Η νεοελληνική μας ταυτότητα έχει κτισθεί πάνω σε 2-3-4 άξονες, ο ένας είναι η ελληνική γλώσσα, δεν έχουμε τίποτα πολυτιμότερο από την ελληνική γλώσσα, δεύτερο χαρακτηριστικό της νεοελληνικής μας ταυτότητας είναι, ο χριστιανισμός, αφού εγκαταλείψαμε την αρχαία θρησκεία, τι άλλα χαρακτηριστικά έχει ο νέος ελληνισμός; δύο χαρακτηριστικά, άλφα μεγάλο, το ένα είναι η μακροχρόνια επαφή του με το δυτικό στοιχείο και η μακροχρόνια επαφή του με το τουρκικό στοιχείο, αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που μας διαμόρφωσε.
Αυτή η επαφή μας με τους δυτικούς είναι επίσης πολύ σημαντικό στοιχείο της νεοελληνικής ταυτότητας, όχι μόνο στη γλώσσα μας, αλλά και σε πράγματα που έχουμε εισπράξει από αυτούς και βεβαίως τα αισθήματα μας απέναντι στους δυτικούς, όλα είναι αμφίσημα, για τους Τούρκους απ' έξω, δεν έπαψε να υπάρχουν επιθετικές τάσεις, με την Τουρκία έχουμε αμφίσημα αισθήματα, εκφραζόμαστε αρνητικά, αλλά στο βάθος ξέρουμε ότι έχουμε κώδικες επικοινωνίας που οφείλονται σε μακρές συνυπάρξεις, με τους δυτικούς η σχέση μας είναι ακόμα πιο δίδυμη, είναι τμήμα της νεοελληνικής ταυτότητας, τα αισθήματα του Έλληνα, για τους δυτικούς αυτό το οποίο κατέληξε να έχουμε αρκετά από το 11ο αιώνα είναι ένα θαυμασμό από τις πλευρές πολιτισμού τους και ένα μίσος γι' αυτούς που βγαίνει σχεδόν μεταφυσικά, κάθε τόσο στην ελληνική ιστορία θα βρεθεί μια ευκαιρία για να μισήσουμε ξανά τους δυτικούς συλλήβδην, είναι τμήμα της νεοελληνικής ταυτότητας, το αντίτιμο μας απέναντι στους δυτικούς, βρισκόμαστε απέναντι στους Οθωμανούς και φυσικά και η μακρά πολιτισμική συνύπαρξη.
Τώρα γιατί αυτό το αμφίσημο και για τις δύο πλευρές; πρώτα, πρώτα δεν είπαμε τη πλευρά της γλώσσας, η γλώσσα η ελληνική όπως σας είπα, ήδη εκεί στα 1100, 1200 από τα δημώδη ποιήματα φαίνεται να είναι σημερινή, να σας διαβάσω ένα τέτοιο ποίημα, δηλαδή του 12ου αιώνα, δηλαδή του 1100 τόσο, λέει το εξής, από μικρόθεν με έλεγε ο γέρων ο πατήρ μου, παιδί μου μάθε γράμματα και οσάν εσένα έχει, βλέπεις τον δείνα τέκνο μου, πεζός επήγε πάλι και τώρα διπλοσέληνος και παχιμουλαράτος, παράδειγμα δίνει ο πατέρας στο γιό, αυτόν τον έβλεπες γράμματα δεν ήξερε, έμαθε γράμματα και τώρα έχει δύο σέλλες και παχύ το μουλάρι, αυτός όταν εμάνθανε, υπόθεση κατείχε και τώρα βλέπεις τον, θωρεί τα μακρομυτικά του, στο Βυζάντιο ήταν δείγμα αριστοκρατίας να είναι πολύ μυτερή η μύτη του και τώρα λέει αυτός και έμαθον τα γράμματα μετά πολλού του κόπου, αλλά αφού δεν γέγονα γραμματικός τεχνίτης, επιθυμώ και το ψωμί και του ψωμιού τη μαρμάρα -πεινάει, και βρίζω τα γραμματικά, φεύγω μετά δακρύων, ανάθεμα τα γράμματα, Χριστέ και που τα θέλει. Για να το καταλάβουμε πρέπει να κάνουμε σύνταξη; όχι, λίγη εγρήγορση θέλει, το καταλαβαίνουμε μια χαρά...
