Αν θυμάστε το προηγούμενο μας μάθημα, μιλήσαμε για τη κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους, τους σταυροφόρους της 4ης σταυροφορίας, δεν ήταν ακριβώς κατάληψη, έγινε μεν κατάληψη, αλλά έγινε με ένα ιδιότυπο τρόπο, διότι είχαν μπει μέσα οι σταυροφόροι επειδή τους είχε καλέσει ο διεκδικητής του θρόνου, η μόνη κατάληψη αυτής της πόλης, πραγματική κατάληψη αυτής της πόλης με μάχη και άμυνα και επίθεση είναι το 1453, ήτανε μια ανίκητη πόλη η Κωνσταντινούπολη, γιατί είχε ανάμεσα στα άλλα, είχε τριγύρω τείχη που θεωρούνταν καλύτερα τείχη στο κόσμο, ήτανε εξαιρετικού σχεδιασμού και δεν ήταν μια ζώνη τειχών, ήταν αλλεπάλληλες ζώνες τειχών, επομένως ο επιτιθέμενος έπρεπε να προσπεράσει αλλεπάλληλες δυσκολίες και φυσικά η άμυνα των κατοίκων και όλα αυτά....
Τώρα το άλλο που είπαμε είναι η άνοδος των Οθωμανών, την ώρα που οι δυτικοί ελέγχουν την Κωνσταντινούπολη και θα την ελέγχουν μέχρι το 1261-62 οι Οθωμανοί αρχίζουν να δημιουργούνται για ποιο λόγο; γιατί διαλύεται το βασίλειο των Σελτζούκων, έτσι τοποθετούμε σαν έναρξη του Οθωμανικού κράτους το 1280 και θα δείτε σε άλλα κείμενα το 1300, εκεί πέρα σε αυτό το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα ανέρχεται η δύναμη των Οθωμανών όπως σας είπα στο προηγούμενο μας μάθημα, στην αρχή δεν ήταν κάτι, ουδείς του έδινε ιδιαίτερη σημασία διότι πολλοί πολέμαρχοι του Σελτζουκικού κράτους είχαν μείνει άνεργοι, δεν είχαν αντικείμενο εργασίας, ήτανε φιλόδοξοι άνθρωποι και σκέφτηκαν να δημιουργήσουν δικά τους μικρά κρατίδια και ηγεμονίες κτλ., από όλα αυτά τα μικρά κρατίδια που δημιουργήθηκαν η ζωή θα αποδείξει, εκείνη την ώρα δεν φαινόνταν, ότι το πιο επιτυχημένο είναι εκείνο του Οσμάν ή Οθωμάν από τον ιδρυτή αυτής της αυτοκρατορίας απέκτησε το όνομα της όλη η δυναστεία, το λέω αυτό διότι οι Οθωμανοί δεν ήτανε φύλοι, οι Σελτζούκοι ήτανε φύλα από τις στέπες, είναι κάτι δεδομένο, οι Οθωμανοί δεν ήτανε φύλοι, ήταν μια αρχηγική κατάσταση η οποία αποδείχτηκε επιτυχημένη, συγκέντρωσε ολόγυρα της και άλλους ενόπλους και έγινε ακόμη πιο ενισχυμένη, σταδιακά ενσωματώθηκαν μέσα σε αυτό το κρατίδιο διάφορες φυλές που ήλθαν από τις στέπες, αλλά όταν ξεκίνησε δεν ήτανε φυλή και αυτό ίσως έπαιξε και ρόλο αργότερα στα πράγματα, διότι οι Οθωμανοί είχαν μια ανοιχτή έτσι στάση διότι δεν συνδέονταν με κάποιο φυλετικό σημείο.
Τώρα, γυρνάμε στη Κωνσταντινούπολη μετά το 1262, η διοίκηση της εναπομεινάσης αυτοκρατορίας που είναι ελάχιστη πια, τι περιλαμβάνει το Βυζάντιο; όταν ξανά δημιουργήθηκε το βυζαντινό κράτος περιλάμβανε τα εξής εδάφη χοντρικά, την Κωνσταντινούπολη, περιλάμβανε τμήμα της Μικράς Ασίας εδώ που βρίσκονταν η αυτοκρατορία της Νικαίας δηλαδή, αυτή μια ζώνη εδώ και περιλάμβανε την ανατολική Θράκη, δηλαδή τη Κωνσταντινούπολη με αυτά τα εδάφη εδώ, η Βουλγαρία ήταν χαμένη από καιρό, την έλεγχαν οι Βούλγαροι, χρησιμοποιώ σημερινούς όρους, όλη αυτή η διαδρομή στην νότια δυτική Θράκη, τη νότια Μακεδονία, διότι τα βορειότερα τμήματα της Μακεδονίας τα έλεγχαν Βούλγαροι και Σέρβοι και τμήματα της Θεσσαλίας, διότι άλλα τμήματα τα έλεγχαν οι δυτικοί, οι δυτικοί είχαν κρατήσει όλα τα υπόλοιπα τα οποία ήταν τα καλύτερα τμήματα της ανατολικής Μεσογείου, είναι αυτό που Ενετοκρατία, Βενετοκρατία, Φραγκοκρατία, Λατινοκρατία η οποία και διήρκησε για πολλούς αιώνες, επομένως τα λοιπά που έχει αυτή η αυτοκρατορία είναι ελάχιστα αναλογικά, αλλά όπως σας είπα, μοιάζει πηγμένα, δηλαδή εδώ οι πληθυσμοί είναι ας πούμε πιο καθαρά στην εθνική τους χροιά, είναι πιο πολύ ελληνική αυτή η περιοχή παρά οποτεδήποτε άλλοτε το Βυζάντιο ήτανε τεράστιο και είχε πολλούς πληθυσμούς μέσα, η αυτοκρατορία που διαχειρίστηκε αυτό το τελευταίο σκέλος του Βυζαντίου μετά το 1262, δηλαδή τα τελευταία 190 χρόνια περίπου του Βυζαντίου, είναι η δυναστεία των Παλαιολόγων, νομίζω το αναφέραμε στο προηγούμενο μας μάθημα, αυτοί διαχειρίστηκαν την πιο δύσκολη περίοδο του Βυζαντίου, είναι μια αμφιλεγόμενη δυναστεία, θα εξηγήσουμε γιατί, οι άνθρωποι αυτοί έζησαν, οι Παλαιολόγοι ένας ένας έζησαν