Η Άλκηστις του Ευριπίδη ως έμπνευση στη μουσική

Η Άλκηστις του Ευριπίδη
Περίληψη της τραγωδίας

Ανέβηκε το 438 π.Χ(1163 στίχοι)

Χορός: Γέροντες από τις Φερές.

Πρόσωπα:Απόλλων, θάνατος, θεραπαινίδα Άλκηστης, Άλκηστη,

Άδμητος, Παιδί Άλκηστης, Ηρακλής, Φέρης, θεράπων.

---

 

Ο Απόλλωνας είχε ζητήσει απ' τις Μοίρες να επιτρέψουν στον Άδμητο  να ζήσει 2 φορές σε περίπτωση που κάποιος άλλος τον αντικαθιστούσε στον θάνατο. Η γυναίκα του  η  Άλκηστη προσφέρθηκε σε αντίθεση με τους   γονείς του που δεν προσφέρθηκαν.

Το δράμα αρχίζει με τον Απόλλωνα και τον θάνατο που συναντιούνται  έξω από το σπίτι του Άδμητου. Ο χορός μπαίνει με στίχους ανησυχίας και θρήνου. Μια υπηρέτρια τους πληροφορεί ότι μέσα η Άλκηστη αποχαιρετά τους οικείους και το προσωπικό. Στη συνέχεια εμφανίζονται στη σκηνή οι δυο σύζυγοι. Ακολουθούν τα τελευταία λόγια και ο θάνατος της Άλκηστης.

Στη συνέχεια κάνει την εμφάνιση του ο Ηρακλής, ο σωτήρας του Άδμητου, για να τον επισκεφθεί. Ο Άδμητος για να τον φιλοξενήσει δεν του λεει τι συμβαίνει. Ετοιμάζεται η νεκρική πομπή, καθώς καταφθάνει ο Φέρητας (πατέρας Άδμητου)με δώρα για τη νεκρή. Μια έντονη λογομαχία ξεσπά ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Και οι δυο κατηγορούν τον   άλλο για ταπεινή φιλοζωϊα. Η νεκρική πομπή και ο χορός αφήνουν τη σκηνή.

 Ο Ηρακλής που τρωγόπινε ευχάριστα, μαθαίνει την αλήθεια από έναν υπηρέτη. Ετοιμάζεται να τα βάλει     με τον θάνατο. Όταν ο Άδμητος επιστρέφει απαρηγόρητος, ο Ηρακλής    του    ξαναδίνει τη γυναίκα του. Τη  δίνει όμως σκεπασμένη, σαν ξένη, για να δοκιμάσει την πίστη του.

 Ύστερα οι σύζυγοι ενωμένοι ξανά, διαβαίνουν το κατώφλι του παλατιού για τη νέα ζωή.....

Παρακάτω δίδεται πίνακας με τους συνθέτες που έγραψαν όπερες, εμπνεόμενοι από την Άλκηστη του Ευριπίδη. Στον πίνακα δεν αναφέρεται το ημιτελές ομώνυμο έργο του Χαίντελ.
                           όπερα            συνθέτης                            προέλευση μύθου   πρεμιέρα

Alceste	J. B. Lully	Euripides, Alcestis	1674
Alceste	Nikolaus Adam Strungk	Euripides	1693
Alceste	Christophe Willebald Glück	Euripides	1767
Alceste	Anton Schweitzer	Euripides	1773
Alceste	Ernest Wilhelm Wolf		1780
Alkestis	Rutland Boughton	Euripides	1922
Alkestis	Egon Wellesz	Euripides	1924

 

1. Άλκηστις, όπερα του Κριστόφ Βιλιμπαλντ Γκλουκ.
 

Άλκηστις είναι ο τίτλος όπερας σε τρεις πράξεις του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ, που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βιέννη, στις 26 Δεκεμβρίου 1767 και 9 χρόνια αργότερα, μετά από μικρή τροποποίηση (αναθεώρηση), παρουσιάστηκε και στο Παρίσι, στις 27 Απριλίου το 1776.
Η επιτυχία του έργου χαρακτηρίστηκε κολοσιαία, αν και αρκετοί ήταν εκείνοι που υποδέχθηκαν το έργο με κάποια δυσμένεια, αποδοκιμάζοντας τον συνθέτη.
Η αξία αυτου του έργου είναι η λυρική μελοποιΐα στην πληρέστερή της έκφραση με αδιάσπαστη ενδόμυχη ενότητα μουσικής και δραματικής δράσης.
Οι δύο άριες που τραγουδάει η Άλκηστις στην α' πράξη: "Όχι, δεν είναι καθόλου θυσία" και "Θεότητες της Στυγός" θεωρούνται πολύ σημαντικές δημιουργίες. Τα μέλη του χορού στη β' πράξη θαυμάσια σε χρώμα και έμπνευση, ενώ στη γ' πράξη η άρια της Άλκηστης "Θεότητες αδυσώπητες!" ως και η άρια του Αδμήτου: "Άλκηστις στο όνομα των Θεών...." θαυμάζονται πάντοτε και παντού.