Περίπου την ίδια εποχή, λίγο αργότερα, επειδή από το 1071 είχαμε επαφή με τους Σελτσούκους, το ξεχνάμε; από το 1071, η επαφή μας με τους Τούρκους μετράει σε λίγο 1000 χρόνια, ούτε το 1453 είναι, λοιπόν ακούστε ένα βυζαντινό δημώδες ποίημα για το πως βλέπανε τους Τούρκους, είναι μια προφητεία που τελειώνει με την άποψη ότι οι Τούρκοι θα κατακτήσουν το κόσμο κάποια στιγμή και λέει, γιατί θα κατακτήσουν τη γη, ένα Θεό λατρεύουσι και ένα αφέντη τρέμουν, δηλαδή είναι πειθαρχημένοι, είναι συνασπισμένοι γύρω από τον αρχηγό τους, ομόνοια θαυμαστή έχουν εις τον δεσπόζουν, ήθελε να πει στο δεσπόζοντα, τον άρχοντα, έχουν σπουδή, έχουνε αφοσίωση στον άρχοντα, ακούστε την επόμενη φράση, ποτέ ομόνοια μυρωνεί, ποτέ μοναθετικία, ποτέ δεν δέχονται αρχηγό, ποτέ δεν ομονοούν, ακούστε τη τελευταία φράση, ποτέ καλών ανάκληση, δεν μπορούν ποτέ να θυμηθούν τίποτα καλό, ότι λένε είναι κακό, πότε το έγραψε αυτός; μήπως είναι τωρινό; μήπως είναι στο διηνεκές, αυτή η άρνηση μας να υποταχθούμε σε οτιδήποτε σε κανόνες, σε νόμους, σε αρχηγούς κτλ., δεν είναι τωρινή; είναι τμήμα μας εδώ και πάρα πολλούς αιώνες και βέβαια αυτή η ελληνική γκρίνια που είναι παγκοσμίως γνωστή, δεν ξέρω αν ξέρετε, η Ουνέσκο έχει μια υπηρεσία που όλα τα μετράει, πόσο φταρνίζεται ένας λαός και υπάρχει και μια μέτρηση για τη γκρίνια, είμαστε η δεύτερη, δεν θυμάμαι ποιος μας έχει περάσει, είμαστε η δεύτερη με τη μεγαλύτερη γκρίνια, ο Έλληνας το θεωρεί αξιοπρέπεια το να γκρινιάζει, δηλαδή αν συναντήσεις κάποιον που θα σου πει κάτι ανάλαφρο χαριτωμένο, δόξα το Θεό θα τα πάμε καλά, καλέ τι είναι αυτός καλέ; άμα πεις καλά λόγια είσαι συντηρητικός, ενώ άμα κλαις είσαι επαναστάτης....τι λες ρε Καραμήτρο, τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; δόξα το Θεό που έχω αυτά, μακάρι να είχα και τα άλλα, αλλά η συνολική απόρριψη του παντός είναι χαρακτηριστικό μας. στην ίδια κατάταξη βλέπεις το αντίθετο, είναι η κατάταξη των λαών φαντάζομαι ότι κάθε χρόνο δεν θα είναι η ίδια, θα παίζει κάπως. Όταν το είχα δει εγώ, ήταν οι πιο ευχαριστημένοι στην έκφραση τους οι Δανοί θα πεις εντάξει μπράβο, στη 2η, 3η, 4η θέση, ούτε το φανταζόμουνα, οι κάτοικοι της Λατινικής Αμερικής που οι άνθρωποι δηλώνουν ευτυχισμένοι και έχουνε εμφύλιους 40 χρόνια, διαβάζουμε για αυτές τις χώρες ότι βρίσκονται πεταμένα πτώματα 20, 20 εδώ πέρα να πούμε και ρωτιούνται οι άνθρωποι, είσαι ευτυχισμένος; και λέει, είμαι ευτυχισμένος, δηλαδή μήπως εδώ έχουμε χαρακτηριστικά βαθύτατα που είναι τμήμα του νεοελληνικού ίσως και του αρχαίου, αλλά λέμε τώρα, επειδή αναζητούμε τις νεοελληνικές μας ταυτότητες, μέσα σε αυτές είναι η αφόρητη γκρίνια για όλα, μηδενισμός των πάντων και προσέξτε να δείτε, που αράζουμε εμείς, για την νεοελληνική ταυτότητα φυσικά ακόμη οι πιο νέοι, σύγχρονοί έχουν στηριχθεί ακόμη περισσότερο ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων που είμαστε πράγματι, αλλά έρχεται κάποιος και μας μειώνει, οποτεδήποτε κάποιος μας μειώνει, δεν λέμε τα δυνατά μας σημεία που τάχουμε, αλλά πάμε στον Περικλή και στον Αριστοτέλη για να απαντήσουμε, γιατί; δεν έχουμε οπλοστάσιο για τα σύγχρονα μας χρόνια; αλήθεια υπάρχουν πολλοί Καζαντζάκηδες σε αυτές τις χώρες; Ρήγα Βελεστενλή, ο Ιωάννης Καποδίστριας και θέλω να πω, δεν έχουμε να πούμε, γιατί μιλάτε; μπορούμε άμα θέλουμε να τους αποστομώσουμε, δεν γυρνάμε σε τίποτα καινούργιο, έχουμε διαγράψει τους εαυτούς μας και πάμε στο Περικλή, εντάξει βρε παιδιά ο Περικλής.....
Υπάρχουμε και υπάρχουν και άλλες γενιές και τώρα έχουμε ακόμα παραγωγή υπέροχων ανθρώπων, γιατί δεν τους αναδεικνύουμε; καταλάβατε τι θέλω να πω, γιατί ποτέ καλόν ανάκληση ότι μπορεί να δώσει, γι' αυτό, χάλασες τη πιάτσα να λες μια καλή κουβέντα, λοιπόν μέσα στις νεοελληνικές μας ταυτότητες.
Τώρα για να δούμε τι συμβαίνει το 1071, το 1071 το Βυζάντιο αρχίζει κάτι πρωτόγνωρο, ο αυτοκράτορας Ρωμανός ο Διογένης το 1071 είναι σχεδόν 1000 χρόνια πριν δεν είναι μακριά, μαθαίνει ότι στα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας, εκεί πέρα προς τη Μικρά Ασία, κινούνται Σελτζούκοι Τούρκοι, οι Σελτζούκοι-Τούρκοι δεν ήτανε χτεσινή στη ρούγα, διότι γενικά τα τουρκικά φύλα είχανε μπει σε μια φάση μετακίνησης μετά το 700, δηλαδή στον 8ο αιώνα μ.