ένα δράμα προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα ασυγκράτητα, δηλαδή την προϊούσα παρακμή της αυτοκρατορίας, δεν ξέρει κανείς αν θα μπορούσε κάποιος να αναστείλει αυτή την εξέλιξη, δηλαδή αν οι Παλαιολόγοι δεν ήταν τόσο ικανοί και θα μπορούσε κάποια ικανή δυναστεία να φέρει κάποιο άλλο αποτέλεσμα, δεν μπορείς στη ιστορία να λειτουργήσεις με το αν, το θέμα είναι ότι οι Παλαιολόγοι έκαναν ότι μπορούσαν σε σχέση με αυτό που πίστευαν για την αυτοκρατορία, αλλά ζήσανε το μεγάλο δράμα τα εισοδήματα της αυτοκρατορίας να είναι μηδενικά, γιατί δεν είχαν από που να ακουμπήσουν για την ανόρθωση της αυτοκρατορίας και βέβαια συνέχισαν την πολιτική που είχε ξεκινήσει τους προηγούμενους αιώνες, δηλαδή να βάζουν μεγάλους φόρους σε εκείνους από τους οποίους μπορούσαν να πάρουν φόρους και να μη παίρνουν φόρους από εκείνους που δεν πλήρωναν φόρους, αυτό δεν είναι καινούργιο, είχε αρχίσει στο Βυζάντιο 200 χρόνια πριν και συνεχίστηκε με τον ίδιο τρόπο, αυτό βάρυνε το κλίμα απέναντι στην εξουσία, δηλαδή μέσα στο Βυζάντιο υπήρχε μια αμφισβήτηση της κεντρικής εξουσίας, αμφισβήτηση των Παλαιολόγων που εκπροσωπούσαν την εξουσία και αυτό θα παίξει ένα αρνητικό ρόλο στο κλίμα, το κοινωνικό κλίμα που θα διαμορφωθεί, δηλαδή είναι αυτό που λέμε, ήταν το κλίμα στραβό το έφαγε και ο γάιδαρος, γιατί υπήρχε ένα αντι-παλαιολόγιο πνεύμα, ένα αντι-εξουσιαστικό πνεύμα και μια έντονη δυσαρέσκεια πάνω στην οποία πάτησαν οι Οθωμανοί, για την σχετικά εύκολη προέλαση τους στα Βαλκάνια, είναι ένα θέμα γατί οι Οθωμανοί ήταν τόσο επιτυχημένοι στη προέλαση τους, άμα βάλεις κάτω τα πράγματα, παρατηρείς κάποια δεδομένα.............
Τώρα ένα δραματικό γεγονός που θα παίξει ρόλο στα επόμενα βήματα είναι ότι μόλις οι Παλαιολόγοι πήραν την αρχή και κοίταξαν το ταμείο, κατάλαβαν ότι δεν μπορεί να συντηρούν το στρατό και μάλιστα το πιο πολυδάπανο τμήμα του στρατού που είναι ο στόλος, θα γνωρίζετε ίσως ότι ο στόλος είναι το ρεκόρ εξόδων, διότι χρειάζεται πάρα πολλές συντηρήσεις, καλαφατίσματα, οι καταστροφές είναι συχνές και οι ναύτες και όλο το προσωπικό και τα κανόνια και όλα αυτά, τα βάλανε κάτω οι Παλαιολόγοι τα δεδομένα και αποφάσισαν μια δραματική απόφαση, δεν ξέρω αν μπορούσαν να πάρουν κάτι άλλο, δεν γνωρίζει κανείς, αφού δεν υπήρχαν χρήματα, να καταργήσουν το βυζαντινό ναυτικό, το 1284 αυτό και αν είναι απόφαση, καταργείται το βυζαντινό ναυτικό, το Βυζάντιο δεν έχει πια ναυτικό, μια αυτοκρατορία η οποία υπήρξε αυτοκρατορία του νερού, αυτοκρατορία ναυτική, καταργείται το ναυτικό, κλείνουν όλοι οι ναύσταθμοι, τα πλοία επίσης, απολύονται οι ναυτικοί και οι στρατιώτες που βοηθούσανε στο ναυτικό.....αυτό και αν είναι εξέλιξη μοιραία των πραγμάτων, διότι τώρα ξέρουμε ότι ο εχθρός πρόκειται να αντιμετωπίζει αυτοκρατορία δεν είναι θαλασσινός, είναι στεριανός, οι Οθωμανοί ήτανε στη στεριά, δηλαδή στη θάλασσα δεν ήτανε, αργότερα έγιναν καλύτεροι, σε αυτή τη φάση δεν ήτανε, αν το Βυζάντιο είχε δυνατό ναυτικό θα υπήρχε έστω μια υπεροχή σε κάποιο όπλο, δεν είχε πια ναυτικό, τελείωσε αυτό το πράγμα και για να γίνουν τα πράγματα βαρύτερα για το Βυζάντιο, οι χιλιάδες άνεργοι ναυτικοί ζήτησαν καταφύγιο και εργασία στα δεκάδες μικρά τουρκικά κρατίδια που είχαν δημιουργηθεί στα παράλια της Μικράς Ασίας από τη διάλυση του Σελτζουκικού κράτους, διάφορα τουρκικά κρατίδια ήτανε παραθαλάσσια προς το Αιγαίο, είχανε ανάγκη ναυτών για να κινούνται στη θάλασσα, μάλιστα κάποια από αυτά ήταν πειρατικά κρατίδια, δηλαδή κάνανε επιθέσεις στα νησιά και λεηλατούσαν, όμως αυτές οι επιθέσεις ήταν ιερός πόλεμος γιατί κτυπούσαν απίστους, θέλω να πω, ο καθένας βρίσκει...ήταν στα πλαίσια του ιερού πολέμου, αυτές οι επιθέσεις που έκαναν στα δικά μας ας πούμε νησιά του Αιγαίου και έτσι οι βυζαντινοί ναύτες εκπαίδευσαν τους Οθωμανούς στη πράξη, στη θάλασσα και επάνδρωσαν τα δικά τους πλοία στα παράλια της Μικράς Ασίας, δηλαδή αν τα δει κανείς αυτά τα γεγονότα το ένα κοντά στο άλλο, καταλαβαίνει τι δεινές φάσεις τίθενται μπροστά στις εξελίξεις που έρχονται.....
