1. Προκόφιεφ - Ο Πέτρος και ο λύκος
Ο υπολοχαγός Κιγιέ είναι ένας φανταστικός πρωταγωνιστής ενός ανεκδότου από την βασιλεία του Παύλου του 1ου της Ρωσσίας. Η ιστορία χρησιμοποιήθηκε σαν βάση για την νουβέλα του Γιούρι Τυνυάνοφ (Yury Tynyanov ) που εκδόθηκε το 1928 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1934 με μουσική του Σεργκέϊ Προκόφιεφ.
Στην αρχική εκδοχή, ένας υπάλληλος έγραψε κατά λάθος μια διαταγή που έδινε πολλά παράσημα και προαγωγή σε ένα ανύπαρκτο υπολοχαγό με το όνομα Κιγιέ, αντί του πραγματικού. Ο αυτοκράτορας Παύλος αποφάσισε να προαγάγει τον ανύπαρκτο Κιγιέ. Αυτός πήρε διαδοχικές προαγωγές και τελικά έγινε στρατηγός. Ο αυτοκράτορας διέταξε τότε να παρουσιαστεί ενώπιον του. Δεν υπήρχε όμως Κιγιέ. Η στρατιωτική γραφειοκρατία έκανε έρευνα και ανακάλυψε το λάθος. Αποφάσισαν τότε να πουν στον αυτοκράτορας ότι ο Κιγιέ πέθανε. "Τι κρίμα " είπε ο αυτοκράτορας "ήταν ένας καλός αξιωματικός".
Η νουβέλα του Γιούρι Τυνυάνοφ προσθέτει πολλούς χαρακτήρες στην αρχική εκδοχή. Εκτός από τον φανταστικό Κιγιέ, προσθέτει ακόμη ένα λάθος, ένας υπολοχαγός ο Σινιουκχάεφ θεωρείται λανθασμένα ως νεκρός. Πολλά μέρη της νουβέλας αφιερώνονται στις άκαρπες προσπάθειες του Σινιουκχάεφ να διορθωθεί το λάθος. Ο Τυνυάνοφ περιπλέκει ακόμη την υπόθεση προσθέτοντας μια κυρία σε αναμονή που είχε μια σύντομη περιπέτεια με ένα αξιωματικό ο οποίος εμπλέκεται σε ένα επεισόδιο με τον αυτοκράτορα, και όταν αναζητείται δεν ανευρίσκεται και ο αυτοκράτορας λέει ότι ήταν ο Κιγιέ ο οποίος τάχα στέλνεται στην Σιβηρία (ενώ δεν υπάρχει !). Αυτό αναστατώνει την κυρία, αλλά όταν ο αυτοκράτορας αλλάζει γνώμη και ο Κιγιέ επιστρέφει στην πρωτεύουσα και υπόσχεται στην κυρία ότι μπορεί να τον παντρευτεί. Αυτή εντελώς ευτυχισμένη αφήνει την αυλή και ελπίζει να πραγματοποιήσει την υπόσχεση του. Στο τέλος ο αυτοκράτορας προάγει τον Κιγιέ σε στρατηγό και τον καλεί να παρουσιαστεί στο παλάτι στην Αγία Πετρούπολη. Επειδή αυτό είναι αδύνατον του λένε ότι ο Κιγιέ πέθανε και του γίνεται μια μεγαλοπρεπή κηδεία ! Η ιστορία τελειώνει με το θάνατο του αυτοκράτορα τον ίδιο χρόνο με του Κιγιέ, από αποπληξία (στην πραγματικότητα δολοφονήθηκε).
Prokofiev Lieutenant Kijé (Suite), Op. 60
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΘΕΤΗ
Ο Σεργκέι Προκόφιεφ ήταν Ρώσος συνθέτης, πιανίστας και μαέστρος. Σπούδασε στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης και αρχικά έγινε γνωστός ως συνθέτης - πιανίστας, που δημιουργούσε με τη μουσική του εικόνες, και "πέτυχε" την κακή του φήμη με μια σειρά από παράφωνα και δεξιοτεχνικά έργα για πιάνο και τα δυο κονσέρτα του για πιάνο. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έδειξε ο Προκόφιεφ για την όπερα και συνέθεσε πολλά έργα τέτοιου είδους. Μετά την Επανάσταση, Προκόφιεφ εγκατέλειψε τη Ρωσία και έζησε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Γερμανία κι έπειτα στο Παρίσι, στη διάρκεια της παραμονής του εκεί παντρεύτηκε μια ισπανίδα τραγουδίστρια,την Καρολίνα («Λίνα») Codina, που του χάρισε δύο γιους.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Ο Πέτρος και ο λύκος είναι έργο του Προκόφιεφ το οποίο συνέθεσε το 1936. Πρόκειται για μια παιδική ιστορία -ένα παραμύθι - που τα λόγια και τη μουσική έγραψε ο συνθέτης και εκτελείται από την ορχήστρα με τη έναν αφηγητή να διηγείται την ιστορία.
Ο Πέτρος ζει στο σπίτι του παππού του σε ένα ξέφωτο του δάσους . Μια μέρα ο Πέτρος βγαίνει στο ξέφωτο , αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στον κήπο, και η πάπια που ζει στην αυλή βρίσκει την ευκαιρία και το σκάει κι έτσι έχει την ευκαιρία να κολυμπήσει σε μια λίμνη εκεί κοντά. Η πάπια ξεκινά μαλώνοντας με ένα μικρό πουλί («Τι είδος πουλιού είσαι, αν δεν μπορείς να πετάξεις;" - "Τι πουλί είσαι αν εσύ δεν μπορείς να κολυμπήσεις;"). Η γάτα του Πέτρου τους παραμονεύει ήσυχα για να τους φάει, όμως το πουλί που το προειδοποιεί ο Πέτρος πετάει για την ασφάλεια του σε ένα ψηλό δέντρο, ενώ η πάπια κολυμπάει για την ασφάλεια της στη μέση της λίμνης.
Ο παππούς του Πέτρου μαλώνει τον Πέτρο που είναι έξω στο λιβάδι ("Ας υποθέσουμε ότι ένας λύκος βγήκε από το δάσος;"), και, όταν ο Πέτρος τον αψηφά, λέγοντας ότι «τα αγόρια, όπως εγώ, δεν φοβούνται τους λύκους», ο παππούς του τον φέρνει πίσω στο το σπίτι και κλειδώνει την πόρτα. Λίγο αργότερα, «ένας μεγάλος, γκρίζος λύκος" πράγματι βγαίνει από το δάσος. Η γάτα ανεβαίνει γρήγορα σε ένα δέντρο, αλλά η πάπια, που μόλις πήδηξε έξω από το νερό, βρίσκεται να την κυνηγάει ο λύκος και στο τέλος να την πιάνει και να την τρώει.
Ο Πέτρος φέρνει ένα σκοινί και ανεβαίνει πάνω από τον τοίχο του κήπου στο δέντρο. Ζητά από το πουλί να πετάξει γύρω από το κεφάλι του λύκου για να του αποσπάσει την προσοχή, ενώ μειώνει την θηλιά και πιάνει το λύκο από την ουρά του. Ο λύκος αγωνίζεται για να ελευθερωθεί, αλλά ο Πέτρος δένει το σχοινί στο δέντρο και η θηλιά μικραίνει όλο και πιο πολύ και σφίγγει το λύκο .
Μερικοί κυνηγοί, οι οποίοι έχουν βγει για να βρουν το λύκο, βγαίνουν από το δάσος έτοιμοι να πυροβολήσουν, αλλά ο Πέτρος τους πείθει να τους βοηθήσει να πάνε το λύκο σε έναν ζωολογικό κήπο με μια παρέλαση νίκης (το κομμάτι παρουσιάστηκε για πρώτη φορά για ένα ακροατήριο των πρωτοπόρων κατά τη διάρκεια της γιορτής της Πρωτομαγιάς), που περιλαμβάνει τον εαυτό του, το πουλί, τους κυνηγούς με τον λύκο, τη γάτα και τον γκρινιάρη παππού που συνεχίζει να είναι μέσα στην γκρίνια: "Τι θα συνέβαινε αν ο Πέτρος δεν είχε πιάσει το λύκο; και μετά τι;" Στο τέλος της ιστορίας, ένας ακροατής είπε ότι "εάν μπορείτε να ακούσετε πολύ προσεκτικά, τότε θα ακούσετε τη φωνή της πάπιας μέσα την κοιλιά του λύκου, διότι ο λύκος μέσα στην βιασύνη του είχε καταπιεί ζωντανή. "
2. Προκόφιεφ - Ο Υπολοχαγός Κιγιέ, σουίτα
Η σουϊτα περιλαμβάνει τα μέρη :
Η γέννηση του Κιγιέ - μια απόμακρη φανφάρα ανοίγει τη σουϊτα που ακολουθείται από ένα σύντομο εμβατήριο.
Ρομάντζα - βασίζεται πάνω σε 2 τραγούδια που επαναλαμβάνονται με ποικίλα accompaniments και ορχηστρικά χρώματα.
Ο γάμος του Κιγιέ - συμβολίζεται με την απουσία του, το μοτίβο του Κιγιέ ακούγεται απόμακρα.
Τρόϊκα - ένα έλκυθρο που ταξιδεύει
Η κηδεία του Κιγιέ - η φανφάρα επανέρχεται με ακόλουθο το λάϊτμοτίφ του Κιγιέ.
Ο υπολοχαγός Κιγιέ είναι ένας φανταστικός πρωταγωνιστής ενός ανεκδότου από την βασιλεία του Παύλου του 1ου της Ρωσσίας. Η ιστορία χρησιμοποιήθηκε σαν βάση για την νουβέλα του Γιούρι Τυνυάνοφ (Yury Tynyanov ) που εκδόθηκε το 1928 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1934 με μουσική του Σεργκέϊ Προκόφιεφ.
Στην αρχική εκδοχή, ένας υπάλληλος έγραψε κατά λάθος μια διαταγή που έδινε πολλά παράσημα και προαγωγή σε ένα ανύπαρκτο υπολοχαγό με το όνομα Κιγιέ, αντί του πραγματικού. Ο αυτοκράτορας Παύλος αποφάσισε να προαγάγει τον ανύπαρκτο Κιγιέ. Αυτός πήρε διαδοχικές προαγωγές και τελικά έγινε στρατηγός. Ο αυτοκράτορας διέταξε τότε να παρουσιαστεί ενώπιον του. Δεν υπήρχε όμως Κιγιέ. Η στρατιωτική γραφειοκρατία έκανε έρευνα και ανακάλυψε το λάθος. Αποφάσισαν τότε να πουν στον αυτοκράτορας ότι ο Κιγιέ πέθανε. "Τι κρίμα " είπε ο αυτοκράτορας "ήταν ένας καλός αξιωματικός".
Η νουβέλα του Γιούρι Τυνυάνοφ προσθέτει πολλούς χαρακτήρες στην αρχική εκδοχή. Εκτός από τον φανταστικό Κιγιέ, προσθέτει ακόμη ένα λάθος, ένας υπολοχαγός ο Σινιουκχάεφ θεωρείται λανθασμένα ως νεκρός. Πολλά μέρη της νουβέλας αφιερώνονται στις άκαρπες προσπάθειες του Σινιουκχάεφ να διορθωθεί το λάθος. Ο Τυνυάνοφ περιπλέκει ακόμη την υπόθεση προσθέτοντας μια κυρία σε αναμονή που είχε μια σύντομη περιπέτεια με ένα αξιωματικό ο οποίος εμπλέκεται σε ένα επεισόδιο με τον αυτοκράτορα, και όταν αναζητείται δεν ανευρίσκεται και ο αυτοκράτορας λέει ότι ήταν ο Κιγιέ ο οποίος τάχα στέλνεται στην Σιβηρία (ενώ δεν υπάρχει !). Αυτό αναστατώνει την κυρία, αλλά όταν ο αυτοκράτορας αλλάζει γνώμη και ο Κιγιέ επιστρέφει στην πρωτεύουσα και υπόσχεται στην κυρία ότι μπορεί να τον παντρευτεί. Αυτή εντελώς ευτυχισμένη αφήνει την αυλή και ελπίζει να πραγματοποιήσει την υπόσχεση του. Στο τέλος ο αυτοκράτορας προάγει τον Κιγιέ σε στρατηγό και τον καλεί να παρουσιαστεί στο παλάτι στην Αγία Πετρούπολη. Επειδή αυτό είναι αδύνατον του λένε ότι ο Κιγιέ πέθανε και του γίνεται μια μεγαλοπρεπή κηδεία ! Η ιστορία τελειώνει με το θάνατο του αυτοκράτορα τον ίδιο χρόνο με του Κιγιέ, από αποπληξία (στην πραγματικότητα δολοφονήθηκε).
Prokofiev Lieutenant Kijé (Suite), Op. 60