χ. ήταν σε φάση μετακίνησης και μετακινήθηκαν σε περιοχές ανατολικότερα δηλαδή αυτό που είναι σήμερα Πακιστάν, Αφγανιστάν πήγανε προς τα εκεί, μπήκανε στη Περσία και θα καταλάβουν και τους Αγίους Τόπους όπως γνωρίζετε, οι σταυροφορίες το 1096 έγιναν γιατί οι Σελτζούκοι Τούρκοι κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα, δεν ήταν όποιοι και όποιοι οι Σελτζούκοι Τούρκοι και όταν φάνηκαν το 1071 εκεί πέρα στην ανατολική Μικρά Ασία, είχανε ήδη φύγει από τη Στέπα, είχανε γνωρίσει πολιτισμούς γεωργικούς και ήτανε και γενναίοι πολεμιστές αλλά διέθεταν και μορφωμένους ανθρώπους γιατί είχαν έλθει σε επαφή και με Άραβες και με Πέρσες κτλ., αυτοί είχανε αρχηγό τους τον Άραμπ Ασλάν, Ασλάν στα τούρκικα θα πει λιοντάρι, εξ' ου και το νεοελληνικό επώνυμο Ασλάνης. Λοιπόν θα κάνω τη παρένθεση, τουρκικά επώνυμα έχουμε πάρα πολλά, τουρκικά επώνυμα υπάρχουν στο νεοελληνικό πολλά, δεν έχουν όμως σχέση με βιολογική επαφή, έχουν σχέση με την πολιτισμική επαφή. Λοιπόν έρχεται ο Αρπασλάν που αυτός ήτανε Ασλάν φοβερός πολεμιστής και ο Ρωμανός ο Διογένης ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου εκείνη την εποχή, ζει μεγάλους μπελάδες, διότι υπάρχουν διεκδικητές του θρόνου, μάλιστα αναμεσά τους υπάρχουν διεκδικητές που είναι αδυσώπητοι στη δράση τους για να τον απομακρύνουν από το θρόνο και παίρνει την απόφαση για να ενισχύσει τη θέση του, να πάει ο ίδιος αντί να στείλει στρατηγούς όπως ήτανε συνήθεια, να πολεμήσει με αυτούς τους Σελτζούκους εκεί μακριά στην Ανατολία και να ενισχύσει τη θέση του, ως αυτοκράτορας για να μηδενίσει τελοσπάντων τους εχθρούς του. Φθάνει λοιπόν στη λίμνη Βαν, η λίμνη Βαν βρίσκεται σε αυτό το σημείο προς την αρμένικη έτσι περιοχή και εκεί θα συγκρουστούν οι δύο στρατοί, ο βυζαντινός στρατός και ο σελτζουκικός στρατός. Για κακή τύχη του Ρωμανού του Διογένη, οι υπονομευτές του θρόνου είχαν ήδη διεισδύσει στο στρατό και είχαν οργανώσει έτσι τα πράγματα ώστε να ηττηθεί ο Διογένης, ο οποίος ηττάται, η ήττα ήταν οικτρότατη, πρώτη φορά στη βυζαντινή ιστορία, το να ηττηθεί ένα στράτευμα δεν είναι κάτι καινούργιο, είναι μέσα στη κανονικότητα, αλλά για πρώτη φορά στη βυζαντινή ιστορία, όχι μόνο ηττάται ο στρατός, αλλά συλλαμβάνεται αιχμάλωτος ο αυτοκράτορας και οδηγείται στη σκηνή του νικητού, αυτό δεν είχε ξανά γίνει ποτέ. Ο Ρωμανός ο Διογένης λοιπόν βρίσκεται στη σκηνή του Αρπασλάν, ο Αρπασλάν είναι στρατιωτικός με σίγμα κεφαλαίο, δεν ξέρω αν ξέρετε, στο στρατό υπάρχει μια ηθική, δηλαδή ο σωστός στρατιωτικός τιμάει τον αντίπαλο και μάλιστα εαν είναι ο άλλος γενναίος, τον επαινεί και διπλά κιόλας από όσο του αξίζει, άλφα γιατί δείχνει την αξιοπρέπεια και τη γενναιότητα του ίδιου, διότι ανεβάζει τον ίδιο επειδή νίκησε ένα γενναίο. Λοιπόν ο Αρπασλάν φέρεται στους ηττημένους βυζαντινούς και ειδικά στο Ρωμανό το Διογένη με μεγαλοσύνη, τον υποδέχεται στη σκηνή με τιμές αυτοκράτορα που μπορούσε να τον ταπεινώσει να του φερθεί όπως ήθελε και κατά την συζήτηση μεταξύ των δύο ανδρών συμφωνείται τα εδάφη να κρατήσουν οι Σελτζούκοι οι οποίοι δεν παίρνουν πολλά, κάποια τμήματα στα ανατολικά σημεία, αποχαιρετιούνται οι δύο άντρες και ο Ρωμανός θα βοηθηθεί από τον Αρπασλάν να πάει προς την Κωνσταντινούπολη, διότι ήταν μεγάλη η διαδρομή, όταν όμως ο Ρωμανός ο Διογένης φθάνει στη Κωνσταντινούπολη, οι υπονομευτές του θρόνου, οι αντίπαλοι κάνουν κίνηση, τον ρίχνουν στη φυλακή, του βγάζουνε τα μάτια και πεθαίνει σε λίγο μέσα στη φυλακή. Προσέξτε να δείτε, μετά αυτή την ιστορία, τι άλλες ιστορίες υπάρχουν, ο Αρπασλάν μαθαίνει τα νέα και μαθαίνει ότι αυτός με τον οποίο συνομίλησε δεν ήταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, διότι όταν συνομιλούσε μαζί του, ήδη οι αντίπαλοι του είχαν πάρει την εξουσία στη Κωνσταντινούπολη και λέει, εγώ δεν ισχύει η συμφωνία που έκανα με το Ρωμανό τον Διογένη, γιατί δεν έκανα συμφωνία με τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Ορμάει λοιπόν στη Μικρά Ασία και την καταλαμβάνει σε ένα ποσοστό 60% και πάνω και δημιουργείται το Σελτζουκικό κράτος ή το Σελτζουκικό κράτος του Ικονίου έτσι λεγόντανε, διότι το Ικόνιο ήτανε η κεντρικότερη πόλη αυτού του Σελτζουκικού κράτους το οποίο δεν περιλάμβανε τις περιοχές του Πόντου στο βορά και τα δυτικά παράλια σε κάποιο βάθος, από εκεί και πέρα η υπόλοιπη Μικρά Ασία έγινε τουρκική και έκτοτε δεν άλλαξε αυτό το πράγμα, η Μικρά Ασία είναι η πρώτη περιοχή που κατακτήθηκε από τους Σελτζούκους. Αυτοί οι Σελτζούκοι δημιούργησαν ένα τουρκικό βασίλειο εκεί πέρα, μια τουρκική βάση, για να διοικήσουν αυτή τη περιοχή, κάλεσαν, χρησιμοποίησαν πολλούς βυζαντινούς, στελέχοι της βυζαντινής διοίκησης για να τους δίνουν συμβουλές, πως είναι καλύτερα να διοικηθεί η περιοχή και επίσης κάλεσαν σοφούς από τις αραβικές χώρες, γιατί ο αραβικός πολιτισμός ακόμη είχε δυνάμεις και εκλήθησαν λόγιοι και διοικητικά στελέχη από τις αραβικές χώρες για να βοηθήσουν στη διοίκηση.