Τώρα, είμαστε στο 1284 που συμβαίνει αυτό το γεγονός και το Βυζάντιο ζει σε ένταση, γιατί καθώς σας είπα, οι Παλαιολόγοι χειρίζονται μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη και ανάμεσα στα άλλα η δυναστεία αυτή έχει μια σταθερή άποψη, παρατηρεί τις καταστάσεις το 1280, το 1290 και βλέπει ότι πραγματικά το Βυζάντιο είναι αδύναμο, δεν μπορεί να φανταστεί πως μπορεί να ανακάμψει και αποφασίζει κάτι το οποίο το τήρησε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο σαν δυναστεία, αποφασίζει ότι, μια είναι η λύση για το Βυζάντιο, να ενωθούν οι δύο εκκλησίες, δηλαδή η ορθόδοξη και η καθολική εκκλησία προκειμένου να έχει το Βυζάντιο την υποστήριξη της δυτικής Ευρώπης, διότι πίστευε ότι αν όλοι οι χριστιανοί της Ευρώπης ενωθούνε τότε οι Τούρκοι δεν θα έχουν καμία τύχη στην εξέλιξη τους και αυτό το προπαγάνδισαν και το προχώρησαν χωρίς υπαναχώρηση, οι Παλαιολόγοι ήταν αυτό που λέμε, ενωτικοί, διότι το Βυζάντιο στα τελευταία 100τόσα χρόνια θα διαιρεθεί σε δύο κοινωνικές ομάδες, πολύ ένα βαθύ σχίσμα θα έχει αυτή η κοινωνία που είναι η αντιπαλότητα μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών και αυτή η ιστορία ξεκινάει με την άποψη ότι κάθε μια άποψη των Παλαιολόγων υπέρ της ένωσης των εκκλησιών, γιατί θεωρούν ότι είναι απαραίτητο να προηγηθεί η ένωση των εκκλησιών γιατί πιστεύουν ότι αυτό το σχίσμα υπονομεύει την συνύπαρξη των χριστιανών και άρα να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία που καταρήμαξε την χριστιανοσύνη και να ενωθούμε...προσέξτε βέβαια, όταν οι Παλαιολόγοι γίνονται ενωτικοί, προβάλουν την ενωτική πλευρά, έχουν κυλίσει 200τόσα χρόνια και όταν έγινε το σχίσμα το 1054, η ανατολική εκκλησία ήταν κατά πολύ, έμοιαζε να είναι και ήτανε κατά πολύ ισχυρότερη από τη δυτική εκκλησία, όμως το 1280 και το 1290 έχουν κυλίσει πολλά, έχουν αλλάξει πολλά και η ανατολική πλευρά είναι σε σαφή παρακμή, βαθύτατη παρακμή γνωστή σε όλους πια, στην αρχή η παρακμή δεν φαινόνταν για καμιά 100 χρόνια, το 1280 και το 1290 ήταν πενταφάνερη σε όλους ότι τούτοι εδώ πάνε για χαμό εκείνοι στην ανατολή, επομένως, προσέξτε να δείτε, λέμε ένωση των εκκλησιών, λένε οι Παλαιολόγοι ένωση των εκκλησιών και όλοι ξέρουνε ένθεν και ένθεν, ότι τώρα η ένωση των εκκλησιών θα γίνει με τους όρους της δυτικής εκκλησίας.......διότι αυτοί είναι οι δυνατοί, όταν είσαι ο αδύναμος πρέπει να περιμένεις ότι θα βρεθείς στην αδύναμη θέση και οι Παλαιολόγοι γνωρίζοντας το αυτό το γεγονός ότι τελικά η ένωση των εκκλησιών θα γίνει με τους δυτικούς όρους, δεν πτοούνται και λένε αυτή είναι η μόνη λύση, άρα η ένωση των εκκλησιών θα γίνει και με τους όρους των δυτικών, αυτό τώρα οι Παλαιολόγοι το πήγαν και μακριά διότι τουλάχιστον δύο από αυτούς έγιναν καθολικοί για να βοηθήσουν την ένωση των εκκλησιών, είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα οι Παλαιολόγοι γιατί θεωρούν ότι αυτή είναι η λύση, αυτή τώρα η στάση των Παλαιολόγων θα παίξει ρόλο στα πράγματα διότι η κοινωνία θα διχαστεί βαθύτατα, σε ενωτικούς και ανθενωτικούς και αυτός ο διχασμός όσο περνάει ο καιρός αντί να μειώνεται θα βαθαίνει, παραμονή της πτώσης της Κωνσταντινουπόλεως η βυζαντινή κοινωνία όση είχε απομείνει ήταν έτοιμη να φάει ο ένας τον άλλον, λες και δεν υπήρχε εξωτερικός εχθρός να την διαλύσει, είναι κάτι το εντυπωσιακό........δεν ήταν ολοφάνερο; δεν βλέπανε που πάει το πράγμα;.....δεν καταλαβαίνανε σε πιο γκρεμνό κυριολεκτικά πέφτανε; εμείς βλέπουμε με την άνεση των 1000 χρόνων που έχουνε περάσει.....θα σας πω το εξής, κάποιοι συνάδελφοι συνέλεξαν τα βυζαντινά κείμενα που μας έχουν διασωθεί σε αυτή τη τελευταία φάση του Βυζαντίου, τα μετρούν, είναι 500τόσα σχεδόν 600 και μόνο 14-15 μιλούν για το τουρκικό κίνδυνο, δηλαδή ένα πράγμα ανεξήγητο, λες και αυτή η κοινωνία δεν θεωρούσε κίνδυνο τους Τούρκους, αντιθέτως τα περισσότερα κείμενα αυτής της περιόδου μιλούν για την ένωση ή όχι των εκκλησιών, ένα θέμα υπάρχει η ένωση ή όχι των εκκλησιών.