 Γκλούκ - Άλκηστις, εισαγωγή

 

Εισαγωγή από την όπερα του Γκλούκ "Άλκηστις"

 

Overture to Alceste by Christoph Willibald Gluck
Wiener Philharmoniker
Wilhelm Furtwängler, conductor

 Άρια "Θεότητες της Στυγός" με την Μαρία Κάλλας.

 

 

 Άρια "Όχι, δεν είναι καθόλου θυσία" (Non vi turbate) με την Anne Sofie von Otter

 

 

 

Άρια " Io non chiedo eterni dei" με την Anna Antonacci.

 

 

Anna Caterina Antonacci - Io non chiedo eterni dei - Alceste

 

 

 

2. Άλκηστις, όπερα του Ζαν Μπατίστ Λουλλί.

 

  Ο Ζαν Μπατίστ Λυλί (Jean-Baptiste Lully,  1632 -  1687) ήταν Γάλλος συνθέτης ιταλικής καταγωγής, ο οποίος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εργαζόμενος στην αυλή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας. Θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού ύφους της Μπαρόκ μουσικής, αποκηρύσσοντας κάθε ιταλική επιρροή στη γαλλική μουσική του 18ου αιώνα.

 

Άλκηστις  ή ο θρίαμβος του Ηρακλή (Λουλλύ),
όπερα, λυρική τραγωδία με ποιητικό κείμενο του Quinauit και μουσική επένδυση του Λουλλύ (παρουσιάσθηκε στο Παρίσι το 1674)
Λυρική τραγωδία σε πέντε πράξεις και πρόλογο με ποιητικό κείμενο του Quinauit και μουσική επένδυση του Λουλλύ.
Το έργο αυτό παρουσιάσθηκε στο Παρίσι στις 19 Ιανουαρίου 1674.
Η "Άλκηστις" αποτελεί ένα από τα ωραιότερα μελοδράματα (όπερες) του Lulli αλλά το ομώνυμο έργο του Γκλουκ του οποίου η σύνθεση ήταν περισσότερο νεοτερίστικη την έκανε να λησμονηθεί.
Άξιοσημείωτο στο εν λόγω έργο η άρια: "Ο ήρως που περιμένω δεν θα ξαναγυρίσει" θεωρείται ως το πλέον εκφραστικό και συγκινητικό μουσικό τμήμα του.

 Jean-Baptiste Lully : Alceste, Prologue, 9 min.

 

Lully : Alceste Marche des Combattans en Rondeau,Menuet,Echos.

3. Άλκηστις, όπερα του Νικόλαους Άνταμ Στρουνκ, πρεμιέρα στο Αμβούργο το 1678.

Ο Nicolaus Adam Strungk (1640 – 1700) ήταν Γερμανός συνθέτης και βιολονίστας.
Αποσπάσματα από την όπερα του δεν βρέθηκαν. Παρουσιάζουμε όμως κάποια από τα έργα του για να εκτιμήσετε το μουσικό ύφος του.

Nicolaus Adam Strungk • Ich ruf zu dir, Herr Jesu Christ

Nicolaus Adam Strungk • Leucoleons Galamelite

4. Άλκηστις, όπερα του Άντον Σβάϊτσερ σε λιμπρέτο του Κριστόφ Μάρτιν Βιήλαντ, πρεμιέρα στην Βαϊμάρη το 1773.
Ο Anton Schweitzer (1735 - 1787)  ήταν Γερμανός συνθέτης και συνεργαζόντανε με την θεατρική ομάδα του Abel Seyler. Ήταν ένα ταλαντούχο παιδί και το πήρε στην προστασία του ο Δούκας της Saxe-Hildburghausen, ο οποίος τον έστειλε να σπουδάσει στον Jakob Friedrich Kleinknecht στο Μπαϋρόϊτ (1758) και μετά στην Ιταλία και τέλος τον έκανε αρχιμουσικό. Στα σημαντικότερα έργα του είναι η όπερα "Άλκηστις" (1773) που είναι μια από τις πρώτες γερμανόφωνες όπερες.

Αντον Σβάϊτσερ, άρια der ist nicht vom Schwiecksal ganz verlassen από την όπερα "Άλκηστις".

Δεν βρέθηκαν άλλα αποσπάσματα από την όπερα του Άλκηστη.

4. Handel : Alceste,  ημιτελής όπερα.

George Frideric (or Frederick) Handel ( born ως Georg Friedrich Händel, 1685  –  1759) ^.
Ήταν ένας Γερμανός συνθέτης του μπαρόκ, γεννημένος στην Γερμανία που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στο Λονδίνο. Έγινε πασίγνωστος για τις όπερες του, τα ορατόρια, τα ανθέμια και τα κοντσέρτα για όργανο.
Το έργο Άλκηστη, γράφτηκε ως συνοδευτική μουσική για το χαμένο έργο του Tobias Smollett, αλλά δεν παρουσιάστηκε ποτέ. Υπάρχει η εισαγωγή και τραγούδια (άριες) για τις πράξεις 1 και 4. 