Στη Μικρά Ασία από την πλευρά των Σελτζούκων ήταν μια αξιοπρόσεκτη στην οργάνωση της δύναμη, ένα κράτος δηλαδή το οποίο λειτουργούσε καλά, πρέπει να σας πω κάτι έχει ενδιαφέρον αυτό, αυτά τα τούρκικα φύλα που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας και τα μογγολικά είχανε από πολύ παλιά ένα ρητό που έλεγε, το πόλεμο τον νικάς έτοιμος, τη διοίκηση πεζός, δηλαδή την ώρα του πολέμου είσαι όσο άγριος χρειάζεται για να έρθεις στο πόλεμο, όταν διοικείς είσαι κάτω και έχεις ρυθμούς, σέβεται τους ρυθμούς της ζωής, αυτό τους βοήθησε να κάνουν σταθερά κράτη με αυτές τις δυνάμεις, αλλιώς δεν θα είχαν τόσο μεγάλες, μακρόσυρτες αυτοκρατορίες, γιατί είχαν ένα ρεαλισμό στα πράγματα, σας θυμίζω ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία διήρκησε από το 1280 έως το 1923, δηλαδή 600 τόσα χρόνια, δεν διοικεί κανείς μια τόσο μεγάλη περιοχή για τόσο μακρό διάστημα, αν δεν έχει μέθοδο διοίκησης, άποψη διοίκησης, οι Οθωμανοί ήταν διοικητές δεν ήταν αστεία και αυτό έχει σχέση παραδόξως και με τη στέπα. .
Οι Σελτζούκοι-Τούρκοι λοιπόν, τι γίνεται το 1071; τι παθαίνει το Βυζάντιο το 1071; χάνει, είχε δύο πνεύμονες στη ζωή του, τη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια, το 1071 έχασε τα 2/3 του ενός του πνεύμονα και ήταν ζήτημα χρόνου να τα χάσει τα πνευμόνια όλα. Τώρα μένουμε σε αυτή τη στιγμή 1071, η πρώτη επαφή των Ελλήνων, γιατί στη Μικρά Ασία υπήρχαν πάρα πολλοί ελληνικοί πληθυσμοί δηλαδή ελληνόφωνοι και χριστιανοί, ξεκινάει η επαφής μας από το μηδέν, 1054 έχει γίνει το σχίσμα, άρα δηλαδή όταν γίνεται η μάχη του Μεντιγκέρ, ήδη έχει γίνει το σχίσμα των εκκλησιών και με όλο το πάθος που είχε μαζί του με το σχίσμα, την ώρα του σχίσματος το 1054 η ανατολική πλευρά το Βυζάντιο εξακολουθεί να είναι κλάσεις υψηλότερα από τη Δύση, όταν λέμε κλάσεις εννοούμε, ο ένας στον Όλυμπο και ο άλλος στο λόφο του Στρέφη, το 1054. Η Κωνσταντινούπολη το 1054 είναι το θαύμα της γης, όποιος δυτικός έρχεται από το Λονδίνο ή το Παρίσι δεν κλίνει το στόμα του σε αυτή τη πόλη, δεν έχει φανταστεί ότι υπάρχει τέτοια πόλης, 500 χρόνια αργότερα το πράγμα θα είναι αλλιώς, αυτή την στιγμή την ώρα του σχίσματος, η ανατολική πλευρά εξακολουθεί να είναι κλάσεις μπροστά. Εκεί στο 1000 σας θυμίζω, η δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία που είχε μπει στο μπλέντερ μετά το 500, ποιος δεν την διέλυσε, ποιος δεν την ρήμαξε, είχε αρχίσει να αν συστήνεται χάρι στη δράση αυτών που έπαιξαν ρόλο στη διάλυση της, δηλαδή των Γερμανών, οι Γερμανοί την διέλυσαν μαζί με τους Γότθους, Βησιγότθους και οι Γερμανοί την ξανά έστησαν, η νέα Ευρώπη είναι κατά κύριο λόγο γερμανική, κλείνει η παρένθεση, από το 700 μ.χ., δεν είναι τωρινό, διότι οι Λομβαρδοί, οι Βουργουνδοί, οι Φράγκοι, οι Νορμανδοί, όλοι αυτοί είναι Γερμανοί και οι Σάξωνες, οι Άγγλοι είναι γερμανικά φύλα και η αγγλική γλώσσα είναι γερμανική γλώσσα, λοιπόν γυρνάμε στο θέμα μας. Μέχρι το 1000 αυτή η δυτική Ευρώπη ακόμη έχει προβλήματα σημαντικότατα, αλλά οι Γερμανοί ήδη την ξανά στήνουν όρθια, ο Καρλομάγνος κτλ., είναι εκείνοι που στήνουν τα καινούργια γερμανικά βασίλεια και ξανά στήνεται, στα σχολικά βιβλία της δυτικής Ευρώπης η ιστορία της νεότερης Ευρώπης ξεκινάει από τον Καρλομάγνο, το 800 δηλαδή, τότε ξανά κτίζεται η δυτική Ευρώπη τελείως, από τον Καρλομάγνο, δηλαδή από τους Γερμανούς. Αλλά και σαν ξανά στήθηκε στα πόδια της η δυτική Ευρώπη ακόμα είναι στα πρώτα της, το Αάχεν η πρωτεύουσα των Γερμανών του Καρλομάγνου ήταν χύμα, εκεί στο Βυζάντιο όλα ήταν μεγαλειώδη, γιατί το Βυζάντιο δεν έχασε ποτέ την κεντρική του διοίκηση, τη δύναμη του και τι άλλο που πρέπει να το βάλουμε κάτω, το Βυζάντιο δηλαδή η ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν μπήκε σε φάση φεουδαρχίας, γιατί η δυτική Ευρώπη επειδή είχε διαλυθεί από τα κτυπήματα των Βαρβάρων για να μπορέσει να αντέξει στη τρομερή ανασφάλεια των κτυπημάτων των βαρβάρων υιοθέτησε ένα σύστημα που λέγεται φεουδαρχικό σύστημα και δημιουργήθηκαν μεγάλες περιοχές, με μεγάλα κτήματα τεράστια στα οποία επί κεφαλής ήτανε ο φεουδάρχης, είχε δικά του ένοπλα σώματα, δηλαδή ιππότες και οι γεωργοί καλλιεργούσαν τα κτήματα και πλήρωναν φόρους και όλοι μαζί υπερασπίζονταν την περιοχή τους από τα κάστρα που έκτισε ο φεουδάρχης, στο Βυζάντιο δεν χρειάστηκε, το Βυζάντιο πάντα είχε στρατό, στη δυτική Ευρώπη δεν υπήρχε στρατός να σε υπερασπιστεί, άρα έπρεπε σε τοπικό επίπεδο να βρεις μια λύση ενόπλων, στο Βυζάντιο δεν υπήρχε τέτοιο θέμα, ο στρατός του Βυζαντίου ήταν πάντα εκεί, άλλοτε καλύτερος, άλλοτε χειρότερος, αλλά ήταν πάντα εκεί, μεγάλες οικογένειες υπήρχαν, ισχυροί γαιοκτήμονες υπήρχαν, αλλά δεν ήταν φεουδαρχία αυτό το πράγμα, διότι το κράτος έλεγχε τα τεκταινόμενα και δεν επέτρεπε να γίνονται τέτοιες καταστάσεις από τους ισχυρούς.