Τώρα λοιπόν οι Παλαιολόγοι χειρίζονται ένα καράβι που έτσι και αλλιώς παραπαίει, έτσι και αλλιώς δεν έχει ασφάλειες και οι ναύτες πάνω στο καράβι θέλουν να φάνε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί να φάνε τους Παλαιολόγους, δηλαδή δεν ξέρω τι θα μπορούσε να σώσει αυτή τη κοινωνία και εκεί γύρω στο 1300 πια, οι Οθωμανοί έχουν βγει στη ρούγα, δηλαδή έχουν δημιουργήσει ένα κρατίδιο που πια δεν είναι τόσο ασήμαντο, έχει δημιουργήσει μια έκταση ολόγυρά του και αρχίζουμε να το παρατηρούμε σε κάποια κείμενα του Βυζαντίου αναφέρεται αυτό το κρατίδιο, θα πει ότι τους δίνει την αίσθηση ότι κάτι εκεί υπάρχει, αλλά ήταν τόσα πολλά κρατίδια που δεν ήταν ζήτημα, το 1301 θα γίνουν κάποιες μάχες στη περιοχή, θα κάνει το Βυζάντιο να τις προσέξει, αλλά πάλι χωρίς μεγάλη ανησυχία....διότι η πρώτη μεγάλη κατάκτηση των Οθωμανών είναι το 1326 όταν καταλαμβάνουν τη σημαντικότατη για το Βυζάντιο πόλη της Προύσας......η Προύσα βρίσκεται στα παράλια της Μικράς Ασίας περίπου σε αυτή τη θέση που σας δείχνω και είναι μια μεσόγεια πόλη, δεν είναι παραθαλάσσια πόλη, λέγεται η πράσινη Προύσα, είναι μια πόλη με πολλά νερά και πάρα πολύ πράσινο, σε όλο το Βυζάντιο ήτανε θαυμαστή για τους μεταξοσκώληκες και για τα μεταξωτά υφάσματα που παρήγαγε και μεγάλο κέντρο εμπορίου η Προύσα, τη Προύσα λοιπόν την καταλαμβάνουν οι Οθωμανοί το 1326 και την καθιστούν πρωτεύουσα τους, είναι 1326 και η Προύσα είναι η πρώτη πρωτεύουσα των Οθωμανών, οι Οθωμανοί απέκτησαν 3 πρωτεύουσες, η μια είναι η Προύσα το 1326, η άλλη είναι η Ανδριανούπολη το 1362 και φυσικά η Κωνσταντινούπολη μετά το 1453.....
Τώρα καταλαμβάνοντας οι Οθωμανοί τη Προύσα γίνονται πια δύναμη.....το 1326 αυτή η σημαντικότατη πόλη της Μικράς Ασίας γίνεται Οθωμανική και τώρα το πράγμα χοντραίνει, διότι δεν μπορείς να σφυρίζεις ανέμελα ότι αυτοί είναι κάτι σαν τους πολλούς, αρχίζει να διαφαίνεται ότι είναι μια επιτυχημένη δύναμη, ήδη στην ώρα της κατάληψης της Προύσας, ο θρυλικός Οσμάν έχει πεθάνει και την αρχή την παίρνει ο γιός του ο Ορχάν και ο Οσμάν και ο Ορχάν δεν ονομάζονταν Σουλτάνοι, ονομάζονταν Μπέη, αργότερα έγινε του Σουλτάνου και ονόμαζαν τον εαυτό τους Μπέη των Καζίνων, Καζή ήταν ένας όρος του νέου πολεμιστή και με βάση πια τη Προύσα σε 4 χρόνια καταλαμβάνουν ακόμη μεγαλύτερη και σημαντικότερη πόλη που είναι η Νίκαια της Βιθυνίας, η ιστορική πόλη της Βιθυνίας στην οποία έγινε η πρώτη οικουμενική σύνοδός και πάντα η Νίκαια θεωρούνταν, αν η Μικρά Ασία ήταν ο ένας από τους δύο πνεύμονες του Βυζαντίου, η Νίκαια ήταν η καρδιά του πνεύμονα, χάνοντας τη Νίκαια τώρα το Βυζάντιο βλέπει τη θέση του να επιδεινώνεται, διότι όποιος κατέχει τη Νίκαια ελέγχει την είσοδο προς την Ευρώπη, οι Οθωμανοί λοιπόν στήνουν ένα βασίλειο το οποίο περιλαμβάνει σημαντικές περιοχές κοντά προς στη θάλασσα, δεν έχουν γίνει ακόμα θαλασσινοί, δείχνουν τα πρώτα τους χαρακτηριστικά, το χαρακτηριστικό των Οθωμανών είναι ότι προτίμησαν εξ' αρχής να μη κατακτούν σαρωτικά, θα μπορούσαν να πάρουν τα άλογα τους και να σαρώσουν, αυτό δε το θέλησαν εξ' αρχής, πίστεψαν ότι η σωστή κατάκτηση είναι η βαθμιαία κατάκτηση, πρέπει να σας πω κάτι, τις εποχές αυτές όλα γίνονταν το καλό καιρό, όλα γίνονταν με το καλό καιρό....από του Αιγιωργιού στου Αγιουδημητρού που λένε οι χριστιανοί, το χειμώνα όλα σταματούσαν, οι μάχες δεν γίνονται χειμώνα, οι ναυτικοί δεν ταξίδευαν παρά ελάχιστα, οι έμποροι δε ταξίδευαν παρά ελάχιστα, οι γεωργοί το χειμώνα δεν έχουν τι να κάνουν, δηλαδή γενικά το χειμώνα τα πράγματα καταλάγιαζαν και όλα ξεκινούσαν από Μάρτη περίπου, Απρίλη, μάλιστα ο μήνας Μάρτης είναι από μαρς δηλαδή πόλεμος....... ο Άρης διότι ο πόλεμος ξεκινούσε Απρίλιο, δηλαδή Μάρτιο ετοιμάζονταν τα στρατεύματα σε όλες τις εκδηλώσεις εδώ πέρα, έτσι το Μάρτιο ξεκινούσε ο πόλεμος, δεν ξεκινούσε, προετοιμαζόντανε, καθαριζόντουσαν τα όπλα, άρχιζαν οι ασκήσεις των στρατιωτών που μπορεί να είχαν λαμπαδιάσει τους προηγούμενους μήνες γιατί μπροστά τους τώρα θα είχαν μεγάλες προκλήσεις, λοιπόν οι Οθωμανοί τηρήσανε αυτή τη τακτική, δηλαδή κτυπούσανε το