Handel : Alceste συνοδευτική μουσική για ένα χαμένο θεατρικό έργο του Tobias Smollett.

Handel : Alceste, aria "Ευγενικέ Μορφέα, γιέ της νύχτας"

Handel : Alceste, aria " Enjoy the sweet Elysian grove"

 

 5. Rutland Boughton, Άλκηστη, όπερα (1920-22)

Rutland Boughton ( 1878 – 1960) ήταν ένας Άγγλος συνθέτης που έγινε γνωστός στις αρχές του 20ου αιώνα ως ένας συνθέτης όπερας και χορωδιακής μουσικής. Τα έργα του περιλαμβάνουν 3 συμφωνίες, αρκετά κοντσέρτα, τραγούδια, μουσική δωματίου και όπερες. Το πιο γνωστό του έργο ήταν η όπερα " Η αθάνατη ώρα" (The Immortal Hour). Επίσης η " Bethlehem " (1915) που βασίζεται στα παραδοσιακά κάλαντα των Χριστουγέννων ήταν πολύ δημοφιλής. Συνέθεσε 5 όπερες Arthurian mythos ( περιλαμβάνει 5 επί μέρους έργα - The Birth of Arthur (1909), The Round Table (1915–16), The Lily Maid (1933–34), Galahad (1943–44) and Avalon (1944–45) ), The Moon Maiden (1918); Alkestis (1920–22) και The Ever Young (1928–29).
Δεν βρέθηκαν αποσπάσματα από την όπερα Άλκηστη. Παρακάτω δίδεται ένα δείγμα της μουσικής του.
Act 2 Love duet from Rutland Boughton's 1924 Opera , The Queen of Cornwall', based on Thomas Hardy's play, 'The Famous Tragedy of the Queen of Cornwall',1923.

6. Ernst Wilhelm Wolf , Άλκηστης, όπερα.

Ο Ernst Wilhelm Wolf (1735-1792) ήταν Γερμανός συνθέτης. Το μεγαλύτερο μέρος από τα σωζόμενα έργα του είναι ενόργανη μουσική. Συνέθεσε τουλάχιστον 35 συμφωνίες, σώζονται μόνο 26, περί τα 25 κοντσέρτα τσέμπαλο/πιάνο, περισσότερες από 60 σονάτες και αναρίθμητη μουσική δωματίου. Επίσης έγραψε ένα μεγάλο αριθμό έργων σκηνής και θρησκευτικών έργων.
Αποσπάσματα από την όπερα Άλκηστη δεν βρέθηκαν. Παρακάτω δίδεται μια συμφωνία του για να εκτιμηθεί το μουσικό του ύφος.
Ernst Wilhelm Wolf - Symphony in C major

7. Egon Joseph Wellesz, Άλκηστη, όπερα.

 Ο Egon Joseph Wellesz (1885 – 1974) ήταν ένας Αυστριακός συνθέτης που γεννήθηκε στην Βρετανία, καθηγητής και μουσικολόγος, ιδιαίτερα κυρίως στο πεδίο της Βυζαντινής μουσικής. Η Alkestis, op. 35 (1924),είναι όπερα σε λιμπρέτο του Hugo von Hofmannsthal , βασισμένη στην τραγωδία του Ευριπίδη. Τα συνθετικά έργα του Wellesz ανέρχονται τουλάχιστον σε 112 με αρίθμηση opus και περί τα 20 χωρίς opus αρίθμηση.
Αποσπάσματα από την όπερα του Άλκηστη δεν βρέθηκαν. Παρακάτω δίδεται ως μουσικό δείγμα της γραφής του η πρώτη του συμφωνία.

Egon Wellesz Symphonie Nr. 1 Opus 102

 

Η Θεία Κωμωδία ως έμπνευση στη μουσική

1) Η Θεία Κωμωδία όπερα του Marco Frisina.

Η Θεία Κωμωδία ( υπότιτλος  ο Άνθρωπος που ψάχνει τον Έρωτα) είναι μια μουσική όπερα του Μάρκου Φριζίνα ( Marco Frisina) σε λιμπρέτο του Τζιαμάριο Πάγκανο,εμπνευσμένο από το ποίημα του Δάντη .
Οι καλλιτέχνες Βιττόριο Ματεούτσι και Λάλο Τζιμπέλλι που ερμήνευσαν πρώτοι τους χαρακτήρες του Δάντη και του Βιργιλίου επιλέγησαν με on-line ακρόαση.
Η κεντρική ιδέα της όπερας είναι η αναζήτηση της αγάπης με τραγούδια που μιλούν για αυτό από την κόλαση στο καθαρτήριο, στον παράδεισο.
Η πρεμιέρα της παράστασης πραγματοποιήθηκε στην Ρώμη το 2007, σε μια σκηνή που κτίστηκε ειδικά για την παράσταση και ονομάζεται Θέατρο της Θείας Κωμωδίας. Η σκηνή που χρησιμοποιείται για την αναπαράσταση έχει αξιοσημείωτες διαστάσεις ( 150 μέτρα μήκος, 40 μέτρα πλάτος και 18 μέτρα ύψος).