Το Βυζάντιο δεν έζησε την δυτική φεουδαρχία, εμείς στις περιοχές μας γνωρίσαμε τη δυτική φεουδαρχία όταν ήλθαν οι Βενετοί, όταν ήλθαν οι Γενοβέζοι, όταν ήλθαν οι Γάλλοι και μετέτρεψαν σε φέουδα κάποιες περιοχές, γιατί το λέω αυτό, διότι μέχρι το 1000 η δυτική Ευρώπη ζει σε αυτή τη κατάσταση, γύρω στο 1000 έχει δει μια βίαιη επιθετικότητα των διαφόρων Βαρβάρων που διέλυαν ένθεν και ένθεν τα πράγματα και σιγά-σιγά θα πάψει στη δυτική πλευρά, το Βυζάντιο το οποίο για 700 χρόνια είχε λειτουργήσει σαν φράγμα στην επιθετικότητα ανθρώπων των Στεπών, μετά το 1000 θα αποδειχθεί ότι δεν έχει πλέον δυνάμεις να τους αντιμετωπίσει. Αυτό που έπαθε η δυτική Ευρώπη τους προηγούμενους αιώνες θα το πάθει το Βυζάντιο μετά το 1000 και θα διαλυθεί από τους ανθρώπους των στεπών, όπως είχε διαλυθεί η δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τους ανθρώπους των στεπών, τους Ούνους δηλαδή, τους Αβάρους, τους Μαγυάρους κτλ., τι έχουμε δηλαδή γύρω στο 1000, τώρα ξέρουμε ότι το 1000 είναι μια κρίσιμη φάση στην Ιστορία της Ευρώπης, διότι μέχρι το 1000 το Βυζάντιο είναι εδώ και η δυτική Ευρώπη είναι εδώ, αλλά μετά το 1000 θα αρχίσει το αντίστροφο, το Βυζάντιο θα κατεβαίνει και η δυτική Ευρώπη θα ανεβαίνει, μέχρι το Βυζάντιο να συντριβεί και η δυτική Ευρώπη να γίνει η σημαντικότερη περιοχή του κόσμου τα τελευταία 500 χρόνια.
Η ατμομηχανή του κόσμου, όχι μόνο της Ευρώπης, δεν έχουμε μόνο την ανάπτυξη κάποιων χωρών, εδώ έχουμε ένα φαινόμενο παγκόσμιο πια, η δυτική Ευρώπη θα αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο. Και ένας από τους λόγους των συστημάτων που έχουμε για τη δυτική Ευρώπη είναι αυτός, ότι για αιώνες το Βυζάντιο μιλούσε για τους δυτικούς όπως μιλάει κάποιος για κάποιον απόλυτα απολίτιστο, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου το 1000 όταν ήλθε για το βασιλιά της Αγγλίας, δεν έλεγε τίποτα, αλλά όταν έτρωγε με τους συμβούλους του, τους ξέρεις αυτούς, γουρούνια παιδί μου, γουρούνια.......τον ήλιο μοίρα δεν έχουνε, αυτή ήταν η στάση του Βυζαντίου στους δυτικούς και έτσι είχε γαλουχηθεί όλη η ανατολή, με περιφρόνηση για τους δυτικούς και ξέρετε όταν είσαι χαμηλά και πέσεις χαμηλότερα δεν είναι τόσο βαρύ, έχεις κατά κάποιον τρόπο τοποθετήσει τον εαυτό σου κάπου, όταν είσαι ψηλά και πέφτεις τότε είναι πολύ βαρύ και σε ατομικό επίπεδο και σε συνολικό επίπεδο, είναι πολύ βαρύ, αυτή η πλευρά του κόσμου, το έχουν και οι Άραβες αυτό το πράγμα, οι Άραβες για τους δυτικούς έχουν παρόμοια αισθήματα, γιατί είχαν τον υπέροχο αραβικό πολιτισμό, τον υπέροχο αραβικό πολιτισμό, το 700, το 800, το 900, το 1100, ο Άραβας κοιτούσε το Γάλλο, ωχ.....ωχ καρδούλα μου, πως κοιτάγανε οι Αρχαίοι Έλληνες κάποιες βαρβαρικές φυλές που έρχονταν με τα τομάρια κρεμασμένα, ας πούμε, έτσι όπως κύλησε το πράγμα οι δυτικοί περιφρονούν τους Άραβες, όπως περιφρονούν και εμάς και περιφρονούν όλη την ανατολή, η Ευρώπη όλη, γιατί έχουν γίνει η πιο σημαντική σημαντική στο πολιτισμό φορείς τα τελευταία 500 χρόνια και τα παιδιά τους τα τελευταία 200 χρόνια, δηλαδή οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, απλώς με ρωτούν καμμιά φορά, εγώ αγαπώ την Ευρώπη, θέλω να ταξιδεύω στην Ευρώπη, είμαι . Τι εννοώ με την Ευρώπη, εννοώ και την Αμερική και την Αυστραλία........δεν είναι άλλες ήπειροι, είναι Ευρώπη όλη η αμερικανική ήπειρος, όλη η Αυστραλία είναι Ευρώπη, δεν είναι άλλες ήπειροι και στην παγκόσμια ιστορία υπάρχουν ιστορικοί οι οποίοι μιλούν για την ιστορία της Ευρώπης και βάζουν μέσα την Αμερική και την Αυστραλία, διότι από το 1500 και μετά η Αμερική είναι παράρτημα της Ευρώπης δεν είναι κάτι άλλο, πριν από τον Κολόμβο ναι, μετά τον Κολόμβο τέλειωσε το πανηγύρι και η Αυστραλία είναι παράρτημα της Ευρώπης, δεν είναι κάτι άλλο, της Αγγλίας δηλαδή. Χαίρομαι λοιπόν να ταξιδεύω στην Ευρώπη, γενικά. Η Ευρώπη λοιπόν η δυτική γύρω στο 1000 είναι χαμηλότερα, το Βυζάντιο είναι πολύ υψηλότερα, δεν ξέρει όμως το Βυζάντιο ότι αρχίζει η κάθοδος του.