καλό καιρό, σταματούσαν την επέκταση, σε ένα τμήμα, μπορεί μέσα σε ένα μήνα, δύο μήνες να είχανε πετύχει αυτό που θέλανε, δε συνεχίζανε, γιατί επιθυμούσαν αυτό που κατακτούσαν να το οργανώσουν διοικητικά, να το ενσωματώσουν στο προηγούμενο τμήμα τους, κάνανε δηλαδή δουλειά στο τμήμα τους, αν ήτανε να σαρώσουν να είχαν διαλέξει αυτή τη πολιτική του σαρώματος, πιθανόν να μην του είχε βγει σε καλό, αυτή ήταν μια σώφρων πολιτική που αποδείχτηκε ότι τους δημιουργούσε σταθερές βάσεις και μόνο αφού είχαν δημιουργήσει σταθερή βάση κτύπαγαν τον επόμενο, έτσι πορεύτηκαν και στους επόμενους καιρούς, ο καλός θεός τους τα στήνει κιόλας, ήταν και τυχεροί, είναι μεγάλος παράγοντας η τύχη, εκτός όμως από αυτό είχανε όπως είπαμε σωφροσύνη και εξαιρετικούς αρχηγούς, όλη η βιβλιογραφία που αφορά την εξέλιξη των Οθωμανών, υπάρχει πραγματικά ένας θαυμασμός για τους 10 πρώτους Σουλτάνους όπως λέγονται, δηλαδή οι πρώτοι Σουλτάνοι είναι πρώτης γέννας και ευφυέστατοι, αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνανε, με αίσθηση διοίκησης, εξαιρετικά πολεμικοί, στρατιώτες δηλαδή οι οποίοι ήταν και αρχηγοί στρατού, ήταν ένας και ένας, από τον Οσμάν μέχρι και το Σουλεϊμάν το μεγαλοπρεπή, οι Σουλτάνοι έδειξαν μεγάλα χαρίσματα......πρέπει να σας πω στο σημείο αυτό ότι οι Οθωμανοί Σουλτάνοι έπρεπε να πολεμούν, στη παράδοση της στέπας είσαι αρχηγός μόνο όταν πολεμάς, το λέω αυτό γιατί πολύ συχνά οι πολιτικοί αρχηγοί, οι αυτοκράτορες, οι βασιλείς δεν πολεμούσαν, πήγαιναν στις μάχες, αλλά ήταν επιτελικοί, δηλαδή στέκονταν σε ένα λόφο και καθοδηγούσαν τα στρατεύματα, στη παράδοση όμως της στέπας πρέπει να μετέχεις στο πόλεμο για να γίνεις δεκτός σαν αρχηγός, επομένως οι 10 πρώτοι Σουλτάνοι το τήρησαν, μετά έδεσαν το γάιδαρο τους γιατί δημιούργησαν πολύ μεγάλη αυτοκρατορία, αλλά τα πρώτα 200 χρόνια οι Σουλτάνοι είναι στο πεδίο της μάχης, αυτό έχει σημασία για θέματα που θα πούμε αργότερα, διότι όταν ο αρχηγός ενός κράτους παίρνει μέρος στη μάχη, διακινδυνεύονται πολλά, διότι αν σκοτωθεί ο αρχηγός, τότε η ήττα είναι πολύ βαριά, δηλαδή το διακινδυνεύεις το πράγμα, για αυτό και πολλές φορές οι βασιλείς δεν μπαίνουν στη μάχη, για να μην συμβεί ακόμη μεγαλύτερο κακό, αν αυτοί σκοτωθούν, εν πάση περιπτώσει, οι Οθωμανοί Σουλτάνοι επειδή πολεμούσαν μες στις μάχες, ήταν ήδη εξαιρετικοί στρατιωτικοί, όξυναν την ικανότητα τους αυτή και φυσικά όταν πολεμούσαν είχαν ολόγυρα τους το καλύτερο στράτευμα, δηλαδή μπορεί να πολεμούσε αλλά γύρω τους ήταν η αφρόκρεμα του στρατεύματος γιατί έπρεπε να τους προφυλάξουν σαν μια ασπίδα, αλλά στο πόλεμο βέβαια μπορεί να σου έρθει κάτι πάνου αλλά δεν είναι θέμα.
Τώρα ας πάμε λίγο στο Βυζάντιο θα κάνουμε έτσι λίγο κινήσεις για να δούμε πως πάνε τα πράγματα, στα 1300 λοιπόν και από το 1200, οι Παλαιολόγοι μπλέκουν ακόμη περισσότερο και αγωνιούν από τη πλευρά των Τούρκων και η αγωνία τους επιβεβαιώνεται, εκείνοι φοβόντουσαν γενικά τους Τούρκους, όταν φοβάμαι τους Τούρκους δεν είχαν ακόμη οι Οθωμανοί ξεχωρίσει, αλλά αισθάνονταν ότι αυτές οι δυνάμεις που είχαν μείνει εκεί πέρα στη Μικρά Ασία κάτι θα γίνει με δαύτες, από εκεί θα προκύψει ο μεγάλος κίνδυνος, με την άνοδο των Οθωμανών επιβεβαιώνονται οι φόβοι τους ότι πράγματι από εκεί θα έλθει ένας μεγάλος κίνδυνος και ακόμη περισσότερο γίνονται θερμοί στο θέμα της ένωσης των εκκλησιών, πρέπει να σας πω ότι οι Παλαιολόγοι επιχείρησαν 20 φορές την ένωση των εκκλησιών, στη διάρκεια τους, η μια ήτανε πολύ σοβαρή προσπάθεια το 1274 λίγο αφ' ότου πήρανε την εξουσία, θα έχετε ακούσει ίσως τη σύνοδο της Λυόν, έγινε στη Λυόν της Γαλλίας μια σύνοδος για την ένωση των εκκλησιών η οποία πήρε αποφάσεις ενώσεως, αλλά τελικά έμεινε μετέωρη και η 2η πολύ μεγάλη προσπάθεια στην οποία έγινε η ένωση των εκκλησιών, δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, έχει γίνει η ένωση των εκκλησιών με τις υπογραφές των δύο εκκλησιών στη σύνοδο Φεράστρε της Βενετίας το 1438-1439 αυτή ήτανε και η μεγάλη προσπάθεια των Παλαιολόγων, ήτανε το αποκορύφωμα της πολιτικής τους που και αυτή έπεσε στο κενό.