La Divina Commedia L'Opera - INFERNO Parte 1^: Selva Oscura - Virgilio - Caronte - Francesca

 

Η Θεία Κωμωδία ως όπερα

La Divina Commedia L'Opera - INFERNO Parte 2^: Pier delle Vigne - Ulisse - Ugolino  

Θεία Κωμωδία ως όπερα - Κόλαση, μέρος 2ο.

La Divina Commedia L'Opera - PARADISO - Parte 2^: Beatrice - Finale  

Θεία Κωμωδία ως όπερα - Παράδεισος, 1ο μέρος.




2)  LISZT~Συμφωνία του Δάντη, έργο 109 (Dante Symphony S.109)   

Μια Συμφωνία στην Θεία Κώμωδία του Δάντη ή απλούστερα Συμφωνία του Δάντη είναι μια προγραμματική συμφωνία που συνέθεσε ο Φραντζ Λιστ. Γραμμένη σε απόλυτο ρομαντικό στυλ, βασίστηκε στο ταξίδι του Δάντη Αλιγκιέρι στην Κόλαση και το Καθαρτήριο, όπως περιγράφεται στην Θεία Κωμωδία του. Η πρώτη εκτέλεση δόθηκε στην Δρέσδη το 1857 με διευθυντή τον ίδιο τον Λιστ και ανεπίσημα αφιερώθηκε στο φίλο του συνθέτη και μελλοντικό γαμπρό Ρίχαρντ Βάγκνερ. Η συμφωνία διαρκεί 45 λεπτά. Ορισμένοι κριτικοί ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται για συμφωνία, αλλά για δυο χωριστά συμφωνικά ποιήματα.  

Λιστ, Συμφωνία του Δάντη, 109

Dante Alighieri : Η Θεία Κωμωδία - σύνοψη του ποιήματος

ΔΑΝΤΗ ΑΛΙΓΚΙΕΡΙ  -  ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ



Όπως αναφέρεται στην έκδοση του "Εθνους" της "Θείας Κωμωδίας" το 2014 στην ανάλυση:

"Η ιδέα ενός φανταστικού ταξιδιού στον Άδη και στον Παράδεισο δεν ήταν πρωτότυπη. Όχι μονάχα στην αρχαιότητα ο Όμηρος και ο Βιργίλιος κατέβασαν τους ήρωες τους, τον Οδυσσέα και τον Αινεία, στα βασίλεια των ίσκιων, παρά και στο Μεσαίωνα, στην εποχή του Δάντη, συχνοί ήταν οι οραματισμοί αυτοί που φανατικοί χριστιανοί - άγιοι, ασκητές, εκκλησιαστικοί πατέρες, ιεροκήρυκες - χρησιμοποιούσαν για να τρομάξουν οι πιστοί από τα μαρτύρια της Κόλασης και να λαχταρήσουν τον Παράδεισο. Ο Δάντης, όμως, πρώτος, δίνοντας υψηλή ποιητική μορφή και πανανθρώπινο νόημα στους άμορφους αυτούς οραματισμούς, τους αθανάτισε υψώνοντας τους στον άφθαρτο αγέρα της τέχνης".


Η Θεία Κωμωδία (ιταλικά: La Divina Commedia, αρχικός τίτλος Commedia) είναι επικό, αφηγηματικό ποίημα του Δάντη. Γράφτηκε στο διάστημα 1308-1321 και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έχοντας χαρακτηριστεί ως η επιτομή του μεσαιωνικού κόσμου 
Το ποίημα χωρίζεται σε τρία κύρια μέρη – Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος – και αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του Δάντη στον Άδη, με οδηγούς τον Βιργίλιο και τη Βεατρίκη.
Ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Κωμωδία. Ο όρος Θεία προστέθηκε μεταγενέστερα από τον Βοκάκιο.
 Μέχρι σήμερα, έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης κριτικής ανάλυσης και ερμηνειών.