Και τώρα λέμε ότι η παρακμή του Βυζαντίου ξεκινάει το 1025, τι έγινε το 1025; πέθανε ο Βασίλειος ο 2ος ο Βουλγαροκτόνος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου που έκανε πραγματικά αυτοκρατορική πολιτική, δηλαδή χειρίστηκε το Βυζάντιο σαν μεγάλη δύναμη και εκχριστιάνισε τους Ρώσους, κτύπησε τους Χαζάρους Τούρκους, επέκτεινε τα σύνορα του προς τη Μαύρη Θάλασσα, συγκρούστηκε με τους Βουλγάρους και τους νίκησε το 1014 στη θέση κλειδί........και τώρα ξέρουμε ότι το πριόνι πριόνιζε αυτή την αίσθηση του μεγαλείου, λέω αυτό πάντα και σας το θυμίζω, να το θυμόμαστε και σαν άνθρωποι, μην επαίρεσαι, κάτι από κάτω σου περιορίζει την αίσθηση της δύναμης και ποιος ξέρει μπορείς να βρεθείς στο μηδέν εκεί που νομίζεις ότι είσαι ο κύριος του παντός, γι' αυτό η λέξη σεμνότητα, μέτρο είναι σημαντική και στο καθένα μας και στις κοινωνίες. Στο 1000 δηλαδή, το 1014 το Βυζάντιο μοιάζει δυνατό, αν κανείς ρωτούσε εκείνη την εποχή κάποιο βυζαντινό ή κάποιο σύμμαχο ή και εχθρό του Βυζαντίου, είναι το Βυζάντιο δυνατό; θα σου έλεγε, παντοδύναμο και τώρα εμείς λέμε ότι δεν ήτανε έτσι, γιατί το λέμε; γιατί έχουμε την άνεση της απόστασης του χρόνου, όταν συμβαίνουν πράγματα δεν τα καταλαβαίνουμε, αυτό που συμβαίνει σήμερα, αυτά που ζούμε σήμερα δεν τα καταλαβαίνουμε, δε 200-300 χρόνια θα μιλούν γι' αυτή την εποχή και αν διαβάσουμε εκείνες τις εφημερίδες, θα λέμε, έγιναν αυτά τα πράγματα; δεν καταλαβαίνουμε αυτό που ζούμε, καταλαβαίνουμε κάτι θεματάκια μικρά, το μεγάλο ποτάμι μας ξεπερνάει δεν υπάρχει αμφιβολία, αυτό συνέβει και στο Βυζάντιο.
Τώρα, το Βυζάντιο, είχε εχθρούς στα δυτικά, δηλαδή τους Βουλγάρους οι οποίοι αναδείχτηκαν γρήγορα σε ένα σημαντικό βασίλειο με διάφορους Κράληδες και Τσάρους που αμφισβητούσαν το Βυζάντιο, το Βυζάντιο ήταν συνεχώς σε πολέμους με τους Βουλγάρους, τους κατανίκησε το 1014, αλλά θα αποδειχτεί ότι δεν ήταν καθόλου σταθερό αυτό το πράγμα, διότι οι Βούλγαροι ξανά θα αναθαρρήσουν και 100 χρόνια αργότερα θα ξανά έχουν στήσει ένα μεγάλο βασίλειο το οποίο πλέον το Βυζάντιο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, το 1014 μπορούσε να τους αντιμετωπίσει, αλλά 100 χρόνια μετά δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει και οι Βούλγαροι δημιουργούν μεγάλο βασίλειο και αποσπούν εδάφη από τα ευρωπαϊκά τμήματα του Βυζαντίου. Άλλο που έχει συμβεί τώρα, είμαστε στον 11ο αιώνα, σας θυμίζω ότι ο 11ος αιώνας είναι από το1000-1100, μένουμε σε αυτόν τον 11ο αιώνα και θα δούμε πόσα πράγματα έγιναν σε αυτόν τον 11ο αιώνα που θεωρούνται τομή, το 1071 συμβαίνει αυτό, το Βυζάντιο χάνει μεγάλο τμήμα της Μικράς Ασίας και δεν θα το ξανά πάρει ποτέ, αυτό παθαίνει, δημιουργούνται μεγάλα βασίλεια, μεγάλα κράτη από τα δικά του εδάφη και δεν μπορεί πια να τα πάρει, παλαιότερα αυτό συνέβαινε, αλλά τα ξανά κτυπούσε και τα έπαιρνε ή αυτά ή λίγο παραπλήσια, αυτό παθαίνει πια το Βυζάντιο. Το 1082, το 1071 έγινε η μάχη του Μέτσιγκερ, πάει ο Ρωμανός, πήγε καλιά του στον άλλο κόσμο, ήταν οι Δούκες, ο Ρωμανός ανήκει στη δυναστεία των Δουκών, οι επόμενοι είναι οι Κομνηνοί, η δυναστεία των Κομνηνών, το 1082, δηλαδή 11 χρόνια μετά την μάχη του Μεντιγκέρ, το Βυζάντιο πάλι ζει μεγάλα θέματα, διότι οι Νορμανδοί έχουν ήδη περάσει εδώ και δεκαετίες, αιώνες μέσα στη Μεσόγειο, είναι οι Νορμανδοί θυμάστε που τους βρήκαμε, οι αντιθέσεις των Νορμανδών, τι είναι οι Νορμανδοί; Βίγκινγκς, είναι οι Βίγκινγκς, οι Βίγκινγκς είναι γνωστοι με 3-4 ονόματα, Νορμανδοί, Βαράγγιοι, οι