Τώρα μπαίνει το 1300 και οι Παλαιολόγοι ζουν δύσκολα, διότι μέσα στο κράτος τους, το κοινωνικό σχίσμα δημιουργεί εντάσεις, είναι μια αυτοκρατορία παρηκμασμένη, μια αυτοκρατορία χωρίς χρήματα, μια αυτοκρατορία χωρίς κύρος πια, κάποτε έλεγε κάποιος Βυζάντιο και του κοβόντανε η αναπνοή, τώρα έλεγε Βυζάντιο και έλεγε, μπα! κάτι φουκαράδες εκεί πέρα, αυτό είναι πολύ βαρύ και έκανε τους Παλαιολόγους να μην μπορούν και διπλωματικά να είναι δυνατή, όταν ένα κράτος δεν έχει κύρος και έχει κακό πρόσημο, τότε και ο πρωθυπουργός της χώρας, ο βασιλιάς της χώρας, ο αυτοκράτορας που πάει έξω να κάνει διπλωματικές κινήσεις, μπροστά τους όλοι είναι ευγενικοί, αλλά από πίσω λένε, και αυτοί τώρα........σε αυτό το κλίμα κινήθηκαν οι Παλαιολόγοι, ξέρανε τις καταστάσεις και επέμεναν ακόμη περισσότερο στη γραμμή τους, αυτό θα δημιουργήσει το εξής μέσα στην κοινωνία, ήδη η κοινωνία ήτανε βαριά απέναντι στη κεντρική εξουσία σε επίπεδό λαϊκό όπως σας είπα, γιατί η φορολογία ήτανε πολύ δυνατή, βαριά κτλ., δεύτερο μεγάλες οικογένειες που υπήρχανε στην αυτοκρατορία, όσες είχαν απομείνει και δεν ήταν λίγες που είχαν απομείνει μέσα στα πλαίσια της αυτοκρατορίας, διεκδικούσαν το θρόνο των Παλαιολόγων αυτό δεν είναι παλιά ιστορία, πάντα κάποιος διεκδικεί το Θρόνο, τώρα όμως οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου είναι αδύναμοι, οπότε οι διεκδικητές έχουν την αίσθηση ότι πιο εύκολα μπορούν να πιέσουν για αυτό το πράγμα και ανάμεσα στους διεκδικητές είναι μια οικογένεια, πολύ σπουδαία οικογένεια, των Κατακουζηνών, γίνονται οι κεντρικοί εχθροί των Παλαιολόγων, δηλαδή κομβική εχθροί των Παλαιολόγων, προσέξτε να δείτε τώρα που θα μας πάει αυτό το πράγμα, λέει κανείς όταν διαβάζει αυτή τη τραγική περίοδο, πνίγεται η ψυχή του γιατί λες υπάρχει και άλλος πάτος; υπάρχει και άλλος πάτος, δηλαδή πιο βαριές καταστάσεις αυτό εννοώ, δεν μπορεί και άλλες πιο βαριές, δηλαδή είχε πολύ πορεία αυτό το πράγμα, τι έχει συμβεί τώρα, οι Παλαιολόγοι ως εκφράζονται στη κεντρική εξουσία ήταν αμετακίνητη στην άποψη τους, όμως δεν εξέφραζαν την πλειοψηφία του πράγματος με κανένα τρόπο, την ενωτική τους άποψη την συμμεριζόντουσαν μόνο κάποια στρώματα τα οποία μετείχαν στη διοίκηση, δηλαδή άτομα τα οποία είχαν υψηλές θέσεις στη διοίκηση , λογικό είναι κατά κανόνα να έχουν την ίδια άποψη με τον αυτοκράτορα, ταυτίζονται με την ενωτική άποψη τα πιο μορφωμένα στρώματα της κοινωνίας, όσο πιο μορφωμένος, όσο πιο λόγιος, τόσο πιο ενωτικός, επίσης στο ενωτικό πεδίο, χωρισμένη η εκκλησία, διότι σε ανώτατο επίπεδο, σε επίπεδο Πατριαρχών, σε επίπεδο υψηλόβαθμων ιερωμένων υπήρχε υψηλό ποσοστό οπαδών της ενώσεως, γιατί αυτοί είναι τμήμα της διοίκησης, άρα βρίσκονται κοντά στη διοίκηση, μετέχουν σε αυτή τη πλευρά, όχι ότι είναι απόλυτο γιατί υπάρχουν και εδώ και εδώ, όμως τα μεσαία στελέχη της εκκλησίας και τα κατώτερα στελέχη της εκκλησίας είναι κάθετα ανθενωτικά, έτσι και η ίδια η εκκλησία έχει μέσα της ένα σχίσμα θα έλεγε κανείς, εκείνοι που είναι κάθετα ανθενωτικοί είναι οι μοναχοί και τα μοναστήρια, τα μοναστήρια είναι το μακρύ χέρι των ανθενωτικών και προσέξτε να δείτε, όταν λέμε μοναστήρια αυτή την εποχή, εννοούμε δύναμη, διότι αν και τα μοναστήρια στην ανατολική ορθοδοξία είναι δύναμη, σας θυμίζω ότι στη περίοδο της παρακμής της αυτοκρατορίας, τα μοναστήρια είχαν αυξηθεί και σε αριθμό μοναχών, είχαν γίνει πόλεις ολόκληρες και βέβαια είχε αυξηθεί κατά πολύ και η περιουσία τους, διότι οικογένειες οι οποίες είναι, οι μεγάλες οικογένειες, είτε μικρές, εσύ και εγώ στην εκκλησία μπορεί να κάνουν δωρεά το μικρό, το μεσαίο και τα μοναστήρια αυξάνουν την περιουσία τους ιστορικά....τώρα επειδή παρουσιάζονται οικογένειες μεγάλες οι οποίες είναι ανθενωτικές, για λόγους πολιτικούς, για να κτυπήσουν τους Παλαιολόγους δηλαδή και επειδή η μεγάλη δύναμη του ανθενωτισμού είναι τα μοναστήρια, οι οικογένειες που είναι αντι-παλαιολόγιες συνδυάζονται με μοναστήρια και τους κάνουν βέβαια δωρεές από την δικιά τους πλευρά, για να έχουν την πολιτική υποστήριξη των μοναστηριών και με τη σειρά τους εκείνοι υποστηρίζουν τα μοναστήρια, άρα και την ανθενωτική άποψη, τώρα όλοι οι υπόλοιποι ο μέσος λαός, ο μέσος χωρικός, ο μέσος αγρότης, ο μέσος κτηνοτρόφος, ο μέσος τεχνίτης, ότι μέσο υπάρχει, ήταν κατά κανόνα ανθενωτικός, διότι επηρεάζονταν βαθύτατα από τα μοναστήρια και από το κατώτατο κλήρο, πάρτε το τώρα αυτό στο μυαλό, αυτή την ιστορία θα δούμε τι θα προκύψει, τι θα προκύψει; εμφύλιος πόλεμος......το Βυζάντιο θα ζήσει ένα μακρύτατο εμφύλιο πόλεμο που θα ξεκινήσει το 1321 και θα τελειώσει το 1354, όχι συνεχής, είχε δηλαδή τις διακοπές του, αλλά αδυσώπητος, αβυσσαλέος με δύο μέτωπα κυρίως, τους Παλαιολόγους και τους Κατακουζηνούς.......οι Κατακουζηνοί επειδή εκφράζουν τους ανθενωτικούς έχουν την λαϊκή υποστήριξη και συγκρούονται με τους Παλαιολόγους, οι μάχες του εμφυλίου πολέμου έγιναν στη περιοχή της Θράκης και της Μακεδονίας, άλλα κυρίως της Θράκης και μάλιστα της ανατολικής Θράκης προς τη πλευρά της Μαύρης Θάλασσας, εκεί συγκρούστηκαν αδυσώπητα οι δύο στρατιές, θύματα δεν υπήρχαν στο ταμείο, αλλά οι στρατοί όχι απλώς συγκρούονταν, αλλά ξέρετε όταν συγκρούονται στρατοί όποιος στρατός και να είναι, ρημάζει η ύπαιθρος.......για να δέσει όμως το κυδώνι, διότι δεν είχε δέσει ακόμη καλύτερα, οι Κατακουζηνοί έχουν μια θαυμάσια ιδέα, σου λέει για να κτυπήσουμε αυτούς τους ελεεινούς τους Παλαιολόγους, τους βλάστημούς, τους άπιστους, διότι η ανθενωτική κατηγορούσαν τους ενωτικούς ότι δεν σέβονται την ορθοδοξία, ότι δεν σέβονται το χριστιανισμό, ότι είναι πουλημένα κορμιά, οι Κατακουζηνοί λοιπόν έχοντας τέτοια φρασεολογία εναντίον της κεντρικής αρχής, έχουν λαϊκή υποστήριξη και προκειμένου να τελειώνουν με αυτούς τους βλάστημους Παλαιολόγους, καλούν σε βοήθεια τους τον Ορχάν, στέλνεται απεσταλμένος του Κατακουζηνού απέναντι στη Μικρά Ασία, ακόμη οι Τούρκοι ήτανε στη Μικρά Ασία και είχε διαφανεί ήδη το 1340 ότι αυτοί οι Οθωμανοί θα είναι γερά σκαριά, το ενδιαφέρον είναι ότι οι ανθενωτικοί κατηγορούσαν τους ενωτικούς για προδότες για.....για.....αλλά αναρωτήθηκαν αν καλώντας τον Ορχάν, ποτέ δεν το αναρωτήθηκαν αυτό, το γεγονός ότι οι Κατακουζηνοί κάλεσαν τον Ορχάν εναντίον των Παλαιολόγων, ώθησε την λαϊκή υποστήριξη προς τους Κατακουζηνούς, τόσο καλά, έρχονται λοιπόν και φυσικά ο Ορχάν δεν ήτανε χαζός, εδώ έχουμε να κάνουμε με καλούς παίχτες, το αποδείξανε, έχετε ανάγκη από στράτευμα, βεβαίως, τότε όταν καλούσες ένα στράτευμα να έλθει να σε βοηθήσει το πλήρωνες κιόλας, ο άλλος θα ερχόντανε έτσι; δηλαδή οι Κατακουζηνοί πλήρωσαν αυτή την υποστήριξη του Ορχάν ο οποίος έστειλε τα στρατεύματα του να πολεμήσουν μαζί με τον Κατακουζηνό και έτσι το Βυζάντιο προσέφερε δωρεάν ειδικό φροντιστήριο στους Τούρκους πως καταλαμβάνει κανείς την Βαλκανική, διότι έρχονται τα στρατεύματα του Ορχάν πολεμούν με τους Κατακουζηνούς μπαίνουν στα κάστρα, βλέπουν πως είναι τα κάστρα, βλέπουν που είναι αδύναμα, που είναι δυνατά, πολεμούν μαζί με τους Βυζαντινούς, βλέπουν πως πολεμούν εκ των ένδον, ποιες είναι οι ταχτικές τους, ποια είναι τα δυνατά, ποια είναι τα αδύνατα σημεία του, μέσα σε κάποια φάση του εμφυλίου οι Κατακουζηνοί πήραν την εξουσία, στη συνέχεια οι Παλαιολόγοι τους ανέτρεψαν με δυτικοί βοήθεια εκείνοι, να το σκηνικό, το σκηνικό μιας πραγματικής διάλυσης, μιας κοινωνίας κυριολεκτικά, διαβάζει κανείς τα κείμενα εκείνης της εποχής και αισθάνεται ότι δεν υπάρχει συναίσθηση για το τι σημαίνουν όλα αυτά ακριβώς, σαν να μη βλέπουν μακρύτερα, σαν να υπάρχει ένα παραπέτασμα σκοτεινό μπροστά τους, οι περισσότεροι φυσικά, όχι όλοι.
Τώρα τι ώρα που γίνεται εμφύλιος πόλεμος, ο Ορχάν όταν τελειώνει το έργο του, επιστρέφει και παντρεύεται τη κόρη του Κατακουζηνού Θεοδώρα και έτσι το Βυζάντιο συμπεθεριάζει σε ανώτατο επίπεδο, διότι η οικογένεια Κατακουζηνού είναι η δεύτερη σημαντικότερη οικογένεια μετά τους Παλαιολόγους, μην είναι και η μεγαλύτερη γιατί έχει και λαϊκή υποστήριξη, ενώ οι Παλαιολόγοι δεν έχουν λαϊκή υποστήριξη όπως σας είπα......
Τώρα ακόμη καλλίτερα για να δέσει το κυδώνι, δηλαδή άμα είναι να γίνει ένα κακό, ενός κακού μύρια έπονται, την εποχή αυτή, την ώρα του εμφυλίου πολέμου των Βυζαντινών, αναδεικνύεται φυσικά και λόγω του εμφυλίου πολέμου των Βυζαντινών, η δύναμη των Σέρβων, οι Σέρβοι ήτανε σλαβικές ομάδες οι οποίες είχαν κατεβεί μετά το 600, 700, 800, είχαν στο μεσαίωνα ένα σπουδαίο αρχηγό τον Στέφανο Νεμάνια και τώρα στο 14ο αιώνα αναδεικνύεται ο εξαιρετικός τους στρατηγός ο Στέφανος Ντουσάν, ο Στέφανος Ντουσάν διοίκησε τους Σέρβους από το 1331 έως το 1355, δηλαδή ακριβώς την περίοδο του εμφυλίου των Βυζαντινών, ο Στέφανος Ντουσάν ήταν ικανότατος αρχηγός, οι Σέρβοι φημίζονται για την αντρειοσύνη τους, εξαιρετικοί στρατιωτικοί και οι Σέρβοι ήταν διαιρεμένοι σε πολλές ομάδες αλλά ο Στέφανος Ντουσάν τους είχε ενώσει και έτσι έκανε κάτι πολύ δυνατό και χάρι σε αυτή τη κατάσταση, ο Στέφανος Ντουσάν δημιουργεί το μεγάλο βασίλειο των Σέρβων το οποίο ξεκινάει από το Βελιγράδι, χοντρικά εννοώ και καταλαμβάνει τις περιοχές, όλες αυτές, την περιοχή που σήμερα είναι Βοσνία- Ερζεγοβίνη, δηλαδή Μαυροβούνιο, τα Σκόπια, μεγάλα τμήματα της Μακεδονίας, του διαφεύγει η Θεσσαλονίκη, την Θεσσαλονίκη δεν την καταλαμβάνει, τη Θεσσαλία και μεγάλα τμήματα της Στερεάς και φτάνει στο Κορινθιακό κόλπο, αυτό το μεγάλο βασίλειο των Σέρβων είναι η δόξα των Σέρβων, όλη η Σερβία μαθαίνει μέχρι σήμερα για το κράτος του Στέφανου Ντουσάν ο οποίος εστέφτηκε βασιλεύς και αυτοκράτορας παντός Σέρβου, Ρωμαίου και Αλμπαν, ο τίτλος του ήτανε βασιλεύς και αυτοκράτωρ παντός Σέρβου, Ρωμαίου και Αλμπάνο και τον Αλβανό και η στέψη του έγινε στα Σκόπια, ο Στέφανος Ντουσάν λοιπόν κάνει τη σερβική δύναμη, την μεγαλύτερη δύναμη των Βαλκανίων, την εποχή δηλαδή 14ο αιώνα, στα Βαλκάνια η πιο δυνατή πλευρά είναι οι Σέρβοι, αν δηλαδή κάποιος μπορούσε δυνητικά να αντιμετωπίσει τους Οθωμανούς έτσι όπως εξελίσσονται θα ήταν οι Σέρβοι, όπως ξέρετε δεν τα κατάφεραν ούτε αυτοί, θα εξηγήσουμε τώρα τι έγινε, μάλιστα ο Στέφανος Ντουσάν επεκτείνει το βασίλειο του και οι Βυζαντινοί είναι σε εμφύλιο πόλεμο και εκτός αυτού στο Βυζάντιο συμβαίνουν δύο, τρία, τα εξής 103 πράγματα, το ένα είναι ότι το Βυζάντιο στη παρακμή του ζει πολλές τάσεις, μια μεγάλη τέτοια τάση ήταν οι ησυχαστές, μια πλευρά που ο Γρηγόριος Παλαμάς ήταν επί κεφαλής, ήδη από το 13ο και μέσα στο 14ο αιώνα, οι ησυχαστές πίστευαν ότι για να φτάσεις στο θεό πρέπει να προσεύχεσαι συνεχώς και αδιαλείπτως με συγκεκριμένο ήχο και συγκεκριμένες κινήσεις, αυτό το πράγμα διαδόθηκε στα μοναστήρια, αρχίσανε από το πρωί μέχρι το βράδυ, αυτού του τύπου τις προσευχές, οι ησυχαστές συνδυάστηκαν με τους ανθενωτικούς, άρα είχαν έτσι και μια λαϊκή βάση, άλλες πλευρές τους επιτέθηκαν διότι θεωρήθηκε ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι χριστιανικός, είναι ανατολικός, υβριστικός δηλαδή, ο χριστιανισμός είχε πολλές σχέσεις με τον Ιουδαισμό, αλλά δεν το ονόμαζε ποτέ Ιουδιστικό, έλεγε είναι ανατολικά πράγματα, δηλαδή ήτανε αυτές οι τάσεις Ιουδισμού να συγκεντρώνεσαι και να παίρνεις άλλες διαστάσεις κτλ., οι ησυχαστές έχουν τέλοσπαντων αυτή τη στάση, αλλά αυτοί που μας ενδιαφέρουν αυτή τη στιγμή, είναι μια άλλη ομάδα που αναπτύσσεται στη Μακεδονία, αντιεξουσιαστική μέχρι θανάτου, οι αντεξουσιαστές ήταν πολύ δυνατό κομμάτι της κοινωνίας αυτής, όχι μόνο αντι-Παλαιολόγος αλλά και αντι-εξουσιαστής και θα δούμε αυτό που οδηγεί, στη Μακεδονία, βρισκόμαστε στη Μακεδονία, οι ησυχαστές στη Μακεδονία είχαν τη διάδοση τους και πάλι εν' όσο τρέχει ακόμη το ησυχαστικό κίνημα, αναπτύσσεται μια τάσης που δεν καλύπτεται πίσω από χριστιανική πλευρά, έχει ενδιαφέρον αυτό, ονομάζονται Ζηλωτές.
Αυτοί οι Ζηλωτές ήτανε μικρές ομάδες οι οποίες εξέφραζαν κοινωνικές απόψεις χωρίς να τις αναγάγουν στο θρησκευτικό, τι έλεγαν αυτές; κάθε πλούσιος είναι ένοχος, κάθε πλούσιος πρέπει να πάψει να ή είναι πλούσιος ή να υπάρχει, δύο πράγματα μπορούν να του συμβούνε, τα πλούτη των πλουσίων πρέπει να μοιραστεί σε όλους, είχαν δηλαδή κοινοκτημονικές τάσεις, επίσης θεωρούσαν ότι πρέπει να ανατραπεί η εξουσία και να πάρουν την εξουσία οι μάζες και φυσικά οι ίδιοι ήταν επί κεφαλής αυτού του πράγματος, η μεγάλη τους φάση, προσέξτε τη Μακεδονία, πολλά από αυτά που λέμε τώρα συμβαίνουν στη Μακεδονία σε αυτές τις ζώνες, αυτοί οι Ζηλωτές έχουνε την έδρα τους στη Θεσσαλονίκη, τη δεύτερη σπουδαιότερη πόλη του Βυζαντίου, τώρα που έχει μείνει ένα τόσο δα Βυζάντιο, η Θεσσαλονίκη είναι πάρα πολύ σπουδαία, η Θεσσαλονίκη είναι ένας τόπος που κρατάει ακόμη εμπόριο, δηλαδή έρχονται ναυτικοί και από άλλα μέρη, διατηρεί οικονομικές δυνάμεις, οι άνθρωποι που συνδέονται, με τη καρδιά των Ζηλωτών ήτανε άτομα που συνδέονταν με τη κίνηση του λιμανιού, έμποροι, μεσάζοντες, ναυτικοί οι οποίοι και το 1341-42 παίρνουν την εξουσία στη Θεσσαλονίκη... ,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου