Ο Ντον Ζουάν και η μουσική
Ο γυναικοκατακτητής και απατεώνας της Σεβίλλης γεννήθηκε από την πένα του ισπανού κλασικού δραματουργού Τίρσο ντε Μολίνα, αλλά η φήμη του εξαπλώθηκε στην
οικουμένη. Σαγηνευτής γυναικών, ψεύτης και ποταπός, αυτός ο φανταστικός και αυθεντικά ισπανικός ήρωας προκαλεί τόσο τον θαυμασμό όσο και την αποστροφή.
Αν και ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, οι αγαπημένοι Δον Ζουάν είναι αυτοί των Εσπρονθέδα και Θορίγια, του Ντα Πόντε με τον Μότσαρτ και τρεις γάλλοι, του Μολιέρου, του Μποντλέρ και του Μεριμέ- αν και τόσο ο τελευταίος όσο και ο Εσπρονθέδα δίνουν άλλο όνομα στους ήρωές τους και αντιτάσσουν στον θρύλο του Δον Ζουάν άλλους παραδοσιακούς θρύλους της ιδίας κοπής και ο Δον Ζουάν του Λόρδου Μπάϋρον.
Παρ΄ όλα αυτά ο πιο γνήσιος, πιο ασεβής και πιο ολέθριος Δον Ζουάν απ΄ όλους, αυτός που παίρνει παράσημο ως serial lover, είναι o ήρωας του Μολιέρου σε ένα από τα εκπληκτικότερα έργα ολόκληρης της λογοτεχνικής σκηνής, το «Δον Ζουάν ή η πέτρινη ευωχία».
Για τους φιλολόγους, ο «Don Juan» είναι ένα "σατιρικό ποίημα". Έχει ως βάση το θρύλο του Δον Ζουάν, τον οποίο όμως ο Βύρων αντέστρεψε απεικονίζοντάς τον όχι ως «γυναικά» αλλά ως κάποιον που μπορεί εύκολα να παρασυρθεί από τις γυναίκες. Πρόκειται για το αριστούργημα του Λόρδου Βύρωνα κατά τους σύγχρονους κριτικούς, μια «επική σάτιρα» κατά τον ίδιον, η οποία ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στο κοινό παρόλο που όταν πρωτοδημοσιεύτηκαν ανώνυμα το 1819 οι δύο πρώτες ωδές της επικρίθηκε για «ανήθικο περιεχόμενό».
Από τα έργα μουσικής που έχουν εμπνευστεί από τον χαρακτήρα του Ντον Ζουάν μπορεί να αναφερθούν κατά σειρά :
1) Ο Ντον Τζιοβάνι του Μότσαρτ
Μια από τις δημοφιλέστερες όπερες , ο «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ. Όπως και ο μύθος του Φάουστ έτσι και αυτός του Δον Χουάν Τενόριο, που γοήτευσε συγγραφείς και φιλοσόφους, κατέκτησε τη λαϊκή φαντασία ως Δον Ζουάν και επιβλήθηκε στην όπερα ως Ντον Τζοβάνι, είναι καρπός της ηθικής της Αντιμεταρρύθμισης (16ος αιώνας).
Και οι δύο μύθοι είχαν στόχο να λειτουργήσουν ως αυστηρές προειδοποιήσεις για την υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων:
ο ερευνητής Φάουστ σε ό,τι αφορούσε την αναζήτηση μεταφυσικής γνώσης και δύναμης,
ο ακαταμάχητα γοητευτικός, ακόλαστος Δον Ζουάν σε σχέση με την ερωτική ζωή χωρίς ηθικούς περιορισμούς και πνευματική πίστη. Φυσικά,
και οι δύο αντι-ήρωες τιμωρούνται από τον Θεό.
Το ποιητικό κείμενο που προσέφερε στον Μότσαρτ ο Λορέντσο ντα Πόντε, ένας καθολικός παπάς με ζωή εντυπωσιακά έκλυτη, λαμβάνει ως δεδομένες τις κατακτήσεις του Διαφωτισμού και γράφεται μια ανάσα πριν από τη Γαλλική Επανάσταση.