βυζαντινοί αναφερόμενοι στους Βίγκινγκς χρησιμοποιούσαν τη λέξη, Βαράγγιοι, οι Νορμανδοί λοιπόν, δηλαδή οι Σκανδιναβοί, Σουηδοί, Νορβηγοί, Δανοί, τρομεροί πολεμιστές, με πλοία, έχουνε μπει μέσα στη Μεσόγειο, έχουν κτυπήσει όλα τα μεγάλα νησιά, τα παράλια και της Αφρικής και της Ιταλίας και της Ισπανίας και κτυπούν ανελέητα όλα τα παράλια του Βυζαντίου, δηλαδή τις ακτές της Συρίας, όλα τα παράλια της Ελλάδος εκεί ,τα νησιά, δεν έμεινε νησί που να μη το λεηλατήσουνε, όταν διαβάσετε τοπικές ιστοριούλες σε διάφορα σημεία, θα δείτε, λεηλατήθηκε από τους Νορμανδούς το 1000, το 900, το 1082 είναι αυτό που σας λέω, μπήκανε από το Γιλβαντάρ, ήταν ικανοί, από ποτάμια περάσανε άνετα εδώ, από τη Ρωσία έφθασαν στο Ιράκ ποτάμι-ποτάμι, δεν καταλαβαίνανε Χριστό, λοιπόν και ήταν φοβεροί λεηλάτες, τρομεροί πολεμιστές και εξαιρετικοί ναυτικοί, αυτοί λεηλατούσαν κατά κύριο λόγο, μοναστήρια, εκκλησίες, ακόμη δεν είχαν γίνει χριστιανοί, τη Θεσσαλονίκη λεηλατήσαν, το Άγιο Όρος, ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ανήσυχος με δαύτους και κοιτάξτε, τότε στις αυτοκρατορίες υπήρχε μια πολιτική, δεν ήταν σπάνιο, δηλαδή μια αυτοκρατορία μπορούσε να αναθέσει σε μια άλλη δύναμη να τις κτυπήσει κάποιο εχθρό, φρατζάισικ δηλαδή και φυσικά ο άλλος έπαιρνε μια αμοιβή για αυτό το πράγμα, δεν ήταν παράξενο, γινόντανε, ήτανε μέσα στις πρακτικές, επειδή και τα μέτωπα με τους Βουλγάρους, οι Σέρβοι ήταν και αυτοί σε ανάπτυξη, οι Τούρκοι είχαν κτυπήσει τη Μικρά Ασία, σκέφτηκαν οι Κομνηνοί, ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει αυτούς τους Νορμανδούς για εμάς; και σκέφτηκαν εκεί πέρα, πάνω στη παλιά μας αποικία τη Βενετία, έχουνε αναπτυχθεί πολύ και έχουνε σημαντικό στόλο, αυτοί οι εχθροί μας είναι ναυτικοί, οπότε καλό είναι να το αναθέσουμε στους Βενετούς να την κάνουν αυτή την ιστορία, πράγματι ζητούν από τους Βενετούς να κτυπήσουν τους Νορμανδούς και οι Βενετοί λένε, ναι, εντάξει, συμφωνία κυρίων, τώρα ρωτούν οι Κομνηνοί, τι αμοιβή θέλετε; συνήθως η αμοιβή ήταν σε ζεστό χρήμα, αλλά οι Βενετοί λένε, κοιτάξτε εμείς δεν θέλουμε χρήμα, αλλά θέλουμε να μας επιτρέπεται η προσέγγιση στα λιμάνια σας, οι Κομνηνοί χάρηκαν χαρά μεγάλη, σου λέει, καλέ τζάμπα πράγμα, φτηνά τη γλυτώσαμε και λένε, βεβαίως, φυσικά, έγινε......και οι Βενετοί κάνουν τη δουλειά τους, κτυπούνε τους Νορμανδούς και το Βυζάντιο κάνει τη δουλειά του, τους δίνει ασήμαντα τέλη έως και μηδενικά στις περιοχές όπου είχανε συμφωνηθεί, αποτέλεσμα, μετά το 1082 αυτά τα ανήκουστα προνόμια που δόθηκαν στους Βενετούς και δεν έμειναν στους Βενετούς, γιατί μετά ήλθαν και οι Γενοβέζοι και οι και οι Ιταλοί, δηλαδή εκεί, ιταλικές πόλεις, πήραν τέτοια προνόμια που μέσα σε λίγες δεκαετίες, άρχισε να φαίνεται το αποτέλεσμα, διότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονταν στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, έκαμαν εμπόριο, τους το είχαν παραχωρήσει χωρίς να συλλάβουν τι σημαίνει αυτό στο μέλλον, άλφα καθώς οι άνθρωποι αυτοί τώρα με τα ειδικά προνόμια έρχονται σωρηδόν στα λιμάνια, παίρνουνε επάνω τους το εμπόριο των λιμανιών και ένα μεγάλο εισόδημα του Βυζαντίου ήταν πάντα το εισόδημα των τελωνείων, τώρα μη πληρώνοντας φόρους ή ελάχιστους φόρους, τα εισοδήματα των τελωνείων μειώνονται, μειώνονται, μειώνονται....δεύτερον οι ντόπιοι εμπορευόμενοι και ναυτικοί βρίσκονται σε δυσμενέστατη θέση γιατί αυτοί πληρώνουν κανονικά τέλη στα λιμάνια και δίπλα τους μπαίνουνε οι Ιταλοί χωρίς να πληρώνουν ή να πληρώνουν ελάχιστα, και το αποτέλεσμα, το ξέρετε, εάν ο ένας πληρώνει και ο άλλος ελάχιστα, η αγορά είναι αδυσώπητη, δεν υπάρχει περίπτωση στην αγορά να αντέξεις, σταδιακά λοιπόν συνθλίβονται οι ντόπιοι και οικονομικοί παράγοντες είναι οι έμποροι και μέσα σε 100 χρόνια, δηλαδή σε ένα αιώνα, η οικονομία του Βυζαντίου πήγε στα χέρια των δυτικών, αποκτούν βάσεις στο Βυζάντιο, στο Γαλατά, σε ολόκληρα σημεία, τέλειωσε αυτό το πράγμα. Προσέξτε να δείτε, τις σχέσεις με τις ιστορίες του νέου ελληνισμού που λέμε, είπαμε πριν ότι τα αισθήματα για τους δυτικούς είναι κτήμα της ταυτότητας μας, σκεφτείτε μέσα σε αυτόν τον αιώνα, τι αισθήματα για τους δυτικούς, πρώτα το σχίσμα 1054, δεύτερον τα προνόμια του 1082 καπάκι, δηλαδή το ένα μετά το άλλο, να δημιουργήσουν αρνητικά αισθήματα απέναντι στους κακούς δυτικούς που είναι και καθολική κιόλας, γιατί οι Ιταλοί έγιναν καθολικοί, είναι ο Πάπας εκεί, Πάπας και ξερό ψωμί, βέβαια οι Βενετοί ήτανε έμποροι όπως έλεγαν, πρώτα έμποροι και μετά χριστιανοί, δηλαδή πρώτα το εμπόριο μας και μετά όλα τα άλλα.
Το λέω αυτό γιατί μέσα στον 11ο αιώνα, έχουμε την επαφή με τους Τούρκους λόγω των Σελτζούκων-Τούρκων, την επαφή με τους δυτικούς σε νέα βάση, δηλαδή με τους δυτικούς να είναι σε πλεονεκτική θέση μέσα στα δικά σου εδάφη, από δική σου παραχώρηση και τον ίδιο αιώνα τον 11ο αιώνα, κοιτάξτε πως έρχονται τα γεγονότα το ένα μετά το άλλο, οι Πάπες 50 ή 40 χρόνια μετά το σχίσμα, έχουν αυτή την ιδέα των σταυροφοριών. Δηλαδή επειδή οι Σελτζούκοι-Τούρκοι κατάλαβαν τα Ιεροσόλυμα, να απελευθερώσουμε τα Ιεροσόλυμα. Τα Ιεροσόλυμα ήταν υπό αραβικό έλεγχο από το 640-650, δεν είναι ότι ήτανε χριστιανικά, επομένως ήλθαν ξανά οι Τούρκοι, το 1096 τα πήραν οι Τούρκοι, η πρώτη σταυροφορία τώρα μας ενδιαφέρει για την ελληνική ιστορία; μας ενδιαφέρει, α) διότι στη πρώτη σταυροφορία, οι σταυροφόροι πέρασαν πεζοί, δηλαδή ξεκίνησαν από την Αγγλία, την Γερμανία κλπ., ήτανε ένα λαικό πανηγύρι με τα γουρουνάκια τους, ήτανε και οι Φεουδάρχες, ήτανε και οι Βασιλείς, αλλά ήτανε και η κυρία Κατίνα και ο κυρ Γιώργης με τα παιδάκια τους, με τα ζωάκια τους, ένα πράγμα απίθανο, στη πρώτη σταυροφορία πήγανε πεζή και πέρασαν μέσα από το Βυζάντιο οι άνθρωποι, ήτανε εποχή Κομνηνών, η Άννα η Κομνηνή μας έχει αφήσει περιγραφή που τους είδε να περνάνε αυτούς τους βάρβαρους, η Άννα η Κομνηνή κοιτάει ξέρετε τους Άγγλους και τους Γάλλους, εκατό Χίλαρυ Κλίντον....αυτοί πέρασαν μέσα από το Βυζάντιο και το ενδιαφέρον είναι ότι άφησαν και αυτοί παρατήρησαν το Βυζάντιο και έχουμε και από τις δύο πλευρές εντυπώσεις. Οι δυτικοί μείνανε άναυδοι από τις πόλεις, από την Κωνσταντινούπολη γιατί δεν είχανε δει τέτοιο πράγμα, αλλά από την άλλη ήταν είδαν αυτό τον ελεεινό λαό, γιατί έχουν δημιουργηθεί στερεότυπα, το σχίσμα υπήρχαν στερεότυπα από τον 8ο και 9ο αιώνα, το στερεότυπο για τους ανατολικούς είναι ότι άλλα λένε άλλα κάνουνε, είναι αναξιόπιστοι, είναι ψεύτες, είναι κλέφτες, είναι πονηροί, αυτό είναι πάγιο δηλαδή και από την άλλη πλευρά οι βυζαντινοί είδαν την βαρβαρότητα τους, το απολίτιστο τους, την γομαριά τους, ο ένας μπλιάχ, μπλιάχ........πέρασαν οι σταυροφόροι, το Βυζάντιο διαπραγματεύτηκε μαζί τους για να τους διευκολύνει να περάσουν γρήγορα γρήγορα για να μην έχει τώρα το μπελά τους με όλο το συρφετό εκεί πέρα.......... αλλά από την άλλη μαθεύτηκε να πάρει και αυτός την Αντιόχεια τέλος πάντων κατά κάποιο τρόπο μπήκε στο δρόμο.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου