις ακόλουθες 2 στροφές,
This special honour was conferr'd, because
He had behaved with courage and humanity—
Which last men like, when they have time to pause
From their ferocities produced by vanity.
His little captive gain'd him some applause
For saving her amidst the wild insanity
Of carnage,—and I think he was more glad in her
Safety, than his new order of St. Vladimir.
The Moslem orphan went with her protector,
For she was homeless, houseless, helpless; all
Her friends, like the sad family of Hector,
Had perish'd in the field or by the wall:
Her very place of birth was but a spectre
Of what it had been; there the Muezzin's cal
To prayer was heard no more!—and Juan wept,
And made a vow to shield her, which he kept.
Η ενάτη ωδή ( canto IX )
Η ωδή αρχίζει στο πρωτότυπο ως ακολούθως
O, Wellington! (or 'Villainton'—for Fame
Sounds the heroic syllables both ways;
France could not even conquer your great name,
But punn'd it down to this facetious phrase—
Beating or beaten she will laugh the same),
You have obtain'd great pensions and much praise:
Glory like yours should any dare gainsay,
Humanity would rise, and thunder 'Nay!'
Οι πρώτες 10 στροφές είναι μια επίθεση στον Γουέλλινγτον ο οποίος κέρδισε την μάχη του Βατερλό και είχε πλουσιοπάροχα ανταμειφθεί από την Αγγλία για την νίκη του. Θα έπρεπε να μην είχε δεχθεί τα δώρα που η χώρα του απλόχερα του έδωσε, ο Μπάϋρον σκέφτεται, αυτός θα έπρεπε να είχε ικανοποιηθεί με τις ευχαριστίες, όπως ο Επαμεινώνδας ο οποίος έσωσε την Θήβα και ο Ουάσινγκτον ο οποίος ελευθέρωσε την χώρα του. Θα μπορούσε να είχε ελευθερώσει την Ευρώπη από τους τυράννους βασιλείς που την κυβερνάνε και δεν την κυβερνάνε. " Πότε θνητός άνδρας δεν είχε τέτοια ευκαιρία, εκτός του Ναπολέοντα ή την καταχράται περισσότερο"
Η ωδή τελειώνει στο πρωτότυπο με τις ακόλουθες 2 στροφές,
This special honour was conferr'd, because
He had behaved with courage and humanity—
Which last men like, when they have time to pause
From their ferocities produced by vanity.
His little captive gain'd him some applause
For saving her amidst the wild insanity
Of carnage,—and I think he was more glad in her
Safety, than his new order of St. Vladimir.
The Moslem orphan went with her protector,
For she was homeless, houseless, helpless; all
Her friends, like the sad family of Hector,
Had perish'd in the field or by the wall:
Her very place of birth was but a spectre
Of what it had been; there the Muezzin's cal
To prayer was heard no more!—and Juan wept,
And made a vow to shield her, which he kept.
Η ενάτη ωδή ( canto IX )
Η ωδή αρχίζει στο πρωτότυπο ως ακολούθως
O, Wellington! (or 'Villainton'—for Fame
Sounds the heroic syllables both ways;
France could not even conquer your great name,
But punn'd it down to this facetious phrase—
Beating or beaten she will laugh the same),
You have obtain'd great pensions and much praise:
Glory like yours should any dare gainsay,
Humanity would rise, and thunder 'Nay!'
Οι πρώτες 10 στροφές είναι μια επίθεση στον Γουέλλινγτον ο οποίος κέρδισε την μάχη του Βατερλό και είχε πλουσιοπάροχα ανταμειφθεί από την Αγγλία για την νίκη του. Θα έπρεπε να μην είχε δεχθεί τα δώρα που η χώρα του απλόχερα του έδωσε, ο Μπάϋρον σκέφτεται, αυτός θα έπρεπε να είχε ικανοποιηθεί με τις ευχαριστίες, όπως ο Επαμεινώνδας ο οποίος έσωσε την Θήβα και ο Ουάσινγκτον ο οποίος ελευθέρωσε την χώρα του. Θα μπορούσε να είχε ελευθερώσει την Ευρώπη από τους τυράννους βασιλείς που την κυβερνάνε και δεν την κυβερνάνε. " Πότε θνητός άνδρας δεν είχε τέτοια ευκαιρία, εκτός του Ναπολέοντα ή την καταχράται περισσότερο"
Επιστρέφοντας στην διήγηση, μαθαίνουμε ότι ο Ντόν Ζουάν έχει επιλεγεί από τον Σουβάροφ να μεταφέρει τα νέα της κατάκτησης του Ισμαήλ στην Αυτοκράτειρα Αικατερίνη στην Πετρούπολη. Καθώς γονάτιζε μπροστά από την βασίλισσα με την ανταπόκριση του, το ωραίο νεανικό του βλέμμα κάνει τέτοια εντύπωση σε αυτήν ώστε για κάποιο χρόνο ξέχασε να ανοίξει το μήνυμα. Τον ερωτεύτηκε καθώς τον κοίταζε. Τότε άνοιξε την ανταπόκριση του και " μεγάλη χαρά είναι δική της".
Η προσοχή όλης της Αυλής συγκεντρώθηκε στον Ζουάν όταν είδαν ότι αυτός κέρδισε την εύνοια της αυτοκράτειρας Αικατερίνης . Ο Ζούαν ανταποκρίνεται στην αγάπη της Αικατερίνης. Αν και αυτή είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτόν " είναι αυτός σε τέτοια υπέροχη ηλικία που κάνει όλες τις θηλυκές ηλικίες ίσες " (στίχος 69) .
Η προσοχή όλης της Αυλής συγκεντρώθηκε στον Ζουάν όταν είδαν ότι αυτός κέρδισε την εύνοια της αυτοκράτειρας Αικατερίνης . Ο Ζούαν ανταποκρίνεται στην αγάπη της Αικατερίνης. Αν και αυτή είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτόν " είναι αυτός σε τέτοια υπέροχη ηλικία που κάνει όλες τις θηλυκές ηλικίες ίσες " (στίχος 69) .
Η ωδή τελειώνει στο πρωτότυπο με τις ακόλουθες 2 στροφές,
An order from her majesty consign'd
Our young lieutenant to the genial care
Of those in office: all the world look'd kind
(As it will look sometimes with the first stare,
Which youth would not act ill to keep in mind),
As also did Miss Protasoff then there,
Named from her mystic office 'l'Eprouveuse,'
A term inexplicable to the Muse.
With her then, as in humble duty bound,
Juan retired,—and so will I, until
My Pegasus shall tire of touching ground.
We have just lit on a 'heaven-kissing hill,'
So lofty that I feel my brain turn round,
And all my fancies whirling like a mill;
Which is a signal to my nerves and brain,
To take a quiet ride in some green Lane.
Η δεκάτη ωδή ( Canto X )
Η ωδή αρχίζει στο πρωτότυπο ως ακολούθως
When Newton saw an apple fall, he found
In that slight startle from his contemplation—
'T is said (for I 'll not answer above ground
For any sage's creed or calculation)—
A mode of proving that the earth turn'd round
In a most natural whirl, called 'gravitation;'
And this is the sole mortal who could grapple,
Since Adam, with a fall or with an apple.
Στην Ρωσία ο Ζουάν έγινε ένας διακεκριμένος Ρώσος αυλικός και στην πορεία γίνεται λιγάκι χαμένος. Ζει " σε βιασύνη/ στη σπατάλη και στην πρεμούρα και στην χλιδή και στα λούστρα και στην χρυσόσκονη" (στίχος 26 ). Γράφει στους συγγενείς του στην Ισπανία για τις τωρινές του καταστάσεις. Απαντούν αμέσως, εντυπωσιασμένοι από την καλή του τύχη. Μερικοί από αυτούς προετοιμάζονται να μεταναστεύσουν στη Ρωσία.Η μητέρα του γράφει ότι ξαναπαντρεύτηκε και ο Ζουάν έχει τώρα ένα μικρό αδελφό. Του δίνει ένα σωρό συμβουλές για το πως να συμπεριφέρεται στη Ρωσία.
Η ζωή στη Ρωσία όμως, δεν φαίνεται να ταιριάζει στον Ζουάν. Αυτός αρρωσταίνει. Οι γιατροί, ανίκανοι να προσδιορίσουν την ακριβή αιτία της αρρώστιας του, του συνιστούν να αλλάξει κλίμα. Τυχαίνει εκείνο το καιρό η αυτοκράτειρα Αικατερίνη να βρίσκεται σε διαβουλεύσεις με την Αγγλία και αποφασίζει να τις διαχειριστεί ο Ζουάν. Με την σύντροφο του Λεϊλά και μια ακολουθία από προσωπικούς υπηρέτες και γραμματείς, αναχώρησε για την Ευρώπη, περνώντας από Πολωνία, Γερμανία και Ολλανδία. Τελικά η αποστολή έφθασε στο Λονδίνο.
Η άφιξη τους στην Αγγλία είναι μια πρόκληση για τον Μπάϋρον να προβεί σε μερικά καυστικά σχόλια για την μητρική του γη, της οποίας οι γιοί έχουν "κατακρεουργήσει το ήμισυ της γης και τρομοκρατήσει το υπόλοιπο " (στίχος 81). Τελειώνει την ωδή με μια υπόσχεση να πει στους αγαπημένους του συμπολίτες μερικές δυσάρεστες αλήθειες για τους ίδιους οι οποίοι ως λέγει, αυτοί δεν πιστεύουν.
Η ωδή τελειώνει στο πρωτότυπο με τις ακόλουθες 2 στροφές,
Teach them the decencies of good threescore;
Cure them of tours, hussar and highland dresses;
Tell them that youth once gone returns no more,
That hired huzzas redeem no land's distresses;
Tell them Sir William Curtis is a bore,
Too dull even for the dullest of excesses,
The witless Falstaff of a hoary Hal,
A fool whose bells have ceased to ring at all.
Tell them, though it may be perhaps too late,
On life's worn confine, jaded, bloated, sated,
To set up vain pretence of being great,
'T is not so to be good; and be it stated,
The worthiest kings have ever loved least state;
And tell them—But you won't, and I have prated
Just now enough; but by and by I 'll prattle
Like Roland's horn in Roncesvalles' battle.