Η Θεία Κωμωδία διαιρείται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος, το καθένα αποτελούμενο από 33 ωδές ή τραγούδια (canti). Η Κόλαση περιέχει επιπλέον μια εισαγωγική ωδή.
Ο αριθμός τρία είναι κυρίαρχος σε όλο το ποίημα και η χρήση του δεν θεωρείται τυχαία. Οι ωδές είναι επίσης γραμμένες σε ενδεκασύλλαβο στίχο και η ρίμα ακολουθεί τη δομή ΑΒΑ ΒΓΒ ΓΔΓ . . . ΨΩΨ Ω, δηλαδή δομή τριών στίχων (terza rima). Η Θεία Κωμωδία υπήρξε το πρώτο μεγάλο αφηγηματικό ποίημα στην οποία έγινε χρήση αυτής της ρίμας, αν και μία παρόμοια μορφή χρησιμοποιήθηκε προγενέστερα από τους τροβαδούρους
Ο Δάντης, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Οι ώρες, οι τοποθεσίες και το δρομολόγιο του αφηγητή καταγράφονται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια.
Κατά το πέρασμά του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στη Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του Δάντη. O Δάντης έκανε επίσης αναφορά στη Βεατρίκη, στο έργο La Vita Nuova, ωστόσο στη Θεία Κωμωδία θεωρείται πως εκφράζεται με ιδανικό τρόπο ο έρωτάς του προς το πρόσωπό της^.
Μία από τις λεπτομέρειες της Θείας Κωμωδίας είναι πως κάθε ένα από τα τρία μέρη της κλείνει με τη λέξη άστρα.

Κόλαση

Σύμφωνα με την περιγραφή του, ο Άδης έχει σχήμα αναποδογυρισμένου κώνου με το πλατύ στόμιό του να βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο, κάτω από την Ιερουσαλήμ και την άλλη αιχμηρή άκρη του στο κέντρο της Γης. Αποτελείται συνολικά από εννέα κύκλους, οι οποίοι στενεύουν διαδοχικά καθώς κινείται κανείς κατηφορικά. Κάθε κύκλος του Άδη αντιστοιχεί σε συγκεκριμένες αμαρτίες -- ολοένα βαρύτερες για βαθύτερους κύκλους -- καθώς και τις αντίστοιχες τιμωρίες που επιβάλλονται.
Ο Δάντης, σύμφωνα με την Αριστοτέλεια φιλοσοφία περί ηθικής και αρετής, κατατάσσει τις αμαρτίες
σε πράξεις ακράτειας, όπως είναι φιληδονία, η λαιμαργία και η φιλαργυρία, και
 σε πράξεις κακίας ή βίας.
Σε ηλικία 35 χρόνων, μια νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής του έτους 1300 μ.χ. , ο Δάντης βρίσκεται  χαμένος σε ένα πυκνό δάσος και είναι πολύ φοβισμένος. Βλέπει στο βάθος ένα μισοφωτισμένο βουνό και προσπαθεί να το  σκαρφαλώσει για να ξεφύγει, αλλά τρία θεριά, μια λεοπάρδαλη, ένα λιοντάρι και μια λύκαινα  του φράζουν το δρόμο και τον αναγκάζουν να γυρίσει πίσω. Ο Δάντης επιστρέφει στο δάσος, τρομαγμένος, χωρίς ελπίδα και τότε ξαφνικά, συναντά το πνεύμα του Βιργίλιου ο οποίος τον παρηγοράει, του δίνει θάρρος και του υπόσχεται , αν τον ακολουθήσει ,να τον οδηγήσει στο σωστό δρόμο για να σωθεί. Ο Δάντης συνέρχεται από τον φόβο του και δέχεται να τον ακολουθήσει σε ένα ταξίδι μέσα από την Κόλαση, ώστε ίσως μπορέσει να αξιωθεί να περάσει στο Παράδεισο.  Έτσι, ακολουθάει τον Βιργίλιο προς την είσοδο της Κόλασης.
Οι δυο ποιητές εισέρχονται στο προστύλιο της Κόλασης ( την αντικόλαση) , όπου οι ψυχές των αδιάφορων που στην ζωή τους δεν έκαναν τίποτα, μήτε καλό, μήτε κακό και  βασανίζονται από τσιμπήματα εντόμων και είναι καταδικασμένοι να κυνηγούν αιώνια. Οι ποιητές φθάνουν στις όχθες του ποταμού Αχέροντα όπου οι ψυχές περιμένουν το πέρασμα τους μέσα στη κόλαση.
Αφού διασχίζουν τον ποταμό Αχέροντα με τον Χάροντα, ο Βιργίλιος οδηγεί τον Δάντη διαδοχικά μέσα από τους εννέα κύκλους αμαρτιών, οι οποίοι περιλαμβάνουν:

• Κύκλος 1ος: τα αβάπτιστα μωρά και τους ενάρετους ειδωλολάτρες. Η τιμωρία τους είναι πως αδυνατούν να φθάσουν στον Παράδεισο. (Άσμα Δ΄). Εκεί βρίσκει τους Άβελ, Νώε, Μωυσή, Αβραάμ, Ραχήλ, τους ποιητές Όμηρο, Οράτιο, Οβίδιο, και Λουκιανό, Ηλέκτρα, Έκτορα, Αινεία, Λατίνο, Βρούτο, Πλάτωνα, Σωκράτη, Δημόκριτο, Θαλή, Αναξαγόρα, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτο, Ζήνωνα, Διοσκουρίδη, Σενέκα, Ευκλείδη, Πτολεμαίο, Γαληνό, Αβικέννα, Ιπποκράτη, Αβερρόη κ.α. 
• Κύκλος 2ος: εδώ κολάζονται οι φιλήδονοι, οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να στροβιλίζονται σε μία διαρκή ανεμοθύελλα, ανίκανοι παράλληλα να αγγίξουν άλλη ανθρώπινη παρουσία. (Άσμα Ε΄). Εδώ συναντάει την Σεμίραμη, την Κλεοπάτρα, την Διδώ, την Φρατζέσκα, την Ελένη, τον Αχιλλέα, τον Πάρη, τον Τριστάνο .
• Κύκλος 3ος: οι λαίμαργοι, οι ψυχές των οποίων κατασπαράσσονται από τον Κέρβερος. (Άσμα Στ΄)
• Κύκλος 4ος: οι άπληστοι, φιλάργυροι, καταδικασμένοι να κυλούν μεγάλα βάρη με το στήθος τους. (Άσμα Ζ΄)
• Κύκλος 5ος: οι μνησίκακοι, που χτυπούν ο ένας τον άλλο μέσα σε λασπωμένους βάλτους. (Άσμα Η') Εδώ είναι ο Φλεγύας (μυθολογικό πρόσωπο που έκαψε τον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς και ο Θεός τον έριξε στον Άδη) και ο Φίλιππος Αργέντης, εχθρός του Δάντη.

Σε αυτό το σημείο, ο Βιργίλιος και ο Δάντης περνούν με τη βάρκα του δαίμονα Φλεγύα μπροστά στις κλειδωμένες πόρτες του κάστρου της Κόλασης, τις οποίες ανοίγει ένας άγγελος.

• Κύκλος 6ος: οι αιρετικοί, εγκλωβισμένοι μέσα σε πύρινους τάφους. (Άσματα Ι΄-ΙΑ΄) Βρίσκει εδώ τον Φαρινάτα, αρχηγό των Γιβελίνων, οπαδό του Επίκουρου που πίστευε ότι η ευτυχία του ανθρώπου βασίζεται στις υλικές ηδονές και ότι η ψυχή πεθαίνει μαζί με το σώμα. Άλλος είναι ο Γουϊδος Καβαλκάντης, ποιητής, φίλος στενός του Δάντη επίσης ο Φρειδερίκος, βασιλιάς της Νάπολης και Σικελίας καθώς και ο καρδινάλιος Οχταβιανός Ουμπαλντίνι, Γιβελίνος ποιητής επικούρειος.
• Κύκλος 7ος: ο έβδομος κύκλος περιλαμβάνει τους βίαιους, οι οποίοι βρίσκονται διαχωρισμένοι σε τρεις ομάδες. Η πρώτη περιλαμβάνει τους βίαιους απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους, που τιμωρούνται ευρισκόμενοι εντός ενός βάλτου αίματος που βράζει. Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει τους βίαιους απέναντι στον εαυτό τους, μεταμορφωμένους σε δέντρα ή κυνηγημένους από άγρια σκυλιά. Τέλος, στην τρίτη ομάδα βρίσκονται οι βίαιοι απέναντι στον Θεό και τη φύση, απομονωμένοι σε μια έρημο φλεγόμενης άμμου όπου μαίνεται μια πύρινη βροχή. (Άσματα ΙΒ΄-ΙΗ΄). Ο Αλέξανδρος Φερραίος ( τύραννος του 4ου αι. π.χ.), Διονύσιος, τύραννος Συρακουσών, Αζολίνος τύραννος της Πάντοβας, Οβίτσος ο Β! τύραννος της Φερράρας, ο Γουϊδος του Μονφόρ ( Αγγλία 1271) σκότωσε το βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκο, Πύρρος ή Νεοπτόλεμος σκότωσε τον Πρίαμο.Ο Πέτρος ντελλα Βίνια, καγκελάριος του Φρειδερίκου Β! νομολόγος, αυτοκτόνησε το 1249, Λάνος πλούσιος Σιεννέζος ρίχτηκε στους εχθρούς και σκοτώθηκε, Ιάκωβος μεγάλος σπάταλος, κρεμάστηκε, Καπανέας βασιλιάς που πολιόρκησε την Θήβα και τον έκαψε με αστροπελέκι ο Δίας, ο Μπρουνέτο Λατίνι ονομαστός ποιητής και φιλόσοφος (1220-1294), Πρισκιανός ονομαστός γραμματικός από την Καισάρεια (6ος αι. μ.Χ.), ο Αντρέας Μπότσι επίσκοπος Φλωρεντίας που πέθανε το 1290, Βενέδικτο Κατσιανιμίκο πολίτης της Μπολώνια, η Υψιπύλη Λήμνια που έσωσε τον πατέρα της, Αλέξης Ιντερμινέλι ευγενής από την Λούκκα, η πόρνη Θαϊδα.

Οι δύο τελευταίοι κύκλοι της Κόλασης αφορούν στις ενσυνείδητες αμαρτίες παραπλάνησης και είναι προσπελάσιμοι κατηφορίζοντας ένα βάραθρο.

• Κύκλος 8ος: εδώ κολάζονται οι απατεώνες σε δέκα διαφορετικά βάραθρα. Συγκεκριμένα περιγράφονται οι αποπλανητές (τιμωρία τους είναι η μαστίγωση), οι κόλακες (βουτηγμένοι σε ακαθαρσίες), οι σιμωνιακοί - σιμωνιακός λέγεται όποιος εμπορεύεται τα θεία - (κρεμασμένοι ανάποδα μέσα σε λάκκους και φωτιές στα πόδια), οι μάγοι ή ψευδοπροφήτες (με τα κεφάλια τους τοποθετημένα ανάποδα ώστε να βλέπουν μόνο το πίσω μέρος τους), οι διεφθαρμένοι πολιτικοί (εγκλωβισμένοι σε κοχλάζουσα πίσσα), οι υποκριτές (κουκουλωμένοι με κάπες από μόλυβδο), οι κλέφτες (κυνηγημένοι από φίδια και κατόπιν μεταμορφωμένοι σε φίδια), οι εσκεμμένα κακοί σύμβουλοι (εγκλωβισμένοι σε φλόγες), οι αιρετικοί (που κατασπαράσσονται από δαιμόνια) και οι κιβδηλοποιοί (τιμωρημένοι με αρρώστιες) (Άσματα ΙΘ΄-Λ΄). ΄Εδώ βρίσκονται ο πάπας Νικόλαος Γ , μετά ήλθε ο Βονιφάτιος και τέλος ο Κλήμης Ε. Οι μάντηδες Αμφιάραος, Τειρεσίας, Αρούντας, Μαντώ κόρη του Τειρεσία,

Στη συνέχεια, ο γίγαντας Ανταίος μεταφέρει τον Δάντη και τον Βιργίλιο στον 9ο κύκλο.

• Κύκλος 9ος: εδώ τιμωρούνται οι προδότες, εγκλωβισμένοι –μέχρι το πρόσωπο– σε μία παγωμένη λίμνη. Ειδικότερα, τοποθετημένοι σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές βρίσκονται οι προδότες συγγενών (Καΐνα), οι προδότες της πατρίδας (Αντηνόρα), οι προδότες φίλων (Πτολεμαία) και οι προδότες των ευεργετών τους (Ιουδαία). (Άσματα ΛΒ΄-ΛΔ΄)

Στο βαθύτερο σημείο του Άδη, στο κέντρο της Γης, οι δύο περιπλανώμενοι παρατηρούν τον γίγαντα Εωσφόρο ο οποίος τυραννά αιώνια τον Βρούτο και τον Κάσσιο (προδότες του Ιουλίου Καίσαρα) αλλά και τον Ιούδα (προδότη του Χριστού).


Καθαρτήριο

 

Στο δεύτερο μέρος της Θείας Κωμωδίας, ο Δάντης και ο Βιργίλιος μεταφέρονται στο νότιο ημισφαίριο της Γης, μπροστά στο υψηλότερο βουνό της, το Καθαρτήριο, το οποίο φρουρείται από τον Κάτωνα. Στα πρώτα εννέα Άσματα του Καθαρτηρίου περιγράφεται η δομή του και έτσι πληροφορούμαστε πως το σχήμα του είναι κωνικό, ενώ συγχρόνως αποτελείται από επτά κύκλους, που συμβολίζουν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Σε κάθε κύκλο, οι αμαρτωλοί αγωνίζονται να εξαγνιστούν αφού υπόκεινται σε μία ορισμένη τιμωρία:

• Α' κύκλος: Εγωισμός, κουβαλώντας διαρκώς ένα βάρος γύρω από το λαιμό (Άσματα Ι΄-ΙΒ΄).
• Β' κύκλος: Φθόνος, έχοντας μάτια ραμμένα με κλωστή (Άσματα ΙΓ΄-ΙΕ΄).
• Γ' κύκλος: Οργή, εγκλωβισμένοι σε πυκνό καπνό (Άσματα ΙΕ΄-ΙΖ΄).
• Δ' κύκλος: Οκνηρία, τρέχοντας ασταμάτητα (Άσματα ΙΗ΄-ΙΘ΄).
• Ε' κύκλος: Φιλαργυρία, ξαπλωμένοι με το κεφάλι στο χώμα (Άσματα ΙΘ΄-ΚΒ΄).
• Στ' κύκλος: Λαιμαργία, τιμωρημένοι με πείνα και δίψα (Άσματα ΚΒ΄-ΚΔ΄).
• Ζ' κύκλος: Λαγνεία, καιόμενοι μέσα σε φλόγες (Άσματα ΚΕ΄-ΚΖ΄).

Στο καθαρτήριο οι αμαρτωλοί μετανιώνουν για ένα ορισμένο διάστημα ώσπου να εξαγνιστούν και να τους επιτραπεί τελικά η ανάβαση στην κορυφή του βουνού όπου βρίσκεται η Εδέμ, ο επίγειος Παράδεισος. Ο Βιργίλιος, ως ειδωλολάτρης, δεν έχει δικαίωμα να εισέλθει στον Παράδεισο και οδηγός του Δάντη γίνεται πλέον η Βεατρίκη, αφού προηγουμένως τον συγχωρήσει για τις αμαρτωλές του αγάπες επί της Γης.

Παράδεισος

 

Ο Παράδεισος αποτελείται από εννέα ομόκεντρες σφαίρες (ουρανούς), στα πρότυπα του Πτολεμαϊκού κοσμολογικού μοντέλου. Οι σφαίρες αυτές περιστρέφονται γύρω από την ακίνητη Γη και όσο μεγαλύτερη είναι η ακτίνα τους, τόσο γρηγορότερη είναι και η περιστροφή τους. Οι ανθρώπινες ψυχές, κατοικούν στη σφαίρα που τους αναλογεί, θέτοντας έτσι ακόμα και στον Παράδεισο μια ιεραρχική τάξη.
Οι εννέα σφαίρες και οι αντίστοιχες ψυχές που φιλοξενούνται είναι:

• Σφαίρα 1η: Η Σελήνη, για όσους δεν τήρησαν υποσχέσεις (Άσματα Β΄-Ε΄).
• Σφαίρα 2η: Ο Ερμής, για όσους έκαναν το καλό από φιλοδοξία (Άσματα Ε΄-Ζ΄).
• Σφαίρα 3η: Η Αφροδίτη, για όσους έκαναν καλό από αγάπη (Άσματα Η΄-Θ΄).
• Σφαίρα 4η: Ο Ήλιος, για τους σοφούς (Άσματα Ι΄-ΙΔ΄).
• Σφαίρα 5η: Ο Άρης, για όσους υπερασπίστηκαν τη θρησκεία (Άσματα ΙΔ΄-ΙΗ΄).
• Σφαίρα 6η: Ο Δίας, για τους δίκαιους (Άσματα ΙΗ΄-Κ΄).
• Σφαίρα 7η: Ο Κρόνοςς, για τους οραματιστές (Άσματα ΚΑ΄-ΚΒ').΄
• Σφαίρα 8η: Τα Άστρα, για τους ευλογημένους (Άσματα ΚΒ΄-ΚΖ΄).
• Σφαίρα 9η: Οι Άγγελοι που κινούνται γύρω από το Θεό (Άσματα ΚΖ΄-ΚΘ΄).

Ο Δάντης ανέρχεται από σφαίρα σε σφαίρα και φθάνοντας πάνω από την 9η Σφαίρα, στον Πύρειο Ουρανό παραδίδεται από την Βεατρίκη στον Άγιο Βερνάρδο, ο οποίος παρακαλά την Παναγία να πάρει υπό την προστασία της τον Δάντη.

Διάρκεια του ταξιδιου

Το ταξίδι του Δάντη εκτιμάται πως έχει συνολική διάρκεια επτά ημερών. Ο υπολογισμός αυτός στηρίζεται σε σχετικές αναφορές μέσα στο ίδιο το έργο. Συγκεκριμένα, διακρίνουμε τα εξής στάδια:

• παραμονή στην Κόλαση, διάρκειας μίας νύχτας και μίας ημέρας,
• μετάβαση στο Καθαρτήριο που διαρκεί μία ημέρα και μία νύχτα,
• άνοδος του Καθαρτηρίου για τρεις ημέρες και τρεις νύχτες,
• παραμονή στον επίγειο Παράδεισο για μία ημέρα (ή περισσότερο),
• παραμονή στον Παράδεισο όλο τον υπόλοιπο καιρό.

Θέματα και ερμηνείες

Η Θεία Κωμωδία χαρακτηρίζεται ως αλληγορία και εν γένει προτείνονται αρκετές ερμηνείες της. Κάθε επεισόδιο και κάθε χαρακτήρας θεωρείται πως έχει συμβολική έννοια, ενσωματώνοντας τελικά στο σύνολο του έργου όλη τη σοφία και τα πάθη του κλασικού μεσαιωνικού κόσμου. Διακρίνονται περισσότερο καθαρά η ηθική και η πολιτική αλληγορία. Είναι π.χ. ευρύτερα αποδεκτό πως ο Δάντης κάνει σαφή αναφορά στην πολιτική κατάσταση της Ιταλίας, που είναι γεμάτη από τη διαφθορά και αλληλοσπαραγμούς (αμαρτίες), εκφράζοντας μία αντιφλωρεντινή πολεμική. Εξ άλλου, ο Δάντης γράφει τη Θεία Κωμωδία εξόριστος και αναμένοντας λύση από έναν δίκαιο αυτοκρατορικό θεσμό, που θα οδηγήσει τους ανθρώπους στην επίγεια ευτυχία (Παράδεισος). Από την άλλη πλευρά, το έργο μπορεί να ερμηνευθεί και ως η επίπονη πορεία του ανθρώπου να υποτάξει όλες τις αμαρτίες και τα πάθη του στο δρόμο της τελειοποιήσεώς του.