Ο βασικός χαρακτήρας βρίσκεται αντιμέτωπος με την υπέρβαση μιας ζωής με τον φόβο του Θεού.
Ο Ντον Τζοβάνι δεν μετράει τις πράξεις του με βάση τις απαγορεύσεις, τους ηθικούς κανόνες και -κυρίως- την τιμωρία.
Δεν αποφεύγει την αμαρτία για να μην τιμωρηθεί. Πραγματώνει τις επιθυμίες του αδιαφορώντας για τους ανθρώπους, τα συναισθήματά τους, τον Θεό.
Διαπράττει ύβριν και καταβαραθρώνεται.
Καταλήγει στις φωτιές της Κόλασης, καθώς η όπερα των Ντα Πόντε και Μότσαρτ δεν αποτελεί μανιφέστο επανάστασης.
Την εποχή που γράφεται, όσα πράττει ο Ντον Τζοβάνι μπορούν να τα διαπράξουν μονάχα ευγενείς.
Σήμερα, περισσότερο από δύο αιώνες μετά την όπερα του Μότσαρτ και περίπου μισό αιώνα μετά τη σεξουαλική επανάσταση των σίξτις, ο ατομισμός που στη συγκεκριμένη όπερα εγείρεται ως διεκδίκηση, αποτελεί κεκτημένο στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου της Δύσης. Στο πλαίσιο του καταναλωτισμού η επιταγή για ευχαρίστηση χωρίς όρια, χωρίς έγνοια για τις συνέπειες, φαντάζει αυτονόητος στόχος των περισσοτέρων. Σήμερα, κάθε Ντον Τζοβάνι μοιάζει με μαύρη τρύπα ενός συστήματος που οδηγείται στην καταστροφή.
Ομως, ο λόγος για τον οποίο η όπερα του Μότσαρτ παίζεται αδιαλείπτως μέχρι τις μέρες μας δεν είναι μόνο το ενδιαφέρον που παρουσιάζει το θέμα της, αλλά η εξαιρετική ποιότητα της μουσικής σκέψης του Μότσαρτ, στην οποία επιστρέφει κανείς διαρκώς, ανακαλύπτοντας κάθε φορά νέα στοιχεία. Η πρώτη σκηνή, που ξεκινάει με το παράπονο ενός υπηρέτη ο οποίος δεν θέλει πια να υπηρετεί, συνεχίζει με την καταδίωξη του Ντον Τζοβάνι από τη γυναίκα την οποία επιχείρησε να βιάσει και ολοκληρώνεται με τον φόνο του πατέρα της, ανήκει στις συγκλονιστικότερες του είδους. Η επιτυχημένη απόδοση ταχύτατα διαδεχόμενων διαφορετικών συναισθημάτων και καταστάσεων είναι πρωτοφανής. Η όπερα συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο μέχρι το τέλος, εναλλάσσοντας το ανάλαφρο και κωμικό με το τραγικό και υπερβατικό, όταν ο δολοφονημένος πατέρας επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών, ζητώντας από τον ακόλαστο να μετανοήσει. Είναι μια μουσική τόσο δυνατή, που έχει τη δύναμη να στηρίξει με τον ίδιο πειστικό τρόπο κάθε ανάγνωση της υπόθεσης, διότι δεν απεικονίζει καταστάσεις, δεν περιγράφει δράσεις αλλά αποδίδει συναισθήματα.
Παράσταση του 1954 με διευθυντή ορχήστρας τον Φουρνβαίνκλερ
Μότσαρτ "Ντον Τζιοβάνι" παράσταση του 1954
Παράσταση του 2011 στην σκάλα του Μιλάνου
Μότσαρτ, "Ντον Τζιοβάνι" , Σκάλα Μιλάνου 2011
2) Franz Liszt - Η ανάμνηση του Ντον Ζουάν (Réminiscences de Don Juan ), οπερατική φαντασία
"Η ανάμνηση του Ντον Ζουάν" έργο 418, είναι μια όπερα φαντασίας για πιάνο του Φράντς Λίστ σε ένα θέμα από την όπερα του Μότσαρτ " Ντον Τζιοβάννι". Το έργο αρχίζει με μουσική που τραγουδιέται από τον διοικητή (commendatore), τόσο στο νεκροταφείο που φοβερίζει τον Ντον Τζιοβάννι και από το φινάλε που καταριέται τον Ντον Τζιοβάννι να πάει στην κόλαση. Το ντουέττο της αγάπης του Ντον Τζιοβάννι και της Τζερλίνας ακολουθεί, μαζί με δυο παραλλάγες στο θέμα αυτό, μετά μια εκτεταμένη φαντασία στην άρια της σαμπάνιας (" Fin ch'han dal vino") και τελικά το έργο τελειώνει με τις φοβέρες του διοικητή. Αντίθετα με όλες τις όπερες φαντασίας που έχουν συνθέσει κατά τον 19ο αιώνα, η παράφραση του Ντον Τζιοβάννι του Μότσαρτ είναι ένα πολύ περισσότερο συγκρατημένο και σημαντικό έργο. Ενώ δεν φθάνει τα ύψη δυσκολίας του έργου του Etudes d'execution transcendante (1838), οι αναμνήσεις χρειάζονται υψηλές δεξιοτεχνικές απαιτήσεις από τον πιανίστα. Ο Λίστ έγραψε το έργο το 1841 και δημοσίευσε μια παραλλαγή για δυο πιάνα το 1877 που έχει μεγάλη ομοιότητα με το αρχικό.
Η εκτέλεσης του έργου είναι από τον πιανίστα : Earl Wild
Franz Liszt : Η ανάμνηση του Ντον Ζουάν, οπερατική φαντασία
3) Ρίχαρντ Στράους : Δον Ζουάν, συμφωνικό ποίημα, έργο 20.
Ο Ρίχαρντ Στράους (Richard Strauss, 11 Ιουνίου 1864 – 8 Σεπτεμβρίου 1949) ήταν Γερμανός συνθέτης της ύστερης ρομαντικής περιόδου. Είναι γνωστός για τις όπερές του, μεταξύ των οποίων Ο Ιππότης με το Ρόδο και η Σαλώμη, τα λήντερ, ιδιαίτερα τα Τέσσερα Τελευταία Τραγούδια, και τα συμφωνικά ποιήματα όπως τα Δον Ζουάν, Μάκβεθ, Δον Κιχώτης και άλλα ορχηστρικά έργα, όπως τα Θάνατος και Εξαΰλωση, Τα Φαιδρά Καμώματα του Τιλ Οϊλενσπίγκελ, Τάδε Έφη Ζαρατούστρα και Μεταμορφώσεις.
Ο Ντον Ζουάν έργο 20 είναι ένα μουσικό ποίημα σε μι μείζονα γραμμένο από τον Στράους το 1888. Η πρώτη του έργου δόθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1889 στη Βαϊμάρη με διευθυντή ορχήστρας τον ίδιο. Το συνέθεσε σε ηλικία 24 ετών, έτυχε διεθνούς αναγνώρισης και έγινε παγκοσμίως γνωστός.
Ο μύθος του Ντον Ζουάν ξεκινάει από την Ισπανία της αναγέννησης. Του Στράους το μουσικό ποίημα βασίζεται "Στο τέλος του Ντον Ζουάν", ένα έργο ατελείωτο έργο του ποιητή Nikolaus Lenau. Ο Στράους διάλεξε τρία αποκόμματα από το έργο. Στην ερμηνεία του Lenau, η ακολασία του Ντον Ζουάν αναβλύζει από την επιθυμία του να βρει την ιδανική γυναίκα. Απογοητευμένος που δεν την βρήκε, πέφτει τελικά σε κατάθλιψη και θέλει να πεθάνει. Οι τεχνικές απαιτήσεις του έργου χρειάζονται πολλά όργανα.
Η εκτέλεσης του έργου είναι με διευθυντή ορχήστρας τον Κάραγιαν ( Οσακα, Ιαπωνία 1984).
Richard Strauss - Don Juan op. 20 (Karajan - Osaka 1984)
R. Strauss : Don Zuan op. 20 (Karajan - Osaka 1984)
4) Lloyd Webber Don Juan Triumphant
Ο Ντον Ζουάν ο θριαμβευτής (Don Juan Triumphant) είναι το όνομα ενός φανταστικού μουσικού κομματιού γραμμένου από το χαρακτηριστικό τίτλο του μυθιστορήματος " Το φάντασμα της όπερας". Η μουσική παραλλαγή έγινε από τον συνθέτη Andrew Lloyd Webber η ιδέα επεκτάθηκε ως " μια όπερα μέσα σε ένα μούζικαλ" και η παρουσίαση του έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ιστορία του θεάματος. Το φανταστικό κομμάτι άντλησε μεγάλη έμπνευση από την ονομαστή όπερα του Μότσαρτ " Ντον Τζιοβάννι" , αν και η όπερα του φαντάσματος απεικονίζεται πολύ περισσότερο σκοτεινή και ζοφερή.
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από το έργο :
1)
Don Zuan Triumphant - 2.40 min.
2)
Don Zuan - Phantom of the Opera, aria by Irina Sakne
3)
Don Zuan triumphant - 1.53 min.
4)
Erik, the Phantom of the opera - 4.33 min.
5) Don Zuan, act II scene 7a - 4.32 min.
5) Felix Gary •Don Juan (musical)
Ο Ντον Ζουάν (Don Juan) είναι ένα μιούζικαλ γραμμένο από τον Felix Gray το 2003. Ο Ντον Ζουάν πρωτοπαρουσιάστηκε στον Καναδά και έχει 600000 θεατές σε όλο τον κόσμο.
Οι τίτλοι των μερών του μιούζικαλ αναφέρονται παρακάτω :
act 1
Felix Gary - Don Zuan ( musical)
6) Gluck "Don Juan" Μουσική μπαλέτου
Ο Ντον Ζουάν ή η πέτρινη ευωχία ή το πέτρινο φαγοπότι είναι ένα μπαλέτο σε λιμπρέτο του Ranieri de' Calzabigi, μουσική του Cristoph Willibald von Gluck και χορογραφία του Gasparo Angiolini. Η πρεμιέρα του μπαλέτου έγινε στην Βιέννη το 1761. Η καινοτομία του στην ιστορία του μπαλέτου, έρχεται ένα μόλις χρόνο πριν την ριζική αναμόρφωση της σοβαρής όπερας με τον "Ορφέα και την Ευρυδίκη " του (1762), ήταν τα συνεκτικά στοιχεία αφήγησης, παρ' όλο που διατηρήθηκαν μερικά παραδοσιακά χορευτικά στοιχεία. Το μπαλέτο ακολουθεί το μύθο του Ντον Ζουάν και της καθόδου του στον Άδη, αφού σκότωσε τον αγαπημένο του πατέρα σε μια μονομαχία.
"Don Juan", complete Ballet Music
by Christoph Willibald Gluck
Mainzer Kammerorchester
Günter Kehr, conductor
Christoph Willibald Gluck "Don Zuan" Ballet Music
Δυο χορογραφίες από το μπαλέτο του Gluck παρουσιάζονται παρακάτω.
Ντον Ζουάν - πρώτη χορογραφία
Ντον Ζουάν - δεύτερη χορογραφία.
Ο γυναικοκατακτητής και απατεώνας της Σεβίλλης γεννήθηκε από την πένα του ισπανού κλασικού δραματουργού Τίρσο ντε Μολίνα, αλλά η φήμη του εξαπλώθηκε στην
οικουμένη. Σαγηνευτής γυναικών, ψεύτης και ποταπός, αυτός ο φανταστικός και αυθεντικά ισπανικός ήρωας προκαλεί τόσο τον θαυμασμό όσο και την αποστροφή.
Αν και ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, οι αγαπημένοι Δον Ζουάν είναι αυτοί των Εσπρονθέδα και Θορίγια, του Ντα Πόντε με τον Μότσαρτ και τρεις γάλλοι, του Μολιέρου, του Μποντλέρ και του Μεριμέ- αν και τόσο ο τελευταίος όσο και ο Εσπρονθέδα δίνουν άλλο όνομα στους ήρωές τους και αντιτάσσουν στον θρύλο του Δον Ζουάν άλλους παραδοσιακούς θρύλους της ιδίας κοπής και ο Δον Ζουάν του Λόρδου Μπάϋρον.
Παρ΄ όλα αυτά ο πιο γνήσιος, πιο ασεβής και πιο ολέθριος Δον Ζουάν απ΄ όλους, αυτός που παίρνει παράσημο ως serial lover, είναι o ήρωας του Μολιέρου σε ένα από τα εκπληκτικότερα έργα ολόκληρης της λογοτεχνικής σκηνής, το «Δον Ζουάν ή η πέτρινη ευωχία».
Για τους φιλολόγους, ο «Don Juan» είναι ένα "σατιρικό ποίημα". Έχει ως βάση το θρύλο του Δον Ζουάν, τον οποίο όμως ο Βύρων αντέστρεψε απεικονίζοντάς τον όχι ως «γυναικά» αλλά ως κάποιον που μπορεί εύκολα να παρασυρθεί από τις γυναίκες. Πρόκειται για το αριστούργημα του Λόρδου Βύρωνα κατά τους σύγχρονους κριτικούς, μια «επική σάτιρα» κατά τον ίδιον, η οποία ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στο κοινό παρόλο που όταν πρωτοδημοσιεύτηκαν ανώνυμα το 1819 οι δύο πρώτες ωδές της επικρίθηκε για «ανήθικο περιεχόμενό».
Από τα έργα μουσικής που έχουν εμπνευστεί από τον χαρακτήρα του Ντον Ζουάν μπορεί να αναφερθούν κατά σειρά :
1) Ο Ντον Τζιοβάνι του Μότσαρτ
Μια από τις δημοφιλέστερες όπερες , ο «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ. Όπως και ο μύθος του Φάουστ έτσι και αυτός του Δον Χουάν Τενόριο, που γοήτευσε συγγραφείς και φιλοσόφους, κατέκτησε τη λαϊκή φαντασία ως Δον Ζουάν και επιβλήθηκε στην όπερα ως Ντον Τζοβάνι, είναι καρπός της ηθικής της Αντιμεταρρύθμισης (16ος αιώνας).
Και οι δύο μύθοι είχαν στόχο να λειτουργήσουν ως αυστηρές προειδοποιήσεις για την υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων:
ο ερευνητής Φάουστ σε ό,τι αφορούσε την αναζήτηση μεταφυσικής γνώσης και δύναμης,
ο ακαταμάχητα γοητευτικός, ακόλαστος Δον Ζουάν σε σχέση με την ερωτική ζωή χωρίς ηθικούς περιορισμούς και πνευματική πίστη. Φυσικά,
και οι δύο αντι-ήρωες τιμωρούνται από τον Θεό.
Το ποιητικό κείμενο που προσέφερε στον Μότσαρτ ο Λορέντσο ντα Πόντε, ένας καθολικός παπάς με ζωή εντυπωσιακά έκλυτη, λαμβάνει ως δεδομένες τις κατακτήσεις του Διαφωτισμού και γράφεται μια ανάσα πριν από τη Γαλλική Επανάσταση.
Ο βασικός χαρακτήρας βρίσκεται αντιμέτωπος με την υπέρβαση μιας ζωής με τον φόβο του Θεού.
Ο Ντον Τζοβάνι δεν μετράει τις πράξεις του με βάση τις απαγορεύσεις, τους ηθικούς κανόνες και -κυρίως- την τιμωρία.
Δεν αποφεύγει την αμαρτία για να μην τιμωρηθεί. Πραγματώνει τις επιθυμίες του αδιαφορώντας για τους ανθρώπους, τα συναισθήματά τους, τον Θεό.
Διαπράττει ύβριν και καταβαραθρώνεται.
Καταλήγει στις φωτιές της Κόλασης, καθώς η όπερα των Ντα Πόντε και Μότσαρτ δεν αποτελεί μανιφέστο επανάστασης.
Την εποχή που γράφεται, όσα πράττει ο Ντον Τζοβάνι μπορούν να τα διαπράξουν μονάχα ευγενείς.
Σήμερα, περισσότερο από δύο αιώνες μετά την όπερα του Μότσαρτ και περίπου μισό αιώνα μετά τη σεξουαλική επανάσταση των σίξτις, ο ατομισμός που στη συγκεκριμένη όπερα εγείρεται ως διεκδίκηση, αποτελεί κεκτημένο στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου της Δύσης. Στο πλαίσιο του καταναλωτισμού η επιταγή για ευχαρίστηση χωρίς όρια, χωρίς έγνοια για τις συνέπειες, φαντάζει αυτονόητος στόχος των περισσοτέρων. Σήμερα, κάθε Ντον Τζοβάνι μοιάζει με μαύρη τρύπα ενός συστήματος που οδηγείται στην καταστροφή.
Ομως, ο λόγος για τον οποίο η όπερα του Μότσαρτ παίζεται αδιαλείπτως μέχρι τις μέρες μας δεν είναι μόνο το ενδιαφέρον που παρουσιάζει το θέμα της, αλλά η εξαιρετική ποιότητα της μουσικής σκέψης του Μότσαρτ, στην οποία επιστρέφει κανείς διαρκώς, ανακαλύπτοντας κάθε φορά νέα στοιχεία. Η πρώτη σκηνή, που ξεκινάει με το παράπονο ενός υπηρέτη ο οποίος δεν θέλει πια να υπηρετεί, συνεχίζει με την καταδίωξη του Ντον Τζοβάνι από τη γυναίκα την οποία επιχείρησε να βιάσει και ολοκληρώνεται με τον φόνο του πατέρα της, ανήκει στις συγκλονιστικότερες του είδους. Η επιτυχημένη απόδοση ταχύτατα διαδεχόμενων διαφορετικών συναισθημάτων και καταστάσεων είναι πρωτοφανής. Η όπερα συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο μέχρι το τέλος, εναλλάσσοντας το ανάλαφρο και κωμικό με το τραγικό και υπερβατικό, όταν ο δολοφονημένος πατέρας επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών, ζητώντας από τον ακόλαστο να μετανοήσει. Είναι μια μουσική τόσο δυνατή, που έχει τη δύναμη να στηρίξει με τον ίδιο πειστικό τρόπο κάθε ανάγνωση της υπόθεσης, διότι δεν απεικονίζει καταστάσεις, δεν περιγράφει δράσεις αλλά αποδίδει συναισθήματα.
Παράσταση του 1954 με διευθυντή ορχήστρας τον Φουρνβαίνκλερ
Μότσαρτ "Ντον Τζιοβάνι" παράσταση του 1954
Παράσταση του 2011 στην σκάλα του Μιλάνου
Μότσαρτ, "Ντον Τζιοβάνι" , Σκάλα Μιλάνου 2011
2) Franz Liszt - Η ανάμνηση του Ντον Ζουάν (Réminiscences de Don Juan ), οπερατική φαντασία
"Η ανάμνηση του Ντον Ζουάν" έργο 418, είναι μια όπερα φαντασίας για πιάνο του Φράντς Λίστ σε ένα θέμα από την όπερα του Μότσαρτ " Ντον Τζιοβάννι". Το έργο αρχίζει με μουσική που τραγουδιέται από τον διοικητή (commendatore), τόσο στο νεκροταφείο που φοβερίζει τον Ντον Τζιοβάννι και από το φινάλε που καταριέται τον Ντον Τζιοβάννι να πάει στην κόλαση. Το ντουέττο της αγάπης του Ντον Τζιοβάννι και της Τζερλίνας ακολουθεί, μαζί με δυο παραλλάγες στο θέμα αυτό, μετά μια εκτεταμένη φαντασία στην άρια της σαμπάνιας (" Fin ch'han dal vino") και τελικά το έργο τελειώνει με τις φοβέρες του διοικητή. Αντίθετα με όλες τις όπερες φαντασίας που έχουν συνθέσει κατά τον 19ο αιώνα, η παράφραση του Ντον Τζιοβάννι του Μότσαρτ είναι ένα πολύ περισσότερο συγκρατημένο και σημαντικό έργο. Ενώ δεν φθάνει τα ύψη δυσκολίας του έργου του Etudes d'execution transcendante (1838), οι αναμνήσεις χρειάζονται υψηλές δεξιοτεχνικές απαιτήσεις από τον πιανίστα. Ο Λίστ έγραψε το έργο το 1841 και δημοσίευσε μια παραλλαγή για δυο πιάνα το 1877 που έχει μεγάλη ομοιότητα με το αρχικό.
Η εκτέλεσης του έργου είναι από τον πιανίστα : Earl Wild
Franz Liszt : Η ανάμνηση του Ντον Ζουάν, οπερατική φαντασία
3) Ρίχαρντ Στράους : Δον Ζουάν, συμφωνικό ποίημα, έργο 20.
Ο Ρίχαρντ Στράους (Richard Strauss, 11 Ιουνίου 1864 – 8 Σεπτεμβρίου 1949) ήταν Γερμανός συνθέτης της ύστερης ρομαντικής περιόδου. Είναι γνωστός για τις όπερές του, μεταξύ των οποίων Ο Ιππότης με το Ρόδο και η Σαλώμη, τα λήντερ, ιδιαίτερα τα Τέσσερα Τελευταία Τραγούδια, και τα συμφωνικά ποιήματα όπως τα Δον Ζουάν, Μάκβεθ, Δον Κιχώτης και άλλα ορχηστρικά έργα, όπως τα Θάνατος και Εξαΰλωση, Τα Φαιδρά Καμώματα του Τιλ Οϊλενσπίγκελ, Τάδε Έφη Ζαρατούστρα και Μεταμορφώσεις.
Ο Ντον Ζουάν έργο 20 είναι ένα μουσικό ποίημα σε μι μείζονα γραμμένο από τον Στράους το 1888. Η πρώτη του έργου δόθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1889 στη Βαϊμάρη με διευθυντή ορχήστρας τον ίδιο. Το συνέθεσε σε ηλικία 24 ετών, έτυχε διεθνούς αναγνώρισης και έγινε παγκοσμίως γνωστός.
Ο μύθος του Ντον Ζουάν ξεκινάει από την Ισπανία της αναγέννησης. Του Στράους το μουσικό ποίημα βασίζεται "Στο τέλος του Ντον Ζουάν", ένα έργο ατελείωτο έργο του ποιητή Nikolaus Lenau. Ο Στράους διάλεξε τρία αποκόμματα από το έργο. Στην ερμηνεία του Lenau, η ακολασία του Ντον Ζουάν αναβλύζει από την επιθυμία του να βρει την ιδανική γυναίκα. Απογοητευμένος που δεν την βρήκε, πέφτει τελικά σε κατάθλιψη και θέλει να πεθάνει. Οι τεχνικές απαιτήσεις του έργου χρειάζονται πολλά όργανα.
Η εκτέλεσης του έργου είναι με διευθυντή ορχήστρας τον Κάραγιαν ( Οσακα, Ιαπωνία 1984).
Richard Strauss - Don Juan op. 20 (Karajan - Osaka 1984)
R. Strauss : Don Zuan op. 20 (Karajan - Osaka 1984)
4) Lloyd Webber Don Juan Triumphant
Ο Ντον Ζουάν ο θριαμβευτής (Don Juan Triumphant) είναι το όνομα ενός φανταστικού μουσικού κομματιού γραμμένου από το χαρακτηριστικό τίτλο του μυθιστορήματος " Το φάντασμα της όπερας". Η μουσική παραλλαγή έγινε από τον συνθέτη Andrew Lloyd Webber η ιδέα επεκτάθηκε ως " μια όπερα μέσα σε ένα μούζικαλ" και η παρουσίαση του έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ιστορία του θεάματος. Το φανταστικό κομμάτι άντλησε μεγάλη έμπνευση από την ονομαστή όπερα του Μότσαρτ " Ντον Τζιοβάννι" , αν και η όπερα του φαντάσματος απεικονίζεται πολύ περισσότερο σκοτεινή και ζοφερή.
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από το έργο :
1)
Don Zuan Triumphant - 2.40 min.
2)
3)
4)
5) Felix Gary •Don Juan (musical)
Ο Ντον Ζουάν (Don Juan) είναι ένα μιούζικαλ γραμμένο από τον Felix Gray το 2003. Ο Ντον Ζουάν πρωτοπαρουσιάστηκε στον Καναδά και έχει 600000 θεατές σε όλο τον κόσμο.
Οι τίτλοι των μερών του μιούζικαλ αναφέρονται παρακάτω :
act 1
- Ouverture ... Un grand homme est mort
- L'Homme qui a tout
- CΕ“ur de Pierre
- Mon nom
- Dis-lui**
- Dites-lui
- Une meche de cheveux*
- Mon fils
- Les fleurs du mal
- Du plaisir
- Vivir
- Belle Andalouse
- N'as-tu pas honte?
- Les femmes
- Reste encore
- L'amour quand il vient
- Statue de Pierre
- Aimer
- Le Sang des soldats
- Act 2
- Les amoureux de Seville
- Changer
- Qui?
- Je pense Γ lui
- Deux Γ aimer* (This song does not appear in the 2012 revival (Replaced by L'amour est plus fort))
- Venge-nous
- Seulement l'amour
- Maria
- Jalousie
- Demain Γ l'aube**
- Pourquoi le bruit
- Pitie pour personne
- Les anges
- L'enfant du diable
- Seul
- Tristesa Andalucia
- Duel Γ l'aube
- Je meurs d'amour
- Don Juan est mort
- Encore
- Les amoureux de Seville
- Changer* (This song does not appear in the 2012 revival (Replaced by Nous on veut de l'amour))
6) Gluck "Don Juan" Μουσική μπαλέτου
Ο Ντον Ζουάν ή η πέτρινη ευωχία ή το πέτρινο φαγοπότι είναι ένα μπαλέτο σε λιμπρέτο του Ranieri de' Calzabigi, μουσική του Cristoph Willibald von Gluck και χορογραφία του Gasparo Angiolini. Η πρεμιέρα του μπαλέτου έγινε στην Βιέννη το 1761. Η καινοτομία του στην ιστορία του μπαλέτου, έρχεται ένα μόλις χρόνο πριν την ριζική αναμόρφωση της σοβαρής όπερας με τον "Ορφέα και την Ευρυδίκη " του (1762), ήταν τα συνεκτικά στοιχεία αφήγησης, παρ' όλο που διατηρήθηκαν μερικά παραδοσιακά χορευτικά στοιχεία. Το μπαλέτο ακολουθεί το μύθο του Ντον Ζουάν και της καθόδου του στον Άδη, αφού σκότωσε τον αγαπημένο του πατέρα σε μια μονομαχία.
"Don Juan", complete Ballet Music
by Christoph Willibald Gluck
Mainzer Kammerorchester
Günter Kehr, conductor
Christoph Willibald Gluck "Don Zuan" Ballet Music
Δυο χορογραφίες από το μπαλέτο του Gluck παρουσιάζονται παρακάτω.
Ντον Ζουάν - πρώτη χορογραφία
Ντον Ζουάν - δεύτερη χορογραφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου